Alle inzendingen over ouders

Voor mijn moeder In al je eenvoud Was je liefde, Ernst stond op je Voorhoofd geschreven Met in je hart altijd Vrede en verdraagzaamheid…

Voor mijn vader Eelt op je handen Eelt op je ziel Toen er alleen Vermoeidheid en Nauw'lijks vreugde Nog te ontdekken viel…

Lang is al je gemis, hoe nu verder is de vraag -jij wist altijd hoe en wat- Nu moet ik zelf beslissen, steeds maar weer naar het goede antwoord gissen Het lijdt geen twijfel, het lukt gewoon niet zonder jou: wanneer kom je terug? Wat mij betreft het liefst nog vandaag.…

Jij speelde de belangrijkste persoon in mijn leven Er is dus één ding wat je goed moet weten Wat er ook nog zal gebeuren tussen ons Weet dat ik je nooit zal vergeten Jij leerde me belangrijke levenslessen en alles wat ik weten moet Zodat ik me later zou kunnen redden en de wereld aan zou kunnen met goede moed Ik heb ontzag voor hoeveel…

Voor mijn vader Cavalerist was hij In Brabant langs De Vlaamse grens In mobilisatietijd Vertrouwen volop in De paarden die Hij mende - en Wat minder in de Meerderen die hij kende Herinnering aan mijn vader Jan Weggemans, gelegerd in Vlijmen ten tijde van de Eerste Wereldoorlog.…

Voor mijn vader De voren diep geploegd Het willig sterke paard Achter hem mijn vader Zich zichtbaar in het zweet gezwoegd Zich troostend met de gedachte van hem Samen met zijn gezin om de haard Opgedragen aan landbouwer Jan Weggemans, 1962.…

Diep uit mijn jeugd, waarover nooit een doodsbericht gekomen is, maar die is zoekgeraakt, vermist komt dit gevoel: ik zou haar brede rug willen omhelzen, haar stevige, onopgesmukte hand, nu op mijn hoofd of in mijn nek af willen smeken - en in een vlaag van onbeheerste en jaloerse pijn begeer ik heftig weer als een kindje in haar zo hoog gevulde…

Ik voel nog de geknepen hand, of dein op de schouders mee. Soms hoor ik het piepen van zijn been. Zijn gewonnen beker stond op de tv. De slome zon leunt tegen het raam, huidplooien kerven zijn gezicht. Gesloten ogen vragen om stilte, wat wil ik zeggen in het laatste licht? Van alle ondenkbare dagen houdt nu de gevreesde dag halt. De handdoek…

Kom even, Laat me leven Door te geven Jij, ja, jij Kom naar mij toe Doe niet zo, Wees nu hier, Jij vervelende klier, Lach jij nu een deuk Zo vind ik je niet leuk, En dat weet je donders goed Kom nu even Laat me leven Door te geven Duurt niet lang, maar even.…

Ik, op de schommel zwijg boven gras. Het hoge zorggras met de paardenbloemen. Jij, op je knieën, maakt een rolbaan voor jezelf, voor als je oud bent. Dan kunnen we je naar buiten duwen. En weer naar binnen. Ik luister naar jouw handen. Hoe ze hameren. En ik zit op de schommel, zonder schommelen. Rek zonder rekken - De lucht tikt…

Ik zag ons lopen, daar mijn ouders en ik, onder Gouden Regen, groene bomen, bruine boomtakken en op zilveren tegels. De straatlantaarns schenen in de duistere, donkere avond, bijna nacht ! Ik liep daar met ze, altijd bij ze tussen hen, hún beschermend en ik liep, ergens, achteraan. Achteraan in een bepaalde ontwikkeling... en ver doorgeschoten…

Wat hij van haar vindt laat hij weten op haar feest van 65 jaar vrienden, familie we zien elkaar daar. Zijn cadeau voor haar houdt ie achter en later die avond 'en très petit comité komt hij er mee; een grote witte envelop de tekst bovenop "voor mama" Het is stil om…

Voor mijn vader 'k Zie je voor me nog, Leidsels in je hand Achter 't paard De eg waarmee je Niet alleen het land Maar ook jouw wereld Mooi had omrand…

ik wou dat ik kon schilderen ik maakte een schilderij van jou het kleurenpalet stond voor me ik nam licht blauw voor jouw mooie ogen tinten van geel en goud voor jouw lange blonde haren wit en porselein voor jouw fijne gelaat en nog wat wijnrood voor jouw lippen ik gaf je doorzichtige vleugels want je bent een elf een satijnen blauwe…

Voor mijn vader Na een leven Waarin ik Mijzelf ontkend Heb kom ik Mijn vader Onder ogen - En fluistert zacht 'k Was zo trots op jou Wat zonde m'n jong Dat jij je eigen Ik ontkennen zou En niet op Jezelf kon bogen In liefde geschreven op de geboortedag van Jan Weggemans geboren 10 augustus 1897 - overleden…

Laat mij maar los, Zei ik, Want jou heb Ik al losgelaten En zie: 't is goed…

Veel te vaak al Heb ik geloofd Dat jij je leven Beteren zou Koning Alcohol regeert Met strakke hand in jou Onthecht ben ik Van die mens Die ik ooit Moeder noemen zou…

mijn kind zo mooi zo puur onvoorwaardelijke liefde als een immer brandend vuur voor dat jij er was alles incompleet hoe het daarvoor was weet ik zelfs niet meer samen zoveel intenser zoveel rijker voor altijd mijn kind…

Geen wezen is zo zacht als het wezen dat je kleedt en wast. Dat bij je blijft wanneer je slapen gaat, je kust wanneer je even wankel staat. Ze sluit de knopen van je jas, ze strikt je veters, houdt je vast. Je ogen volgen haar wanneer ze door de kamer gaat, het stof afneemt, de doek uitslaat. Zo is ze je het liefst, in stille uren overdag…

Als ik een miljoen bezat gaf ik jou een reuzetaart en een vol jenevervat. Want jij bent dat zeker waard. Voor de koude, grijze dagen kocht ik jou een paraplu. En een hele dure wagen gaf ik met plezier aan u. Maar ik kan geen cent bekomen door te dichten en te dromen. Daar om doet mijn hart z'n plicht met een dankbaar, klein…

in helder licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, soms mijn verbeelding doen beschijnen een zachte zucht geeft vaak aan de ouderdom wat lucht die schaduwen kan verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt gewag van tederheid schept vertraging die tot herkenning leidt…

is het koud vraagt mijn vader niet veel aan zegt mijn moeder zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door 't ijs doch wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst maar ik zeg tegen beter weten het zal het voorjaar zijn…

waar de zon nooit onder leek te gaan het glooiend land te sluimeren lag in eeuwig zingend lover, bracht het pad ons naar een stille schaduwrijke oase waar oeroude eiken onze verbazing schetsten alsof hun takken de hemel omarmden en wij ons warempel in een groene tempel waanden door een vergeelde foto ooit belicht hoezeer we daar…

Ik moet de wegen tonen die mijn vader liep, maar ook de plaatsen die mijn moeder meed. Die diepte waarin vader zich versliep was voor mijn moeder eerder lang en breed: de maten van haar waken in hun bed. Haar wereld was niet groot, tien straten nauw. De kleine dingen waar je dan op let. Bewuste rondgang. God en wereld trouw. De diepte en…

Moeder, languit in een poel van grenadine liggende te dromen van iets heel erg liefs uit het interbellum moest wel uit haar loopholes komen Prompt zag je ze buiten lopen, grienende verdiendieren die nog moesten afleren te overleven Met de militaire tak van meditatie leerde moeder ons ze allemaal te slopen Ook moesten wij het tuig postuum…

je neemt haar mee je leven in de eerste woordjes die zij jou leerde onderscheid van ‘t goede en ‘t verkeerde zij gaf je leven zin je zult haar altijd weer ontmoeten op iedere kruising van je weg bij alles wat je doet of zegt zal je haar met blijdschap groeten koester deze kostbare schat herinner steeds haar adviezen zij zullen niet aan…

vader kocht ooit een verzameld werk een bundel gedichten van degelijk merk bij wat hij mooi vond zette hij strepen een enkele keer een uitroepteken bij tijd en wijle herlees ik die zeer summiere biografie in een code van strepen en stippen steeg het water hem naar de lippen…

Vanuit de kracht van een moeder Straalt de warmte van hart tot hart. Van energie naar energie. Gevend en ontvangend. De warmte van liefdevolle handen Die je vertellen, dat ze van je houdt. Gevoelens overvloedig, maar niet herkend, Vluchten door mijn lijf alle kanten op, Totdat de warmte van de moeder mij verwarmt En ik mijn handen ophef in…

telkens ze bloeien, de terugstap in tijd op het verwarde land verschijnt een kievit als reusachtig, nu mijn wereld anders is en waar een vogel thans zijn eigen naam roept vind ik niets dan lege stappen alle grappen over spruitjes of iets dat nog veel viezer is verdwijnen in de mijmering van groene velden waar ik steeds mijn vader mis…

Moeder: Beter alleen te zijn en geen moederliefde te hoeven voelen, Beter alleen te zijn en je binnenste gevoelens te behoeden, Beter alleen te zijn, de rust en ruimte om mij heen, Beter alleen te zijn, geen woorden uit te spreken die ik toch niet meen, Beter alleen te zijn en kiezen om echt te gaan leven, Beter alleen te zijn en mijn liefde…