Netgedichten

netgedicht (nr. 10.328):

gebroken val

boven de de boomgrens
onder de azuren nok
ligt de kroon te lonken

ik ben gewapend met ijsbijl en zuurstoffles

licht speelt met kristal
op een gekreukte kegel van rots
een baken van trots

ik kruipklim op stalen stekels
tegen een graat op
over de wervels van de berg

met blauwe lippen
op bevrozen tenen
een gordel aan de heup
schroef ik een doorn in ijs

de slagtand van een houweel
tast het verraad van de sneeuw af

de weerhaak zet het anker klem in een spleet

maar het zuur bijt in spieren
mijn arm houdt het niet meer

het gerafeld touw stropt in een dubbele lus