Alle inzendingen over haiku

Verbogen staal slaat In grijze schakeringen Kleuren zijn doodsvlucht…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

voorjaar of zomer na een fikse hagelbui bloeit de natuur weer…

Vissen slaan stilte op in blindering van de zee sluiten mosselen de ogen. Zij weent haar tranen elders, ze haalt de netten op, mazen ruim gemeten. Dwarse wervelwind, bladeren verdort, vergaan, de liefde uitgeblazen. Gesponnen draden kleverig van angsten en kortdurend verlangen. Ritselt loof in zomers die we niet kennen, valt…

flarden morgenmist verhullen trage schimmen na donkere nacht…

Bang te ontwaken slechts nog mijn ogen open en het is voorbij…

oren, ogen, stem leiden in de duisternis naar stille waarheid…

Als een dor herfstblad in het hart van de zomer voel ik me misplaatst © C. Estmoi…

Bomen van overdaad, ze kunnen niet ontkomen, ze zijn ontvrucht. Bloesem maakt verten, schoon, staat in het stof geschreven, een optelsom. Daar waar we wonen, waar kunnen we anders zijn, dan waar inzicht groeit. Stammen ontbreken, niets dan ruwe knoesten, wortels bieden uitzicht. Leven is van loof ontdaan van bomen die er niet…

Schubert op zijn mooist Ook al heet ze onvoltooid Laatst nog eens gehoord ?…

hoe spreek je het uit? wie het weet mag het zeggen – herfstorm of herfst-storm…

rivieren zingen uit eeuwenoude bronnen forellen springen…

Vergeet-mij-nietje ik vind 't een zalig woord als uit de hemel…

alhoewel het woord iets anders doet vermoeden zink je in drijfzand…

explosief in de bermen in het bos de lente…

Jonge meerkoetjes kleine rode snaveltjes een reiger zit stil…

ik zie straks het straks maar later wordt dat anders dan is straks geweest…

teer paars tussen groen gras, gele paardebloemen en veel madelief!…

ik ben verkouden maar weet niet hoe dat te uit- en..há..há..haiku!…

geiser en vulkaan verhouden zich tot elkaar als water en vuur…

Haar versluierd zicht laat ongezien lentekruid de dans ontspringen…

gras baant zich een weg door een scheur in het asfalt en buigt voor de wind…

Olijven ontpit, scherven stromen welvaart, olie barst uit kruiken. Rivier vergeten, meandert tussen borsten, haar melk wordt honing. Hun godin is in de golven ongebroken, in aarde ongewroken. Onder zand en as geslapen, wel duizend jaar, hij stond op, was klaar. Waait stof langs de kust van zielen en van sterren, kust licht van…

het pad is bezaaid met platgetreden wormen van de populier de zon komt op en droogt het bloedig schouwspel…

De weg is bezaaid met platgereden wormen - populierenkatjes…

water valt maar neer voorzien van uitlaatgassen bovenop je hoofd…

Vloeken in de kerk: niet altijd een zonde, soms een dure plicht…

ongure kerel trapt verbeten fietsend door gure noordooster…

verlaten bospad alleen een vallend herfstblad draagt de stilte weg…

de wereld is stil in de verse sneeuw knerpen mijn nieuwe schoenen…