Alle inzendingen over filosofie

Laat ons maar spelen zonder licht van de omgeving het licht dat we bij ons dragen, opdragen aan onszelf vindt vanzelf haar plaats in het spectrum laat ons maar spelen in het donker de lichtknop vinden…

Negativiteit is iets dat zich in de ziel bijt Iets wat onze innerlijke tempel ontwijdt Waar je met zoveel moeite tegen strijdt En dat zich tergend langzaam uitspreidt Waardoor het hart zich pijnlijk openrijt Positiviteit is iets dat de geest verblijdt Iets dat je vredig en blijmoedig belijdt Waardoor het gezichtveld zich verwijdt Al gun je…

In mijn ogen is besef Vertraging van licht In mijn ogen is leven Dragen van besef Koesteren van licht…

Het mag dan zo wezen dat rust vanbinnen moet zijn, een bergtop in de Provence, de ondergaande zon daarop en twee glazen rode wijn maken het wel eenvoudiger niet meer te zijn dan zijn. Bram Vermeulen…

Hij heeft een jolig gezicht, Zoals die modieuze menen Heeft een zeer gedegen auto En heeft het voor het zeggen Zijn gezin is heel erg blij Papa is toch zo’n goeie Hij geeft geld en macht Doordat hij zo hard werkt Totdat vader doodging En zoonlief bedroefd was Omdat wat zoonlief sierde Rond hem louche heen lag Wat de gezonde geest…

zoek mij niet meer.. ik ben niet meer dan een gedaante in het donker tussen mijn oren langzaam gedraaid in mijn zintuigen mijn ogen in de nabijheid van een kleine dag als kind van de avond schrijf ik je de dichtstbijzijnde woorden mijn linkerhand ernaast er is meer dan dit het ongeschreven omringd het geschrevene…

het blijft alsmaar afwachten of er na morgen nog een verleden is kan het onbekende wel verbeelden het ongekende verzachten met gedachten aan een almachtige kracht mijzelf overgeven maar als puntje bij paaltje komt blijft het hopen en verwachten het beste dat we dagelijks kunnen beleven (ik heb de leegte er maar niet bij opgesomd)…

~~~ de spiegel lacht als ik dat wil maar aan opvrolijken tijdens verdriet doet ze niet ~~~…

een moment van stilstaan bij de vraag waarom je geen moment echt stil blijft staan bij datgene waar je geen moment echt stil blijft staan…

In slechts één taal verricht de dichter zijn poëzie en kladt vervreemde woorden voor zich uit en spelt verdoemenis met tekens uit den vreemde ***************************** Hoe dicht is de nacht als tonen van weemoed zich buigen over verzoening waar eens het zwaard gespleten persoonlijkheden achterliet in het moeras waar de dood ogenschijnlijk…

Het uitgekauwde debat was dermate slaapverwekkend dat in plaats van een lunch het bed werd geserveerd. Na een uil geknapt te hebben zat de hond in de pot men debatteerde verder tot ’t laatste oor versnoept bleek. ’t Resultaat van oeverloos gezwam werd aangehouden niemand weet hoe ’t kwam dat de meute slaap bleef houden…

Onrustig dwaalt zijn pelgrimsoog hij spreekt mistroostig in zichzelf het doel is oneindig weg hoe ver moet ik niet gaan om daarginder te geraken Naast hem spreekt de proost van het broedergenootschap dit is zoals het was de grande route waar mensen zich op begeven met velerlei bestemming of reden misschien de pest de post onrust in het…

Ik daag u uit mee te denken Maar wil mijn tijd met de uwe niet verkwisten Dus zend ik u een rijtje geheide terroristen Niet dat het rijtje volledig is maar toch Historisch voldoet het zij onvolledig nog De eerste Christenen in Rome Hugenoten in het roomse Frankrijk Geuzen in het Spaanse rijk Willem van Oranje met zijn soldaten De socialisten…

het bed wordt te smal is breed beschouwd een relatief begrip…

ijzig glas vlak van belichte momenten groteske manipulator van spiegelende illusie mijn ego ontbeert u om mooier te worden mijn tanden staan in rij om glanzend te worden tandpasta resten verstoppen zich mijn haar vraagt om scheiding mijn gelaat lacht naar u om mooier te lijken mijn denken loopt u voorbij maar de weerspiegeling lokt…

Ze beëindigt onze lange relatie wandelend op de Utrechtse Croeselaan de stad verandert in 'n grauwe film waarvan ik geen deel uit maak Er vliegt 'n Amerikaanse jager over richting Soesterberg, hij heeft haast ze kijkt omhoog, niet achterom vertrekt met haar piloot naar Amerika Ondoorgrondelijk zijn onze wegen het drama dat ik niet zou overleven…

De standvastigheid is mij Ontnomen door het lot Waartegen ik noch anderen Zich kunnen wapenen. Ik zal het pijnlijke lot moeten Leren te willen, om te kunnen Leven met het lot, en datgene Gewillig te nemen, welke mij schaadt Dan pas laat de roest los welke mij Weerhoudt mijn geest te bewegen naar alle Standvastigheid, niet verzwakt door…

dood is het verleden een herinnering slechts immers het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al tot het leven behoren…

Wegvliegen als een vlinder Vederlicht Op de vleugels De tot poeder geworden zorgen Waarvan de wind Een zachtgeel wolkje maakt...…

ik leef dicht bij de dood, zo dichter eigen, verkeer niet echt in nood of word beheerst door ander dreigen maar zeg nu eerlijk wat is morgen en schijnt er zo begeerlijk aan dat wat toekomst heet weet men zich daarin geborgen voegt zich nog inzicht toe immers het zijn oude dagen die als nieuw worden beloofd maar waarvan men gister…

met onbegrensd verlangen naar ademloos leven dat als droom ontwaakt in eindeloos bewustzijn smelten woorden tot gedachten gedachten tot besef dat het lichaam niet meer is dan een tijdelijk omhulsel van een onstoffelijk wezen…

Een schreeuw naar omhoog gelift door de kracht van ademuitstoot hemelen schemeren godengezichten in dreigend diepblauw verbleekt in de dauw een sterveling, gedreven in het nauw door het leven gebogen ten gronde vervuild met zijn zonden de nacht van zijn ziel is verlicht door de maan doorzichtig zijn ego getrokken zijn aandacht…

peyote kauwende droge tong bitterslikkend slaat hij zwetend achterover in een eeuwige drum geverfde vederdans een knetterend vuurwerk hij slaat zijn vleugels uit en stijgt op laat zich meevoeren op warmdragende luchtlagen genietend zoekt hij naar een prooi dan landt hij op een nest en rust de volgende morgen wordt hij wakker klautert met…

mijn vingers voelen als opgezette ballonnen watten in m’n kop m’n hart is doof en luistert niet waarnaar ik verlang strandend in het donker ga ik terug naar mijn gevoel…

hoe het geweten verdwaalt in de woestijn door niet te bewegen in een zandstorm minder en minder wordt en begraven zo raakt een mens afgestompt en groeit het niet begrijpen van rots en wind slechts zijn, er levenslang over doen…

De geladen nachtlucht hangt onaangeroerd in mijn gemoed Verstoken van de tinteling stroomt het innerlijk als een spiegel rimpelloos over Dus wereld werp uw steen vang reflectie in de golven en bezink in mij Staar mij in de ogen en laat mijn verwondering de vrije geest…

ze zegt niets meer weet het altijd beter laat me me staan als bier of port en dat ik net zoals zij uit heel veel vloeistof besta doet er niet toe zij blaast Venetiaans glas ik ben alleen maar een kleur lood in kristalglas, dat barst…

kunst met naald en draad gaat niet gemakkelijk op tussen twee regels maar door het oog zelf te gaan werpt wel zijn schaduw vooruit…

de blauwdruk van mijn leven reist nu al jaren mee als ik verstil en luister herken ik hem, ben congruent zo vaak toch dwaal ik af word boos op mens of ding dan ben ik ontrouw aan mijn ziel versta haar fluisteren niet steeds meer herken ik valkuilen leer lachen doorheen pijn…

epifanisch vermogen is niet meer dan wat de kijker aan inbreng van vertoon hebben kan maskers op uit eerbied voor het spel in schone rollen brengen wij dragers van epifanie met onze handen en gezichten zoveel buiten categoriaal aandacht vangend in beeld dat beoogde betekenissen verloren gaan is een vraag die onbewijsbaar rechtop…