Alle inzendingen over natuur

Zonnig uit hun schulp gekropen zijn zij de waterkant opgelopen gezamenlijk tooien met vier op 'n rij als pa dan snatert kijken ze allemaal naar mij er dreigt gevaar van mens of dier niet van mij ik vertrek geen spier begeleidt hij ze vroeg of later in allerijl weer naar het water…

brullende passie ontstijgt de waterspiegel waar riet zachtjes ruist [haiku]…

gezaaide grassen kleuren de zwarte aarde als een groene sprei in takkenbossen rust het jonge vogeltje vleugelstrekkend vrij een aardhommel zoemt verstopt zich in een bloemkelk zuigt de godendrank het hemellicht reikt zich vredig in stralen uit door een wolkenbank windzuchtjes waaien rijpe zaaddoosbolletjes over de akker vlierbloemen…

Omgeven door grijze wolken groene en violette tinten ontstijgend uit de horizon liggen stille minuten gebogen aan de horizon…

Sta op en kom, de nacht is om, De morgen is gekomen, De velden zijn vol zonneglans Vol lichtjes zijn de bomen En 't vinkje groet met luide slag De morgen van de nieuwe dag. Naar buiten, kom! daar buiten ligt Een gouden schat verborgen; Je vindt hem heel de dag niet meer, Verslaap je een mooie morgen, En wie hem 's morgens vinden mag…

Mijn vrouw heeft zo haar hebbelijkheden dat is voor mij vaak moeilijk het is in ieder geval vaak de reden dat ik denk, lieve schat dat is ondoenlijk. Van de week riep zij met heldere stem lieverd, heb je de tuin al gedaan nee, dat moet ik nog doen riep ik adrem maar ik dacht, zie mij hier nu weer staan. Zo gaat 't elk jaar in de herfst en…

Gelijk als liefde gelijk de stilte gelijk het blad aan de boom mede het groen het mos gelijk dat alles leef ik gelijk dat alles probeer ik bedriegelijkheid te verbergen.…

Late avondwind draait rond mijn hoofd vreemd genoeg speelt een glimlach aan de schaduw kant laatste refrein van een te vroeg geboren zomer loofhout dicht haar boezem devoot wat haar weerbarstigheid ontsloot.…

Hoor het ruisen van de branding langs akkers door espen omlijnd. Ruik de mildheid van vroege tinten bitterzoet, heel verfijnd. Hoge kruinen ratelen en ritselen als speelgoed van het kind. Zij laten van zich horen, al bij het minste zuchtje wind. Zie ontelbare pluizen als een deken, overvloedig als zij zijn bij vlagen. Het is de enige sneeuw…

te midden van een berg dode woorden groeit er ééntje naar de hemel fragiel doch teder ontstijgt zij Moeder Aarde wiegend in de armen van de wind voorzichtig ontluikende kleuren gevoed door zonlicht draagt ze haar naam vol trots…

en de wind zegt mij ga over dit pad luister hoe het veld zingt voel de boom en zie, ze wuift met een blad zelfs gestorven hout, ginds, kent de mooiste droom ook als gij de vlonders betreedt die in kunstige lijnen u boven de aarde heffen zullen waterspiegelende bochten die weet hebben van komen en gaan u in het ommetje weer treffen.…

De mensen worden uit het landschap weggenomen: wat een rust! vooreerst nog geen puinhopen, het licht is het licht dat er is op huizen als dingen naamloze bomen een klagende waakhond een jagende vos later naarmate het donker nadert steeds meer kraaien - --------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

Ik zag ze vallen in mijn ogen heel mijn hart schreeuwde: Nee! Meedogenloos woedde de orkaan verder sleepte alle bloesems mee. Het duurde lang voordat mijn hart mijn ogen geloofden. Nu ik beelden van orkanen zie weet ik het weer, het sleept alles mee. Bloesems, bomen, toen mimosa's ballerina’s stervende zwanen werden. Natuurlijk…

Ik zag op de hete savanne een antilope lopen die liep daar met een giraf in draf, zij waren met een hijgende schildpad op pad daar kwam een olifant aan gelanterfant. Hij was schichtig, flapperde met zijn oor daar kroop een heuze vogelspin in door, gelukkig voor de olifant daar was hulp vakkundig haalde een tapuit de vogelspin er uit. Er…

Rijpend aan de stengel hangt een hemels lint getekend franje van overrijp zaad dicht aan een gegroeid natte dauw druppels spiegels van je liefdesdaad verrukking zaait geen kleur zo warm zo mooi je opengaande bloem.…

overhellend op links kust de weelderige haardos bijna degene die haar weerspiegelt zij die haar voedt nog net overeind houdt daar ze haar hakken in 't zand heeft gezet speelt zonlicht krijgertje met schaduw kabbelt het leven zachtjes voort…

Ik zie de morgen als een gouden mist van eigen rijkdom trage wade een afgehangen web van draden, en nu in twist vingertjes vechten, vingertjes vagen door de ragen, rafelen, halen de draden aan, varen er in het losgegaan weefsel, maken de fijne gazen een plundering en de gevlochten mazen wijden zij uit, werken er een begin van scheuren…

Waar het land de lucht kust rust ik op een weide matras van gele bloemen en worden mijn dromen verspreidt door de wind, als witte pluis bollen…

Wil ook niet terug naar backflashdijken waar mijn ziel huilde in kolkende waterstromen ook niet naar verdroogde en gebroken grond mijn nagels mogen breken laat mij barsten stoppen met het stof onder mijn voeten dat het weer- wisselvallig een geheel wordt zoals toentertijd lente nog zo jong was niet naar mijn veel te sterke zonnewens…

'Weilanden hebben avond,' zegt Achterberg. Maar kun je dat wel hebben? Misschien zoals je een ziekte hebt: avond. (Iets met de ogen: alles veel te donker zien.) Maar ook 's ochtends is het niet voorbij. Zie je weer veel te klaar, maar wat je mist. November. Elke ochtend is een morgue, elk woord in dit gedicht een kist. En daarboven…

Opgenomen rustgevoel met gesloten ogen of lichte veders mijn hersenen masseren roep het zelfs soms op en kan waarderen hoe heerlijk alles is in liefde te geloven het groen nog groener is als ik zou wensen bloemen zien te kleuren in hun kleur zwemen dennen in het bos hun zachte geur de paden dragen zonlicht zonder mensen als ik mij laat…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

“Ik had de verrekijker gepakt om naar de vogeltjes te kijken. Maar die zag ik niet. De blaadjes zag ik wél. Toen heb ik naar de blaadjes gekeken.”…

stralend tegen blauw regent het zonovergoten trossen vol met goud [haiku] foto: Martien Montanus…

heb de wind niet gevraagd golven zo hoog op te stuwen dat de zee tot de duinen staat een front van dreigende wolken in buienlijn langs te sturen dat zich met onweer ontlaadt vroeg zomerse dwarrels vol stuifmeel en licht geuren van bloemen zon op mijn gezicht dansende vlagen van warmte en lucht trillende einders met vogels loom…

Vandaag lig ik tussen boterbloemen in de stad lopen enkel bomen met rozen aan hun voeten op het raam een zoenoffer geplakt omdat dit het enige is wat nog niet is gedaan er zwom een vis naar de maan op een blauwe deur daar zag ik nog een naam ik kon hem niet naar huis brengen ik ben allang geleden ik weet niet of ik je versta…

De beknotte wilgen, zij hebben alleen de sloot , geen tint die meer verkleurd , geen kroon om mee te pronken, geen blad zal nog vallen, geen open armen om te verheffen, speling van het lot om te beseffen dat het houten hart werd weggeschonken, de vermolde geest is verscheurd, rest een treurige verveling tot aan de dood. Mistflarden…

Eens, op hun tocht vanuit het Oosten, kwamen de mensen bij de kust en dronken, als om zich te troosten, de ogen zich vol aan ruimte en rust. Over het golvende gewemel ontwaarden zij de einder, strak en vast onder de klare hemel als onder een metalen dak. En bij die verte, voor hun schreden onoverzienbaar uitgespreid, hervonden, ballingen…

tussen flora fauna graf en zerk is zij vrij van stoffelijkheid maar constant aan het werk…

hoog in een boomtop kwebbelt een late merel vandaag naar morgen [haiku] foto: Martien Montanus…