Alle inzendingen over algemeen

een zuchtje wind verdwijnend in het niets is alles wat ik ben…

geef je over geef je aan geef je over aan 't bestaan laat je strelen door de lucht laat je dragen door je adem slaak bij vlagen een diepe zucht laat je vallen in de armen van de adem die je omgeeft laat je vallen geef je over want dan weet je dat je leeft…

Als een lichtkrans waarneembaar, scheurt tederheid mijn smart. Ik vind een vonk op elke snaar, in mijn gitaar schuilt mijn hart. Eindeloze verhalen, eens gebruikt als web van waarheid, nu alleen nog geldelijke klaarheid. Weg met mitose! eens een pad gelopen, helemaal zelf teruggekropen. In een druiperige omgeving, zien we enkel vlekken…

Ze suikert haar woorden met fluistering als ze de zin in zijn oor laat smelten waar de taal traag uitloopt en dan opstaat als een verlegen renaissance van beelden…

Boterhammetjes en melk Bewaar het geheim Mond vol kersen Bewaar het geheim Knuffels en poppen Bewaar het geheim Dans maar...Dans maar schatje…

Als de avond langzaam komt, en de schemering voor me opsomt, en ik de dag starend laat vergaan, vraag ik me af: Waar komen die sterren ineens vandaan? Lang blijf ik er niet over denken, m'n moeheid wil me dat niet schenken. Ik kan niet meer blijven staan en moet maar eens slapen gaan. Die grauwe, benauwde, zwarte nacht sluit mij in zijn…

door stramme handen ontglipt mij de jeugd waar een hart jong gebleven het testament maakt van zijn leven en in vermoeide ogen dromen vervagen speels verlangen naar vervlogen tijden dit doorleefd gezicht aanschouwen mag dat toekomstdromen liggen verborgen in reikende handen van een kind…

Jij kastanjeboom, wat ben jij gegroeid al vanaf jouw en mijn prille leven als een kastanje in de grond had men jou geplant Zoveel herinneringen aan jou heeft alleen deze vrouw Je stammen zijn nu zo dik groeiend vol met bladeren omhoog wat had ik met jou een schik ik kroop met een plankje naar de regenboog boven in je kruin, in een boekje…

knarsend geluid doorweven in roodbruin vergane dromen krakend roest als verlangen aan een leven verward in kronkels gedraaid in breekbare tijden als stukgelopen radars in de klok van het leven…

ik ben een strenge vorst als een striemende hagel scherpe kantjes op een harde schaal leef gehard met graniet voorkomen wacht gewoon tot ik compleet verstaal van dag tot dag gisteren verliep met de wijzers voorbij verleden vergeelt toch, soms, misschien bij wijze van is er de roestige drang naar zalf die breuken heelt…

Woorden zeggen kan ik niet, laat staan hele zinnen. Ik weet niet hoe het einde moet, zelf niet hoe te beginnen. De keel zit helemaal dichtgeschroefd, piepend komt er soms wat uit. En als men denkt wat hoor ik nou, dat is dus mijn geluid.…

Vergeet de kwade krachten in je leven En zie jezelf als ridder beëdigd Verdedig waar jij werkelijk voor staat Zoals je nog nooit hebt verdedigd Bevecht je eigen onzekerheden Graag leen ik je mijn zwaard Je zal snel je eigen zwaard smeden Met de kracht die huist in je ware aard Als een nobele krijger zul je strijden En groeien in je krachten…

Als een paar afgetrapte schoenen liggend in een hoek. Of als een afgedragen jas die je niet meer aandoet. Eerst liefdevol gekoesterd met plezier gedragen. Nu heb je het weggeduwd, er nooit meer naar vragen.…

waarom, zijn de bomen groen en niet blauw, word een hond een hond genoemt en geen pauw. waarom, is de kleur van de liefde rood en mijn lievelingskleur, zwart, de kleur van de dood. waarom, oh,waarom is een mens zo naïef en een betweter en een dier toch zo veel beter. waarom, is zo'n typisch antwoord op waarom daarom.…

Ik zie je voor me elk detail heel scherp toch ben je niet bij mij ik houd je vast handen strelen je lichaam je bent zo ver weg van mij ik hoor je stem in mijn hoofd elk woord duidelijk en zacht je zit zo diep in mij je bent weer een tijd weg mijn huis is zo leeg en ik, ik ben niet blij ik wil je zo graag zien, zoveel…

Hoe hard kan je rennen, hoe hard ren je weg van mij. Hoe laat jij je kennen, ren je jezelf nu voorbij? Ren maar zo hard als je kan sneller dan voeten kunnen dragen. Hoe hard kon je alweer rennen? Of sta je helemaal lam. Ren maar weg van je eigen, ren dan, zo hard je kan ooit kom je jezelf eens tegen waarom ren je zo hard weg…

En vanaf nu nooit meer zeggen niet meer zeggen dat het er niet toe doet dat ik er niet toe doe ik heb behoorlijk veel te zeggen en al zeg ik het niet altijd goed wat ik nu zeg, dat doet ertoe ‘k Wou zeggen dat ik ooit eens wist hoe oorlog om kon slaan in vrede en dat, toen bleek da’k me had vergist, ik als hardste heb gebeden om weer te…

Schuimvlokken waaien tegen jouw gezicht Een schicht breekt het zwart In flakkerende scherven Ergens boven de sneeuwtoppen van het oosten. Storm strijkt de flanken glad Wist de hoefsporen van de steenbok Die vlucht in de sparren Voor de hefschroef Een piloot in ademnood De lens van 'National Geographic' We verdwalen in geruchten. De…

Zoveel mensen, evenveel gedichten Schrijven om hun leed te verlichten Of anderen te laten zwichten Voor de liefde die ze op hen richten Zoveel dingen om over te schrijven Haat, verlies, geluk, liefde bedrijven Zou graag willen meedoen met diegenen Als ik die gevoelens maar even kon lenen Heb die gevoelens niet gevoeld Ervaringen niet meegemaakt…

maak 't liefste, beter een laatste valt me hoog maak m'n droogte ziedend kiem mijn zaden vlak ontdoe je schoonte, naar onschuld blauwe weiden - je vloeit uit mijn handen, grip graait je niet uit mijn handen, ren rot ren los gelaten nacht en sterren tegemoet…

Denkend aan Leiden, zie ik bruisende kroegen En terrassen aan de waterlijn staan Studentenhuizen, een rommelige kamer Horend bij je studentenbestaan Studeren doe je, om punten te halen Een titel, mooie toekomst in ’t verschiet Een tentamen verpest, is soms wat balen Maar ’s avonds sociëteit, weg tijd’lijk verdriet Afgestudeerd, een baan…

je hebt je weg met woorden je woordeloze weg je hebt je tegen dralen beschermd een valstrook breed je hebt een weg met worden een wollen tegenzin je spint je ronde ronnend je spint je vallend vals…

Voor professor Hentrich Het verleden is het laatste wat we weten, overwinning tijd op het grote vergeten, dat onzichtbaar in onze rug beweegt, terwijl we in het heden klimmen dooft het vergeten licht in ons hoofd steelt op kousenvoeten in het donker kostbare beelden, fluisterwoorden, de tranen van je meest dierbare – vergeten eet de…

je spat uit het ogenblik zelf niet gewekt de straat nat, glad weerspiegeling tram onder je raam en dan: stoned op een meter van de televisie dichtbij visie zak patat, dag drie Ik kriebel over haar buik, bop in haar navel, plop haar schaamte open Kus mezelf, zes jaar later weer Spattend in dit blikken spat blik…

Werkelijker is de werkelijkheid nooit meer geweest Het veer zweeg bedeesd: nacht had dichte mist meegenomen waarin de overkant was omgekomen een lantaarnlicht had het overleefd In het restant rivier was ruis, splinters hemel, afgedaald op een meteorologische schaal. De stilte was hier thuis, wassend vanuit de straten…

Vroeger was er geen tv, toch waren we allemaal tevree. Op de radio een hoorspel, nou, dan wist je het wel. Een half uur even stil zijn. het was gezellig en fijn. Met doppinda"s op een oude krant, een beker warme choco in je hand. Zaten we gezellig bij elkaar, ik was misschien zo"n negen jaar. maar herinner me het nog goed. Met een warme…

ik zit de zon schijnt over velden zover achter mijn gezicht ik keer in luwte achterover gedachten stromen uit het licht van gouden kleuren zie ik sporen ver weerkaatsend in een dal ingeperkt door de flarden van een jeugdig ideaal beelden stemmen in mijn denken door het weelderig gegroei hoor ik ruisen…

De vraag verwisselt van gedaante Zou ze genoeg van zichzelf hebben om hem uit zijn gedachten te redden, zou haar aandacht die troost zijn voor droge tranen zonder verdriet zou haar geduld blijven wachten tot ze nogmaals komen, en nogmaals Zou ze met haar nuchterheid nooit een droom een klap verkopen zou ze het kwaad weghouden van paden…

Pijn... om wat had kunnen zijn toch vertrouwen om wat nog komen gaat blijdschap om wat nu is die pijn om wat had kunnen zijn…

een droom waarin het licht in het midden is je rent vol hoop om te krijgen wat je zoekt het lijkt alsof je niet verder komt dan dit alles is groter, hoger dan jij je kijkt omhoog dan weer naar het licht in het midden van de ronde vol vuur ren je door, de hoop van alles is daar…