Alle inzendingen over algemeen

ik probeer de beelden in mijn hoofd met woorden slechts te schetsen dikke diepe strepen dagen van de nacht mijn hart is donker de wereld zwart lichte smalle lijnen springen uit mijn ziel ze kronkelen en draaien door zomerlicht versierd dan zijn de zwart-wit tekeningen de dagen door de week uitgevlakte grijze meren eenvoudig uitgebeeld…

Ineens was je er even trilling op geliefde huid een duik in voedzaam water Niets bleef nog hetzelfde ook in mij kwam je tot leven tolde rond in hoofd en hart En nu jij hier zo klein verblind door levenslicht mijn stem bespeurt en zucht ben ik ergens niemand meer - hoe liefde vol kan zijn ------------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

Ja hij leeft, hij ademt maar verder is er niets dan gekerm in duisternis Twee of alle vijf, aan jou de keus vier paar ogen, naar hem, de jongste twee of allemaal, de keus aan jou En hij wees, hij moest, hij wees hij wees naar twee, naar twee uit vijf hun blik op hem, na hem de grond De kogels vlogen, door hem de dood zijn eigen bloed…

blauw het doek, flarden wit kalm en geel de eerste streken dan een scheut oranje, de stof vat vlam, vuur en gloed alom buiten zinnen nu smijt de Schilder met rode tonen laat linnen bloeden, blozen maar dan bekruipt hem spijt open wonden stelpt hij met een mauve pastelverband steeds dikker, doffer, grauwer totdat hij plots met rappe hand…

Mijn stem boet in aan kracht het spreken valt mij zwaar ik luister, doch ik zwijg Harde stemmen dringen aan wachten op mijn weerwoord en ik.... ik kijk hen aan Mijn stem wint weer aan kracht ik discussier enthousiast tot men mij maant te zwijgen…

gooi het roer om storm op tien uur keer terug naar de haven teveel avontuur leg het touw vast dok snel aan laat ons opschieten voordat we vergaan schepen sturen mensen in nood storm op tien uur brengt de dood meer vol misere de zon wil niet onder begint te huilen verstopt in het vooronder…

klokslag acht, dag in dag uit schaduwen scheren langs elkaar schuw als zwaluwen - hij smacht herfstwind slaat haar ogen neer waait hem pardoes opzij - even kijkt ze op, laat hem zweven glimlacht bij vrieskou - hij stamelt wat hij haar almaar zeggen wil ademwolkjes vervliegen samen een regenpak sloft peinzend voort de oude route, maar…

vervaarlijk met je tanden bloot lip gekruld door woest gegrom bijtensklaar en harenrecht die aanloop netjes uitgemeten mist de sprong haar degelijkheid kant nog wal de ijle lucht loop je schop na schop jankend weg die laatste net onder je kont…

Er is licht zoveel licht licht zonder enig gewicht Er is licht zoveel licht licht zonder gezicht...…

frontpage snippers perfect ideaal in mijn opgestoken handpalm tijdens de stilte waarin zelfs de wind geen richting kiest neerdwarrelen en verdrinken in een moeras zonder getijden of lichtvoetig dansen over vaste grond richting horizon zonder tegenwind ontwaken onder een zon waar de perzik niet meer smaakt als een regenachtige dag…

Misschien de zee Een lage maan, een eerste ster hardvochtig zand, koel en fijn stap na stap weer uitgewist alsof wij nimmer ergens zijn Misschien de zee, waar speelse wind de leegte vult, haast zinvol lijkt zelfs zonder jou en al die anderen door tijd vervaagd en mij gemist Ja, aan zee heb ik er soms, twee golven lang een vleugje…

doe de luiken van het leven dicht klop 't even op leg het teder neer op bed strijkvrij om op adem te komen ontwaak in het ochtendlicht om verder te dromen af te stoffen en glad te rimpelen de ruwe kanten van het leven…

amechtig zuchten toont haar lastig leven loos in weten van zelf en weggaan van hier of waar ergens vrede is ik ben daar verder van dan zij nodig heeft te weten of haar asem mij giert…

je rijpt tussen bladeren van leer de witte nerven die ik streel je schuilt achter wijde lobben de schort van jouw schaamte aan knoestige takken hang je als een peer van violet die nog drogen moeten barsten tussen de tanden als ik jou pluk klapt de zondeval dicht recht in mijn verhit gezicht zoiets noem ik geluk…

Dikke biggeltranen je neusje plat en scheef een raam met angst beslagen Hoe diep moet het je raken dat zelfs ouders wel eens falen ook wij soms mensen zijn Hoe groot is je verdriet dat je mij nu de juf blij zwaait pas ziet…

Gezeten in een treincoupe stroomde het landschap voorbij het voelde als een afscheid was dit de laatste reis voor mij Stemmen die mijn oor niet bereikten omhulden mij met stilte schimmen trachtten mij aan te raken doch ik voelde alleen hun kilte Onmerkbaar voor de anderen met het wegsterven van de cadans komen lichaam en geest weer samen…

Leeg, door blik ontzield lig je stil op zompig asfalt oude kleren, plastic slippers naamloos lichaam in de nacht Wie ben je hoe kwam je hier terecht wie verloor zich in je ogen, daar waar nu slechts straatlicht valt, - is er iemand die nog op je wacht? Traag zoekt je bloed de afgoot verdwijnt in het beloofde land van zoete kou en gouden…

Tot dusver was alles nog te doen - houd moed, zei pappa wees sterk en lief voor zusje - huil niet, riep mamma het komt allemaal weer goed maar hier rillend naakt naast zusje nu die man hem schopt en slaat zijn rechtervuist ontbalt en pappa's zakmes pakt pappa's mes zijn pappa moet hij huilen huilen zoals alleen een wees soms huilen…

verbeten vlucht ik weg weg van het vertrouwde op zoek naar horizon wars van bekend en eigen alsof duiken in het onbekende diepe van een vreemde zee een zelfverloochening kan zijn bijna verdrink ik in het ritme van een vreemd volk tot ik mezelf weer ontmoet in een geluid van thuis…

zeldzaam is het moment dat ik mij vrouw voel -ik las hoe ik me dan precies moest voelen- soms is er even de herkenning in een vage indruk van de spiegel of weerkaatsing in een ogenblik dan blijf ik verweesd achter vol ongeloof en ben ik zeker dat het mijn tweede vergissing al is dit jaar…

ik herinner mij september hoe ik tranen verstopte en zelfs de verstuivende regen zijn louterende afspraak helemaal niet nakwam verder ging in etmalen die er niet meer toe deden dagen die nimmer de mijne leken te zijn soms wil de nacht mij wenken en reis ik dromerig langs de maan ik weerspiegel dan in hoopvolle verwondering mijn…

Nog even en het terras valt in de roer we kappen de bomen het einde van de maand de vrouwen zitten onrustig BTW nog niet betaald het strijkijzer ligt aan diggelen haar zoon eet geen bruin de zon openbaart de rimpels zelfs boven botox lippen nieuwe laarzen en weet je wat hij zei aan jou wil ik me graag laven hij bedoelde er weinig mee humor…

Ik sta op schuif het gordijn opzij een ster schijnt mij flauwtjes toe Het blauwe uur daarna de zon, de dag, de zaak ik ben nu al gaar Bij de wasbak tref ik mijn gezicht een verse wal is in de maak ik zie een mens, eiwit belicht een onsje wil op liters water Maar ook spiegels zijn gevormd metaal en zand, meer is het niet - veredeld…

Dat ronde ding van glas of klei gebrand in verzengende hitte gewend aan ijzingwekkend hoge temperaturen die duren, duren, duren. Het heeft drie, nee vier putjes een nog vast te klinken klok een oud kompas voor de ziel slierten rook dralen er ten hemel als signalen voor de oppergod. Het vangt de afgebrande rest op van weer stiekem gerookte…

Zo koud je zweet ik voel je vechten Zo klein zo vrij van schijn en leugens nog Zoëven keek je rillend op vroeg me: pappa wat heb ik toch? Nu slaap je weer, je hijgt wat minder jouw strijd is straks voorbij - althans voor deze keer Ook jij zal het spoedig weten: geen leven zonder vechten geen liefde zonder meer Maar eerst gaan…

We bellen nog drie woorden één futiele zin Maar hoe ik ook wacht en luister het is alles wat nog tot mij komt je lach, je geur, de blik in je bezielde ogen ze lijken nu al eeuwen heen Men zegt: je sterft als je bent vergeten ijle lucht – slecht doorbakken bovendien je bent weg drie woorden: al wat blijft in ommezien Toch kan ik jouw…

en als hij dan weer wakker werd en ik hem vroeg vanwaar die gil zo hard zo ijzingwekkend schel dan keek hij weg - beslagen ogen star als glas alsof zijn droom te waar voor woorden was…

stoïcijnser heb ik je ogen niet gezien kwetsbaarder liet jij eerder nimmer intuïtief weten waarheid zijn het woordloos schermen laat mij triest spelen herdenken en ik ik ken en rust…

Wit is voldoende ik hoef je niet in kleur wel sterk en fier rechtop je zeldzame parfum dat subtiel rondom je zweeft het stille symbool van kracht, liefde met doornen altijd aanwezig. Een bron onuitputtelijk rijk aan belangloos geven zo hoor jij te zijn witte roos van mij niet bruingerand blaadjes één voor één loslatend je hoofdje…

het is als of nee het is ik ben zo en zo vind mij, als ik mij vind, zo veel of geschift ga naar mij staren ontleed mij doorheen mijn vel en huid gaat mij verklaren vind mij te vinden zie mij in de ogen kent mijn bronzen hart splijt mij met mededogen zwart mij niet met koele smart ik ben en meer meer en anders ook vind mij…