Alle inzendingen over haiku

ik hoor niet meer die krolse jammerklachten zomer is het nu…

Na de regenbui tikken bevrijde druppels onder dicht lover. Koud valt de herfstregen; overal glanst helle gloed. Uit grauwe wolken daalt zon op geel herfstloof, dat ijl kleurt. De nacht is heel doods; om een eenzame lantaarn klinkt steeds muggenlied. Vol elfenbanken is de stronk. 't Kind gaat zitten. Welke paddenstoel? Een natuurvorser…

met zee als oorsprong beroer ik mij als een vis in eeuwig water…

zo'n wekker toch altijd maar vroeg uit de veren voor een ander…

Bij gevaar, kruipt de krab alleen maar weg, hij is geen lafaard. Lentezon spreekt aan, hoog meten ze hun krachten, mijn leeuweriken. Een bonte specht, kiest slechts een simpele stam, ver van de bloesems. Bosviooltjes in bloei wat klinken ze klaar en helder, kinderstemmetjes. Bloesem dwarrelt neer, varen steekt z’n handen uit,…

het danst ongeleid in vastomlijnde ogen reflectie schittert…

geen spoor van wolf heel uw schaapskleed wonderschoon met peroxide…

Het is een bedrog het sprookje dat hij vertelt ik trap er niet in.…

als een baksteen stort de steenarend op zijn prooi dodelijk precies…

een aalscholver slaat zich iets te zwaar beladen traag het water uit…

echt aan de grond genageld staan een nachtmerrie Hij had ze nog zo gewaarschuwd: niet een hol graven in de wal van de geweldige kuil. En nu zaten ze daar toch in hun holletje naar hem te grijnzen. Duifjes in hun columbarium. Hoofdschuddend sprong meneer Jeronimus de kuil in en de wal bezweek. Nog even bewogen jongensmondjes in het zand.…

Stijf zeewier steekt recht omhoog uit de golven _ als een drenkelingshand Oudejaarsmorgen: ik wacht maar _ in kamerjas; de dag mag lang zijn. Paarse dophei bloeit, krijgt méér wonderbare pracht onder verse rijp. De rijp glimt en kraakt, doet verlangen naar wat ouds: bepoederd gebak. In de nieuwjaarsnacht spat vuur uit een kinderhand…

Paarden uit sagen voeren kinderen mee weg langs bamboebos. Kleinste boom in wind, helpt mee in ruizen, in de betekenis van macht. Om gelijke te vinden naar natuur gemodelleerd, nooit met eer strijken. Stilte boort gaatjes in de torso van de beek, regendruppels gemorst. Hoog vertrapt gras, verbuigt zich niet in schande, goudgeel…

een donderwolk breekt kletterend lichten straten benen vluchten weg…

Kristalbelletjes spatten parelzacht uiteen in duizend tinten…

wolken breien zich grijze dekens boordevol voel al nattigheid…

* er ontstond een kier toen jouw hand de deur verzocht zich te openen…

ballonnen dansen op de wind mee naar de zon vrijheid in kleuren…

Triest decemberweer; boerenwormkruid wiegt geurend als in de zomer. De vrouw krijgt weeën: kadetjes kauwen doet haar plezierig lijden. Het meer brult, schuimt woest: zeilen, wimpel en vlag slaan één trillende maat. Voor het zwarte raam staat een elektrische kaars, gloeit sierlijk schokkend. In de winterwei liggen schapen knus bijeen…

stiefelend de daken over naar de vorst het kauwtje…

libellenvleugels fonkelend en doorschijnend kostbaar als opaal met dank voor de foto: Pascal Vyncke, seniorennet.be…

langs de heerenweg overheerst de hele dag seringengeur…

de kaarsen van de jonge kastanje ze doven al…

ogen strooien zich nieuwsgierig de wereld in ademend leven senryu…

verzamel warm blauw als behang voor de toekomst onbewolkt zonnig…

goudgerand trekken zware wolken al zwetend door dertig graden…

Zilveren vogel tussen de witte wolken op weg naar de zon.…

tussen duin en zee buitelt de hond en sjokt de opruimplicht…

de vernieuwde slang kronkelt zonder omzien weg van haar oude huid…

laatste afgang blootvoets groet ik de zon het is te weinig…