Alle inzendingen over algemeen

dit universum is niet groot amper meer dan ik bij mij draag vreemd was het mijzelf niet te kennen geenszins het is enorm veel meer dan jou is aan te zien…

Je bent uniek zoals je bent Niemand ziet de beelden in je hoofd De gedachten die je onderkent De redenatie waarmee je jezelf looft Niemand is ooit van zijn eigen wereld beroofd Een andere kijk is iets dat nooit went De visie die je de wereld inzendt Het geen dat de mens zichzelf belooft Niemand weet wat de ander drijft De vrije wil blijft…

Waar daagt de horizon voor ogen die verloren dwalen in hun eigen zicht vroeg ze me zwijgend en ik zei: in de beelden van voorbij Wat zoeken handen in het schemer als er enkel leegte ligt was haar vraag voordat ze ging en ik zei: herinnering.…

(aangaande de uitvinding der boekdrukkunst) de afdruk van een uitgesneden boomschors maakte indruk in het zand iemand bukte en raapte het op was het een a? het werd een hoofdletter die op haar beurt uit de aardkorst moest worden gesneden zij was ingebrand…

ik Google gordijnen in gedichten, daarna gedichten met gordijnen en vind vele vlagen wind gesloten werelden, stof en mijten voor mij is het blauw velours dat zelden sluit om het licht buiten gekleurde vlaggetjes voor tegen de duiven. het helpt geen zucht mijn uitzicht is ruim, blauw en groen niemand ziet mij naakt al zou ik het willen…

lijnen rivieren speels in mijn handpalmen hun verleden ken ik hoe anders de loop mijn glazig kijken verbetert geen zicht op overmorgen enkel tevredenheid vrees voedt zichzelf -wat laat leven- nu ik ook voorbij deze handen durf te zien…

fantoompijn voelt mijn rechterhand zoekend om zich heen is zo vertrouwd mijn verstand stuurt geen zenuw aan laat staan een spier - spastisch conclaaf- buigt zich zo om rede ratio zwerft alleen er is meer gesneden dan nodig leek…

de mensen lopen 's avonds naar hun huizen omdat het buiten regent dat het giet ze weten dat een woning warmte biedt door water stromend door verwarmingsbuizen en binnen horen ze het ijle suizen van wind, die je wel hoort, maar nergens ziet dankzij de bomen zingt zij zacht haar lied verwaait de wolken stof over plavuizen dan fluit er iemand…

Zou wel in de smaak willen raken maar dan moet ik de onmogelijke smeerlap gaan uithangen. Via listig standvastig schijnen wil een schalkse blik nog wel eens schwitchen maar maria is nu in de trein gestapt we hebben niet innig eerder cool afscheid van elkaar genomen. De trein versnelt smooth zonder handrem. Dit terwijl de zon z'n lichtsong…

ik waan mij in een zin syllaben voor en na mijzelf ertussenin ik ben in alle woorden mirakels aaneengeregen wanneer woorden wonderen worden zullen zinnen zielen zien…

zondagmorgen kwart voor zes alles en de kinderen slapen behoedzaam neemt hij zijn gerei en de fiets op de zon komt op en lawaai in de verte , hier is ’t stil rond de vijver met twee hengels en wat aas de hele dag zit hij daar soms gestoord door een wandelende vraag of een snoek op oorlogspad hij rolt geduldig zijn sigaretjes zoals…

kapsel jouw onzichtbaar zijn in ranke sluiersteen als het verlies naar eigenheid die niemand raken kan verberg in lachende angst jouw schaamtegelaat vol droefenis cocoon er hoop vergevingsvol buigzaam naar fatsoenlijkheid…

als een dwaas een nar word je bezien door de mensen om je heen begrip vol medelijden een versnelde pas en weg zijn ze weer de mensen om je heen gefluister besmuikt gelach mensen om je heen starre bange dwazen om je heen…

in mijn ochtendrijk ben ik alleen zo mooi alleen donker is nog het gordijn naar het licht maar toch geluiden van mijn kippen of nabije hond kleuren de bevalling van de dag dit is rust na slapen stilte balanceren tussen zwart en wit nog niets moet zo luister ik nog in mijzelve zie langzaam de contouren van de geboorte…

als dichter laat ik mij dresseren door hartstocht, passie misschien bestaan er geen rechte of kromme lijnen onschuld kan zichzelf verzinnen fantasieën om later te bedekken met bladen van de vijgenboom de natuur velt geen oordeel het laatste prefereer ik maar…

Nu de wereld toch is afgestript van ondergang tot ondergang begrijp ik noch de waarheid en de leugen noch waarom oude slaap het gepelde mimosablaadje mijn vinger kan verdragen en violen werken op het verbeelde zo droomt het geen buiten daar stript nazomer even nog…

Niemand zal ooit weten waarheen de weg leidt, Waar hij begint of waar het einde zich bevindt. We volgen de weg als blinden die niet zien, Als doven die het geluid van stilte niet horen. Geen notie van voelen en geen notie van tijd, We huiveren slechts door de kille winterwind. Ons leven bestaat louter uit ‘als’, ‘misschien’, En we lopen ons…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

Dan wordt de perfectionist pas weer een optimist als alles onder controle is Nee hij is niet ziek alleen een controlfreak wil alles precies overzien geen cijfer minder dan 10 Bij onzekerheid zie je dat hij lijdt hij is een regelaar bij 100% pas klaar Alleen moet hij nog heel veel leren: dood en liefde zijn niet te controleren…

gist weekt in lauw water deeg rust en rijst op de schaal door een klam doek bedekt ik kneed de gladde bal die nog stijven moet jouw duim drukt een klonter boter in zijn hart nu ligt hij uitgespreid met meel bestoven kromgebogen maar gaaf schuift hij in de oven ingesmeerd met eigeel hij dampt nog wat na van rooster naar bord Naar…

Waarnaar ook maar zijn hart uitging in hoop of stille mijmering bleek te ongrijpbaar in de tijd of viel ten prooi aan wrange nijd. Wat hij beoogde kreeg geen vorm alsof zijn schijnbare levensnorm met regelmaat verminkt, verkracht, elke zekerheid tot twijfel bracht. Verweesd keert hij tot zichzelf weer; geen mens leidt of verleidt hem…

wat is een mens nog waard schimmig wezen van zichzelf oorverdovend doof voor dood gewoon leven niet gewoon stemt hij af op valse tonen die gewelddadig zuiver klinken zijn eigen stem niet hoort uit vrees stilte te begrijpen…

Het ruikt naar suikerspinnenbos fluweelwolken schaduwen over de gelokte haren van de geknielde vrouw een gebroken vleugel trilt het schors tekent groen afzonderlijke gezichten bereiken de grond waar boomverlatende takken zoeken naar werkelijkheid de dwaas de romanticus ontrouw verliest zich in brandend verlangen de ander bidt tot één…

Ze droeg haar kleren als een brief met kaarsvet verzegeld wachtend op de lezer het oog dat haar maten raadt Ze pruilt in dure stoffen naadloos sluitend om de leest met opgeheven pink Zij toont wat getuite lippen niet lossen willen Ze waant zich heel wat het bont van de hermelijn als een cobra rond haar hals In haar hoed zit de…

abacus let op mijn tellen dus som op mijn zonden als ik schaaf aan mijn vel en naar beneden wil ronden laat een gram door meerderen delen klaar op mijn vorige min opdat zij dit leven kan velen aan 'ergens op rekenen' heb ik geen zin…

Vanonder zijn geslepen hoedje glinsteren ogen en druppels droppen het zakje pinda's gebrand in de schoot van de bikinidame. Voor een habbekrats zelf geroosterd. Vanmiddag vaart hij over naar Saint-Tropez. Zo zwaar vandaag! Zowaar vandaag zie ik hoe hij in de spikke Mercedes stapt iets verderop achter struiken verborgen.…

poëzie is net een circus clowneske bewegingen rechtopstaand balancerend bibberend op de springplank publiek in vervoering jonglerende woordkunstenaars verdringende zinnen op wippende schommels geacht publiek en de toeschouwers krommen snijdende ringen jongleurs swingen de clown een ware virtuoos grootsvermakend…

Ze tastte mijn gezicht af alsof ze wilde voelen wat eronder zat. Bekeek de aderen op mijn witte rug. Haar leerling legde zijn handen in mijn taille. Voelde zijn lichaam weggeduwd. Giuditta nam een beitel en een vijl, bevrijdde me van mijn 2e huid.…

Die spiegel daar aan gene wand meldt zonneklaar elke dissonant, wie haar passeert blijft even staan soms gepikeerd soms ook voldaan, misschien een haar die men ontdekt een vast repertoir voor men vertrekt.…

na het avondeten en een beker koffie, of twee, spreidde ik je voor mij uit ik genoot van wat je mij te zeggen had en over mijn leesbril vernam ik het journaal mijn benen naar rechts verlegd, ploegde ik door het nieuws in crypto of kruiswoord puzzelde ik mijn courant naar de laatste pagina sinds een week beleef ik heel navrant een natte…