Alle inzendingen over afscheid

De laatste eer doet erg zeer Afscheid voor de laatste keer De baar, de kist de pianist speelt: afscheid nemen hoeft niet Maar het verdriet verloochent niet Een boeketje en een roos... Leven is zo erg broos verdwijnt straks in een houten doos Als dit geen afscheid is?…

Laat me je nog één keer aanraken zoals ik dat vroeger ook deed nog één keer naast je ontwaken maak mijn bed nog één keer compleet Laat me nog één keer je blik opvangen ik zal net zo verrast reageren als toen nog één keer stil naar je verlangen de rilling voelen van jouw zoen Laat me nog één keer bij je zijn ik zal bloemen voor je neerleggen…

Terwijl je uit ‘t raam staart laat je de vingers ongeduldig trommelen op het hout van de vensterbank en vraagt me met zeurderige klank wanneer of we gaan schommelen je heft het gezicht en lacht me toe terwijl ik jam van je mondhoek veeg je kijkt me aan maar je blik is leeg en geeuwend zeg je: ‘k ben zo moe De pop bungelt; z’n kop beneden…

Verder van de wereld weg elke dag een beetje dichter naar de hemel toe Elke dag een treetje…

Jij bent niet meer bij ons Maar in ons hart blijven we je meedragen op moeilijke momenten je raad vragen jij blijft als een rots in een oceaan waar vogels even rusten en dan weer verdergaan…

Ik tel de voetstappen naar jouw kamer in het mooie, koude huis, wij praten om te overleven jij en ik, wij rijgen woorden aan elkaar en kijken vooral kijken naar elk gebaar meten de intensiteit van de ogen Wij proberen weer alleen te zijn na alle samen doorgebrachte dagen houden elkaar vast en voelen ons verliezen alsof we nooit hebben bestaan…

En weer heb ik haar weggebracht. Nu een afscheid voor 3 maanden en weer was het moeilijk, maar ik hield me aardig staande. Zal ik er ooit een keer aan wennen? Dat zou toch misschien zo moeten zijn, maar volgens mij komt dat nooit en voel ik iedere keer alleen maar meer pijn. 3 Maanden in El Salvador. Niet even naar haar toe kunnen gaan.…

Haar gebeeldhouwde lichaam, bewegingsloos en bleek een sierlijke kaars, eens flikkerend als levend wezen ontdaan van de vlam die eens de hele streek verlichtte, maar nu, zonder te genezen het beeld voorgoed vervagen ziet het dansend licht verliet haar ziel, ligt roerloos aan haar flank zo doelloos slank.…

Slag om slinger roept de koekoek je verder weg in de tijd je beeld verglijdt als een schip gedragen door de wind nog even en er blijft enkel een streep over het verleden.…

Verdorie, wat zal ik je missen het was heerlijk om bij jou te zijn ik ga thuis alles van jou wissen oh kijk, daar komt je trein… Deze vriendschap was voor even we passen gewoon niet bij elkaar ik kon jou echt heel veel geven maar dat was niet genoeg blijkbaar Veel gedaan en veel geleerd ik laat je nu met pijn weer los we hebben alles geprobeerd…

iemand huilt een dal vol tranen in een zee van stil verdriet ik zal troostend woorden schrijven want te spreken lukt mij niet het zijn gedachten die mij doen zwijgen en mijn herinnering aan hoe het was en dat ik nooit genoeg kon krijgen van wat ik in jouw ogen las niemand wil de dag begroeten na een nacht van eenzaamheid ik zoek…

Hij was haast 20 jaar mijn maat, Ik gaf hem voer en water. Zijn kop was mooi en lang zijn staart, Ja, Karel was mijn kater. Karel, in zijn jongens tijd, Ving hij heel vaak een muis. Maar toen hij hier en daar wat sleet, Bleef hij het liefste thuis. Hij lag dan spinnend op mijn schoot, Probeerde me te paaien, Met een tikje van zijn poot…

De fiets tegen het hek Er staat een fiets tegen het hek De sleutel die nog steekt Het is de fiets van iemand die iedereen vertrouwt, of van zij die niets meer hoeft Onbaatzuchtig en in dienst van een ander Altijd geven, nooit willen ontvangen Je drukte nooit je mening door, maar nu: nu staat er een fiets tegen het hek. Je was zuinig…

Geen woord meer te delen, Maar steeds verder op zoek Naar zijn ware eiland In de zee van liefde Steeds meer omarmend Van wat slechts herinneringen zijn, Trotseer ik de telefoon, Want, Is het wel beter op te branden, Dan nooit een kaars te zijn geweest?…

zwoegend, hijgend vereigenwilderd verlangend naar die ene pas een laatste keer alleen gestruikeld dan toch geveld door eigen-last en dus had ik geen keuze hoewel ik er fysiek niet was jouw laatste momenten zijn samen gedragen jouw niet te torsen levens-last net voor je laatste adem weg kracht, weg lucht voor levens-woorden die…

Elke keer, wat doffere ogen, Elke keer, een wat vermoeiderde blik Elke keer, iets duidelijker dat gevoel, ik weet, het afscheid is nabij Elke keer, dat ik haar zie, is er wat wanhoop bij gekomen Ik wil haar niet los laten, Ik wil haar niet kwijt Maar elke keer voel ik dat ze wegglijdt, tussen mijn vingers door Ik kan haar niet bij me houden…

Eindelijk is er niemand meer die je nog verlaten kan niemand vond een juist verweer geen vriend of vrouw of man Zo volmaakt onredelijk was jouw felle woordenstroom in de zakken van jouw jas geen enkel spoor van vreugd of droom Zelfs het vloerkleed vlekt jouw gemoed en de horizon bestaat nog slechts uit de stalen spijlen van het bed…

Kijk naar me. Zie me staan, In de schaduw van je lach, In het zonlicht van je roem, In de droom van je ideaal, Zie me staan, Kijk naar me, En weet, Dat ik er niet meer ben voor jou...…

Mijn kaars brandt aan twee kanten het vuur vlamt verteerd door gedachten Verlicht en verloren verwacht toch verdwaald verdoofd en verspeeld vlinders vermoord Een vlucht naar het einde gezwommen verzopen vechtend tegen de stroom in vermoeid verbroken ...…

Die zoete pijn die mij doet lijden moet ‘afscheid nemen’ zijn ; ik weet geen raad met het plotseling besef van intens verbonden zijn. Zó vanzelfsprekend waren wij samen dat onze harten ongemerkt verstrengeld zijn geraakt, nu onze wegen scheiden stroomt een stil gemis dat raakt aan wanhoop uit barsten en scheuren die ons uiteengaan…

Terwijl jouw handen het leven afsluiten Tel ik de rimpels die de jaren hebben ingesleten Die rimpels zijn je herinnering Jouw getuigen, dagboek en geweten Ze vertellen van een broze, sterke vrouw Met een kinderloze zoektocht Naar religie, gerechtigheid en geluk Van een mens dat voldoening In het simpele zocht Kleine eigenaardigheden WCblokjes…

Ze stond al ingeschreven bij het grote woonaanbod de dood nam haar leven maar zij mag wonen bij GOD. Voor altijd verlost zijn van hevige pijnen voor eeuwig bij Hem zijn en bij de Zijnen. 't Verdriet is aanwezig het gemis nog niet daar van alles houd hen nu bezig ze kijken nog één keer naar haar. Ze mag nu verder leven altijd zonder…

Ik moest je bellen, de telefoon gaat over. Drie keer...vier keer, niemand neemt op. Geen stem die zegt "Alles is goed met mij, geen zorgen voor vandaag." Het blijft stil... veel te stil naar mijn zin. Ik rijd naar je huis, wetend dat jij er niet bent, er ook nooit meer zult zijn. De straat, de stoep, die mij zo goed kent. Lijken plotseling…

Met de hortensia's vervaagt de geurige boslucht Als een Monetmist verstild het zacht de pijn Gevoelens verankerd aan zilveren schakels, symbolische banden aaneengeregen zonder eind Over een tijd slechts met warme weemoed mijmerend voor je kachel door kinderlijk pianospel begeleid, waag jij je slechts even terug om te voelen: is het pijn…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

Bedankt voor al die mooie jaren met alle momenten van licht voor de tijd dat we samen waren het gezin wat we hebben gesticht Bedankt voor je mooie ogen waarin ik heel diep mocht kijken waarna ik ben weggevlogen om m’n eigen droom te verrijken Bedankt voor je lieve woorden voor je troost en je zorgen zelfs toen we ontspoorden verheugde…

Luister…, hoe kakelende kaketoes zwijgen het loof lispelend zijn ruisen trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend…

Zijn hart is vervormd tot een doffe diamant als hij nerveus de sleutel in het slot steekt hij woelt door zijn haar met een trillende hand een vreselijk gemengd gevoel wat spreekt Binnen wacht een kamer met verloren momenten waar zijn vrouw heel rustig op hem wacht een gesprek volgt met vervelende accenten duidelijke taal ontnemen hem plots…

hoe de afwas na maanden oefenen een synchrone bezigheid werd en wat ik dacht dat jij graag hoorde ook in mijn collectie schijfjes zat. zielsverwanten, noemde je ons en we zuchtten verlangend naar het raam en hoe grappig het wel niet was dat jouw links mijn rechts was zo heb ik uren naar jou staan wuiven ik in de mijne en jij in…

bittere smaak van tranen de verslagenheid is groot stel mij duizend vragen hoe zacht is de dood waarom nu dit scheiden toekomstplannen gesmeed vrij van al het lijden is jouw leven nu geleefd…