Alle inzendingen over algemeen

1 De ijzige wolfsklem van het onvermogen Slaat zijn tanden in de borst en Purper kruipt een gifslang Uit verlopen ogen. In wanhoop slaakt een wijdgeopend muil Zijn grauwe zucht de tinnen wolken in. De vuisten van de man om glas gebald, De schedel barst terwijl de Opera vedette zingt en zingt. 2 De groene berg, een schuimend verre…

als men door de provincie Drenthe fietst door heide en de velden over paden en de lanen valt immer op dat men nimmer ziet slapen in beschermde ledikanten hunne bedden speciaal daar uitgelegd voorts is kenmerkend het gescheur op motoren eenmaal 's jaars dagen lang met veel consumptie langs de weg apart zij vermeld het schrikgedrag…

Geel waart de jongen door de heide. Smeulende wolken, aandachtig de vogelroep der bomen en wit en wit de aronskelken buigen voor zijn tred. Nooit, misschien véél later, vond men het onrustige skelet, vibrerende nachtegaalsroep.…

Het leven is als een ontdekkingsreis steeds weer kom je nieuwe dingen tegen dingen waarvan je het bestaan niet wist en vraagt je af waaraan dat heeft gelegen. Gaf je misschien je ogen niet goed de kost of was je met jezelf teveel bezig misschien? dan ben je geen echte ontdekkingsreiziger geweest en heb je van het leven nog te weinig gezien.…

jouw woorden in een stank van poepluiers afbuigend langs de afvoerput van deze wrange wereld jouw poëzie verschoond in regengordijnen gladgestreken met een vooroorlogs strijkijzer jouw zinnen eens geschreven in een brevet van onvermogen verzinsels in een taal die ons wereldvreemd is jouw gedichten waarin de bliksem is ingeslagen…

elke dag opnieuw eindig sluit ik met wimpers verban het licht in dat ene moment waar ik wakker ruil voor slaap die vergeet een rust, een reis een begin met complete amnesie…

in mijn plooibroek met scherpe vouwen sleur ik de woorden met mijn knuisten al wandelend door het raam terwijl de zon op mijn geheugen schijnt plooi ik met mijn tienvingere handen de lichtzinnen uit de stilte een gedicht in vergadering ik luisterde afwezig wat er aan de orde was niet opgewassen tegen traagheid peuterde…

de gordijnen sluiten bijna in een rillend houvast grijp ik om mij heen maar de dood treedt binnen het onlicht doet mij trillen de warme dood omhelst mij in een dribbelend blauw zwenk ik de melkweg op op weg naar een nieuw landschap veldboeketten in velours zie ik in een trechter van licht en jonge vrouwen met warme tranen…

breidel jouw pen geen kunstgevoel maar leef in de uiting van wat moet ontstaan raak er de hand die schepping weerstaat het lot achterna bekroning zucht bedwing dan obsessie weerstaanbare drang tast naar de grenzen van eigenheid waar letters gebeiteld als zegeschreeuw het dichten tot kunst hebben verweven…

als een bijzettafeltje onverwoestbaar mooi voel ik mij in het leven er onder kruimels brood en pindadoppen en stinkschoenen ernaast ik zou met je willen wandelen alleen je pootjes zijn fragiel vannacht op je blad een brief geschreven ik liet hem verscheurd wegwaaien ik kon blijkbaar niet met taal uit de voeten… met…

Grauw en grijs is de ochtend Een sluier mist bedekt het land Een aanblik die wel went Als je in het niets bent verzand Maar je hoopt op de middag Met al zijn zonnestralen Op dat sprankje licht Dat je ooit uit het niets zal halen.…

Soms zie ik op de straat een vent waarvan ik denk: Hee, hee, dat is een guichelaar een vent van zessen klaar een aanpakker een vastpakker een goochelaar een aanhouder die wint Dus weet waar je met zo’n guichelaar aan begint Ik kende eens een guichelaar een leraar instructeur een wethouder een directeur een regio-baas die op de centen…

wat is nu het bijzondere het eigene van de Friezen in Nederland het antwoord luidt simpel genoeg exportkwaliteit zij voeren sinds zeer vroege Antieke Tijden aan één stuk vele namen uit opmerkelijk in stand gehouden door gidsen…

het gewicht van dagen in waagschaal van toekomst gravend telkens weer naar bladzij van jouw jeugd wanhopig blind in angst verstaand jouw vreemde taal uitkledend in eigen schaduw stond je daar in breekbaarheid in koude klaarheid en nevels van stilte nam ik jou in mijn armen samen losten we op in deze wereld de wateren van nacht…

Ik kan het niet en ik wil er niet aan denken Het maakt me zwak, ik kan er niets mee Het maakt me misselijk alleen al die gedachte Van wat hij met mij deed. Zoveel jaar later, geef ik er nog aan toe Hij wil en zal me niet meer krijgen! Maar ik kan het niet loslaten Ik weet gewoon niet hoe Mijn hoofd loopt over Ik maak me boos, dat het me…

Het lieve naïeve verging in de tijd ik ben ouder en ruwer geworden groeide met tafels en stapels met borden en met een soort verantwoordelijkheid denken aan morgen, kommer en zorgen en dikwijls gedonder binnen de muren er kwam hier geen druppel melk tot verzuren we hadden niet veel maar we waren geborgen Hoe dikwijls heb ik mezelf niet…

ik vond woorden kermend in het gras verlaten door jan en alleman door de wind verwaait uit stoffige gedichten overwoekert door onkruid verterend tussen brandnetels maar als drenkeling red ik je en geef je een droog boek onwennig schrijf ik jouw oude woorden verder glanzend over de nieuwe bladzij het gezicht van de nieuwe toekomst…

boven de de boomgrens onder de azuren nok ligt de kroon te lonken ik ben gewapend met ijsbijl en zuurstoffles licht speelt met kristal op een gekreukte kegel van rots een baken van trots ik kruipklim op stalen stekels tegen een graat op over de wervels van de berg met blauwe lippen op bevrozen tenen een gordel aan de heup schroef…

Met een penseel teken ik contouren de vormen van een silhouet, dans rondjes op het ritme van kleuren schilder het resultaat in portret. Zie de beelden voor ogen verward in een labyrint, drijven te snel verder worden veranderd door de wind. Teken kleine stukjes ieder een eigen deel, van een mysterieus gedaante tot één geheel. Vingers…

Oh voor degene die streeft naar harmonie Is het hart soms zo onverzadigbaar Het leven oneindig vervuld met mogelijkheden Maar het onmogelijke in alle plekken aldaar Geeft toch niet zo om onzin-drift Vliegt weg op de vleugels van de wind Oh de ziel zo ongenaakbaar vervliegend Het inwendig kloppende hart van een kind De mogendheid tot liefhebben…

ik droomde mijn ontstaan en keek naar binnen alles werd oneindig kleiner opgesplitst ik keek naar buiten van mij af werd alles groter oneindig het centrum van het heelal en de weg naar de kern waren zojuist ontdekt mijn mooiste nacht was weer voorbij waar was jij?…

Kiem in volle grond Zuchtend naar het licht Zon en regen bedauwen het land Levenssappen stromen door het jonge blad Sterk in streven Bloeiend naar omhoog Stormen woeden Even knakt het riet Lijdzaam vol vertrouwen Trotserend deze slag Als een boom Geplant aan de bron Zijn takken reiken tot in de hemel…

Telkens als ik daar toeven was Tussen hei jenever en wollegras Verscheen voor mij het ven de bente Het veen het dal het zand ja Drenthe Het bruine water vermengt zijn geur Met zacht mos groen en bruin van kleur Daartussen op een brede bentepol gezeten Past de adder opgerold precies gemeten De ringslang geelgroenbruin fors en lang Lijkt…

mijn leven is niet meer klokvast het slaan hoor ik niet meer ik hoor nu stilte ontbranden in een luisteren naar mijzelf mijn gedachtes draaien niet meer mee strofen niet meer begeleid door het getik geen plaats meer voor de tijd leen nu lucht in mijn woorden die de wind naar mij toe blaast zodat woorden niet blijven steken als een houten…

het leven is vormloos, zonder gedaante, niet rond of vierkant, zonder geuren. het leven is alles, onbestaand, zonder geslacht, dus geheel onzijdig.…

mijn gedicht bouw ik vol met gevlagde woorden volubel scheren ze over het papier herkauwend een mondvol lichtzinnige woorden in purperen lichtgroen knipoogjes werpend en kleverig grijnzend verheffend in de geneugten van de literaire wereld toffe liefkozende zinnen op de drempel van het onbekende in al mijn nietigheid en zwart-wit…

Vandaag fonkelt zijn gebit alsof hij naar de tandarts moet zijn mooiste kleren behangen zijn lijf en terwijl hij zijn vrouw gedagkust de kinderen in hun koontjes knijpt zegt hij dat hij van hen houdt de jongste vraagt of hij een kado krijgt de oudste hoe laat hij thuiskomt zijn vrouw of er soms iets is maar er ís niets en hij kómt gauw…

mijn mond vol woorden kauwend op taal met een schoon gedicht op de tong dat rondjes draait door mijn keelholte en wonderwaaierd naar buiten en jij toehoorder, span je tromvliezen en luister naar de trillingen van de ijle woorden vanaf mijn lippen op weg naar jouw gedachten baar ze innig buitelend in een tastend raken van een stoïcijnse…

Lichten laaien strooien kreten blindelings onder druk gevangen overrompeld Luchten laaien klaren niet zien zwart als glas vertroebeld gesmolten tot weerzin Waarheid in woeker geroofd ontdaan van haar waardigheid tot schaamte vervallen…

ik waan mij gelukkig met mijn pen en papier met mijn gummetje erbij duik ik erin het maakt mij gek en dronken maar nooit beschonken ik roof de woorden van de straten niemand heeft het in de gaten het is niet voor mijn brood maar meer voor mijn plezier woorden gooi ik op de golven klaterend ontstaat de poëzie tegen de rotsen vissers…