Prismatig
Ik herken de blauwe zaden
van een pril begin, te proeven
van vergeelde zeden in huid
en haar, daar nog wat tussenin,
woekering van onbekende goden
uit een terracotta oerinstinct,
zich voorspelbaar laat verraden
getooid in de lange lijn der doden
met kroontjespen en zwarte inkt, het
avondrood zich in de horizon verminkt
waarachter de as wordt verstrooit, een
echoput, waarin het kalf zichzelf verdrinkt,
herhaald verraad van eigen daad.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 2 januari 2009
Geplaatst in de categorie: filosofie