Alle inzendingen over overig

Ik heb niks met passie elkaar in lijven slaan het is me veel te klef te beklemmend te benauwend ik word er zo slap, zo slijmerig van. Nee, dan de schoonheid die de afstand schept de zeeën van ruimte de eonen aan tijd: daar groei ik van als een onmeetbaar verlangen naar lengte. Goethe zag het al inspiratie eist een ster een planeet…

1 Waar wij de weg terug ook zochten, overal stonden grijze brokken rots op het pad. Ander pogen liep dood aan de rand van zwart water, een stap nog en wij zouden daar voor altijd blijven. Omtrekkend kwamen wij uiteindelijk bij puinhellingen, woest en ledig; afdalen had ons de benen gebroken. Uren versleten in dwalen, regen…

er ligt pels op de weg met nog een stukje staart van wat ooit poes was of hond of mol of egel zolang het maar kon kwispelen een trage regen vaagt sloom wat vormeloze stukken in een ziedende goot het afvoerputje versperd met wel een ton dode bladeren ergens huilt een kind misschien om een dier dat is verdwenen en de auto's razen verder…

een troep waren wij verzameld op iets onbestendigs zoekend naar 't licht wachters bij een vuur getoverd brood smeerde onze gezichten in een linie degene met het mes sneed de nacht aan…

Ik zie wat geluid galmt En door misten zingt Wat de dag ontspringt En in de nacht valt Een omarming van het land Van horizonloos, op de mens lijken Maar de dag is mij te plesant Om hier stil het niets te bekijken…

ik blijf toch wel vervloek mij, verzoek mij ik ga niet weg zoen mij met zoete lippen ik blijf nog even kijk mij recht in het gelaat was mij de oren ik blijf toch wel degene die ik ben ik ga niet weg…

Op een begraafplaats van lang geleden ergens op de Drentse hei bekroop opeens mij de gedachte hier liggen voorouders van jou en mij een scraal moment van rust en vrede bij zo'n heuveltje op de grond heb ik verwonderd toen gebeden.…

Kleine vochtwolken drijven over het land Ze dansen op het geritsel van mijn krant Deze symfonie mag er best wezen En bestrijkt mijn oor, mijn hoofd, mijn pen Totdat ik abrupt hiermee klaar ben De laatste letter heb gelezen…

een kakafonie aan kleuren maakt stilte hoorbaar laat schone schijn verdampen in de ziel van verlichting waar zij dansend op de einder schittert in de schaduw…

Opgestaan uit het rustveld der dood verrijst een moordmacht helsoldaten zielloos marcherende ledematen vleesloze botten, tanden ontbloot twaalf slagen verbleken ontstoken rood dat zich hecht aan angsten in straten waar het leger als duivelsfanaten stramme gelederen gulzig vergroot met sappen die van rijtwonden druipen in gapende muilen…

'Somalie' dacht ik de kleur van lippenstift van het merk 'Wills' die ik vroeger kocht Somalie, de kleur van de jas die ik draag zacht, warm en licht hoe dichter ik mijn huis nader des te verder gaan mijn gedachten in tegenovergestelde richting 'Somalie' denk ik synomiem voor vluchten…

De avond is een ander mens vol ideeën voor een beter leven hij is besloten en kan vergeven tegemoetkomen aan ieders wens. Hij loopt gesmeerd door alcohol maar is niet gretig of brutaal. Zijn toon is zuiver amicaal en hij valt niet uit zijn rol. De avond kan alles aan wat 's ochtends zo knelde 's middags zeer ontstelde en 's nachts…

Het diepe blauw van de oceaan toont een spiegeldroom golven vemengen zich met gevoel zilt schuim spuugt koppen tegen hoge rotsen een meeuw krijst de verlate schreeuw naar geborgen land en ik begeef me in de noorderwind van duizend verlangende dagen…

Woorden die mijn gevoel beschrijven blijven gevangen in de pen ben niet in staat te zeggen wat ik wil stil en ver weg blijven ze vandaag traag worstel ik door de zinnen winnen zal ik deze strijd tijd verstrijkt minuten en uren duren langer dan verwacht gedacht de gedachtes te vatten op papier hier en nu het wil niet meer keer op keer lijk…

Als onvruchtbaar baar ik woorden Die niet bloeien en niet rijmen Niet klinken als de akkoorden Die leven van het eigen bestaan Ik val in herhaling en kuil En klauter dieper onvoldaan Tot ik hele zinnen huil Verdwaal in lettergrepen van zand Ze waaien weg en spoelen aan Maar zelfs niet naar een kant Zelfs niet aan een enkel strand…

Papieren dromen geven mij de schaduw van woorden die ooit bestaan. Ik reis over kolkende wateren waar woestenij en tropische liederen rinkaaneen weerklinken. Kades bestaan niet. Enkel de doorschijnende modder van de jungle en de uitgestrekte wind van de savanne betekenen voor mij de terminus. Passagiers begeleiden het eenzame galjoen op weg…

spiegel gebroken onthutst klautert mijn gezicht tussen de scherven in een vergeefse poging strijk ik het weer spiegelglad…

Verloren is de tijd die zich verborg in verleden en ik verstopte mij achter die tijd veilig en vertrouwd in de kleine wereld maar alles was slechts bedrog veiligheid was er niet en de wereld allesbehalve klein ik werd wakker in het licht van de dageraad en de wereld spreidde zich tentoon in talloze kleuren de tijd vond mij terug…

de winterzon zinkt koperrood achter de bomen van het park de slotgracht dichtgevroren omsluit dit pronkjuweel het licht tovert de buitentorens tot een steekspel om zij zonder schroom ontbloot charmeert in avondrood de middentoren fonkelt opgetogen de ophaalbrug kraakt zacht ik hoor een licht gekreun het ijs sluipt dieper in de gracht…

Dromen zijn er om te dromen omdat de waarheid anders is om een doel te creëren en om even weg te zijn. Niet voor niets sluit je dan je ogen en weet je snel ook weer dat dromen zijn gelogen. Gelogen voor dat stille moment dat je het nog weet heel anders dan een nachtmerrie als je daarvan wakker zweet. Dromen zijn te mooi om waar te…

aan het einde van de tunnel doemen de roltrappen op als reusachtige zuilen die dansen op hun houterige cadans wanneer er weer een trap de andere verschuift met het vertwijfelde gekraak van leeftijd en de gouden melodie van volhouden als een monument…

In dit novemberland zoek ik jou tussen de laatste dagen ik pluk een paar verdroogde bloemen en ruik hun verloren geur witte zwanen vinden hun weg in donker water ik staar hen voorbij op zoek naar jou niet wetend wie ik vind…

op het gezicht hij springt, hij richt zijn woede op de wereld die hem nooit begrepen heeft het geluid van de stilte stuurt hem door het leven de wijn en ander venijn achter hem de rust dagen worden maanden jaren en decades hij heeft alles gewist doods tot in de kist er staat te lezen hier ligt het wezen eindelijk geveld door eigen…

honderd en vier één meer dan voorheen en hij voelt het aan zijn stroeve knoken het wordt niet meer beter zijn verschrompeld verhaal behoeft een menselijk einde hij weet het zeker na elke natte nacht op zoek naar zijn waardigheid geen tranen meer dit lijf is uitgeperst de lucht die hij verbruikt is gestolen omdat hij moet wetenschap…

Ik schreeuw een weg wolken gaan opzij laten mij door daar ligt het land voorbij dromen daar aanschouw ik jouw gezicht kunnen wij ooit samen komen ver weg van deze gedachtespiegeling elkaar reiken strelen zoals wij lang geleden deden wacht op mij lief voordat jij verder gaat een volgend leven wil ik delen…

De kamer ruikt naar lysol of iets dergelijks dat men gebruikt om te ontsmetten. Wat verdorde bossen bloemen sieren de kamer op. Mijn buurman doet er het zwijgen toe. Maar goed ook, want zelf ben ik al te moe om een gesprek te beginnen. De zaalarts doet zijn ronde, zijn witte jas keurig gesteven. Een stethoscoop interessant om zijn nek gehangen…

Een zucht naar het verleden naar een jeugd nimmer beleefd een glimlach naar de poppen die zwijgend keken mijn diepste geheim begrepen een blik naar het venster waar ik nachtenlang wachtte op een vallende ster een kracht die niet te verwoesten was hoeveel geweld men ook pleegde en nu een plek waar dat kleine meisje gekoesterd…

Zowel de dood als ook de gladiolen Om hier te liggen is bepaald geen straf Na tevergeefs een aantal uren dolen (We hebben onderhand versleten zolen) Terug naar de ingang in gepaste draf Alwaar ik mij alsnog een kaart aanschaf (Een goede plattegrond wordt aanbevolen) Gilbert Bècaud, Chopin, Edith Piaf We schrappen noodgedwongen wat idolen…

Als ik in de spiegel kijk zie ik meerdere gezichten vermengd met die van mijzelf een gezicht met verdriet één met zorgen één vol vragen en een speelse lach een gezicht vol verwachting van wat nog komen gaat misschien deze dag als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf open voor het leven wat de dag van morgen ook geven mag…

In de nacht zwijgen alle mensen als brood dat ligt te schimmelen onder donsdekbedden. Kruimels die kietelen – zij een saucijzenbroodje hij een croissant – zullen ze elkaar ooit vinden? Ik denk van wel want in de bakkerij van het leven bladert deeg de boeken gist altijd het bloed rijst lust de pan uit poedert meel als sneeuw spat…