Alle inzendingen over filosofie

Ach leuke school aap noot mies tot schapen en schapen waren wij onbevangen lammeren een noord en zuidpool Amsterdam de hoofdstad maar `t schoolplein oversteken niet getikt of haken in de slinger kinderhanden vingers wit en bruingebronsd stevig in elkaar geklemd samen tikken richting stemmen het brede schoolplein vullen begrenzen…

Twee blikken in mijn wandeltas op mijn pad spaar ik de buit in mijn terugblik wat van waarde was maar ik eet uit het vooruit.…

een zilvermeeuw is snel getekend tussen zon en stapelwolken zo zie je maar wat lucht is kan ook vogel zijn…

is leven ontsnappen vluchten voor jezelf het lichaam een klomp klei tijd schrapt en schraapt zet een paraaf het land is zompig in drijfzand zak je tot de helft en het moeras zuigt tot je sterft hoe harder je worstelt hoe sneller er waadt een purperreiger en hij zwijgt wij zijn meer dan vlees en bloed wij zijn ons lichaam niet…

de gedachte was lakenhal staat er niet voor niets op klein deurtje poppenhuisje je weet het gewoon niet of en wat daar achter school nu heimelijk schuilt kijk naar dat silhouet heel droog is je schaduw wie weet van die open mond jij ziet geen geluid horen wij antennes wie weet wat daar puilt…

zoals de weg liep tot over de heuvels en de huizen in het dal was voor haar de angst voor mij een melodie toch beide hoofden even vol maar zij droeg dan ook het water en ik speelde met het vuur…

aan een uitvoering op het strand tussen sabelheften en garnaaltjes die zich in de plasjes ophielden, had ze niet gedacht, liever stond ze in de coulissen, met haar script op de borst, net even buiten het beeld te fluisteren naar het opkomend tij dat overvloedig haar blote voeten kuste, haar teksten in verwardheid ten prooi liet vallen aan…

Het gezicht, mijn wezen is niet veranderd, maar toch in stramme lijnen wat anders dan voorheen. Zie, het bloed als rivieren kruipt tussen spleten, langs afgronden en de diepe dalen weerspiegelt alles averechts in dubbelzinnige verhalen. De kloven van mijn handen vertaalt een rusteloze geest brengt licht in beide ogen als ik ze zal sluiten…

Godslastering en wij zakken in moerassig fundament zij slaan toe! donderende bliksemschichten wapengekletter waarheid van de letter het woord ons zwijgen.... geloven geloven geloven! straf van boete tot de dood almachtige laat u horen alstublieft als het u blieft u spreekt hemel en hel heeft al besloten mensen uitgesloten u als niet…

Als ik nu begin met typen, weet ik al dat dit bedenken mij maar een paar minuten kost. Maar als ik na denk over welke dingen ik bedenk, vraag ik me af waar het vandaan komt, en als ik uit het niets antwoord dan geef ik al geen goed antwoord. Want het niets bestaat niet, omdat alles iets is, dus als ik iets bedenk, komt het ergens vandaan waar…

Vanuit het menselijke gelaat ontstaan stoïcijnse maskers wisselende bizarre gezichten rancuneus om de juiste handelingen te verrichten. Wat omslaat in blinde haat waarin humane metaforen geleid door impulsiviteit fundamentalisme en onwetenheid, de verworven humaniteit weer verloren gaat. Het menselijke gelaat, gespiegeld in het aangezicht…

Ik glij in de krater van 'n halfdroom in de kathedraal onder m'n schedeldak waarin miljarden cellen fonkelen magistraal orkest die mijn ikheid vormt en de stemming van het moment Door denken lichten cellen op lichtshow gedirigeerd door 't verstand onbewuste schimmenrijk schemert Verwonderd zie ik in 't functioneren wat de mens is en glimlach…

Zijn er dichters? Stichters der sterren, verdwalen in verhalen, drinken van het licht dat door kieren gluurt. Opgaan in rode schemer met de nacht opvliegen en dan woorden schilderen. Druppels in een kelk, stromend genoegen.…

In categorieëngedeelde habitat, Je creëert een onbeseft blokjespatroon. Ik ben die niet-reële waarneming zat, Ik wil niet zien als een icoon. Ik zoek met aanduiding van taal naar object, Naar een juiste bewoording van mijn aspect. Maar mijn zogenaamd apriori taalvermogen Heeft mijn objectivatie alleen maar voorgelogen. Patroon, jouw voorgeprogrammeerd…

Ik zag een maan zich in fletse waterkringen verdampen in de fluwelen diepten van de nacht. Verleden figuren met gesloten ogen voorbij gegaan zonder een klacht om hun zware last te dragen. De wijze hoofden licht gebogen hun dunne lippen stijf gesloten zonder onvertogen woord op de vrije dageraad te wachten worden dromen in troost gesmoord…

ze stond op uit oude woorden en sprak naakt en werd gewassen zoals zij leerde van haar moeder voor niets krijgen we dag en nacht maar zelf moeten we water halen om ons te wassen, opdat de dood mooi in het leven kan groeien…

De tranen in mijn hart zijn opgedroogd De wind nam de verhalen mee En soms dan komt een kleine bries En brengt ze weer terug De diepe onbeweeglijkheid Waarin ik woon en ben Laat golven golven daar omhoog Terwijl de diepte stilte blijft Het stille diepe water daar ben ik van gemaakt Het is hetzelfde water als traan en golf en golf en…

Jij tuimelt over dromen wentelt door het leven en slentert door de natuur. Innerlijke rust. gekust. De taal van schrijven met de ogen of met gebaren. Innerlijke rust. gesust. De tijd staat stil want we blijven hangen maar weten niets te zeggen. Innerlijke rust, verprutst.…

zoals de worm verzadigd uit de aangevreten appel kruipt loom en lui onachtzaam opgepikt door een hongerige hen weer deel wordt van de keten broos als een net ontloken papaverknop blijkt het leven de roes is kort ad fundum…

zelfde momenten verschillende sferen dragen over blijven bestaan in een eeuwig komen en gaan wisselen de gemoeden enkel van drager..…

de mens de grootste grap de uitgemolken mop die elke god aan een andere vertelt strijdend om de strafste clou…

Wij zullen altijd samen zijn O mijn spiegelbeeld! Nooit verlaat ik jou, Of jij mij. Dat is meer dan liefde, Meer dan vriendschap. Het is anders dan slavernij. Als ik loop, word jij mijn schaduw, Als ik naast het meer zit, Kijk jij mij aan. Wij zijn voor eeuwig verbonden. De meesten noemen jou mijn spiegelbeeld. Maar misschien ben jij het…

onze persoonlijke wegen gescheiden voorbij het weten,voorbij de aanwezigheid in spanning van het ongewisse zwelgend in zelfovergave de tong der hartstocht krult in begeerte ongeladen in vluchtige bewegingen in stevigheid van een schuchtere brug waarop het spel der vrijheid gespeeld word waarin herinneringen glanzen in zuiverheid en wijsheid…

Als Yin en Yang tegengestelde elementen maar toch ... onderling afhankelijk Zo zijn wij duisternis en schaduw, werden helderheid en licht harten weer toegankelijk Zwart en wit gaan in elkaar over ...dag wordt nacht en nacht wordt weer dag Stralend ontwaken genietende zielen geheel in balans bij iedere hartslag.…

Renoir, op de rand van oud Europa, leven in 'n vonk der tijd die leidt tot vuur schildert vrienden die tot het late uur zich met Montmatre's meisjes vertreden Tijd stroomt langs 'n prachtig verleden roept weemoed op van eeuwen hoogcultuur van wetenschap en van moed en avontuur van uitvindingen en werelden betreden De abstracte kunst verkondigt…

Gevoel en denken een danspaar voor 't leven verbeeldt onze geest hun dans is ons innerlijk de ikheid, die we zelf zijn Geluk is gevoel als U, ondanks de wereld zich gelukkig voelt bent U het per definitie het is slechts 'n gevoel Onze gevoelens sterk beïnvloed door denken U bent gelukkig als U denkt dat U 't bent half leeg stroomt…

Mooiste vlindertjes Domste vlindertjes Waar vliegen jullie naar toe? Naar het zuiden? Naar de hemel? Zoekend naar kruiden? Zoekend en wemelend… Gezocht en verdwenen, Vertrokken – gevonden… Dat is de werelddans om ons heen Als je tenminste niet alleen Bent, als je niet bent gebonden. Mooiste vlindertjes Slimste vlindertjes Jullie…

Zoeken is het punt niet. Het niet vinden is het probleem. Ik probeer alleen nog maar te vechten en te vechten. Maar sommige vragen blijven onopgelost. Ik wacht op antwoorden. Ik ben me van het leven bewust en zou niet willen verdwijnen. zo overleef ik in het labyrint dat word beheerst door lijden.…

Uit het westen komt zij wijze vrouw zon begeleidt haar rechterzij toont groots `t silhouet onnatuurlijk volgt de zon reist langzaam mee naar `t oosten draait de dag zij lacht vrede kust dode bloemen kracht blaast bloedende gewonden gezond noemt onverwacht namen der schuilende bloeddorstigen tikt hen speels af verdwijnt achter oostelijke…

nacht nog in geheimtaal in lispeling van geboorte het kind nog in nauwsluitend vlees een duister wezen fluisterend langs oude huizen geschapen - een ziel zo jong ik kende namelijk haar naam je liet me gaan in jouw geheugen maar dan uitvergroot ik durfde te zien om ooit verder te komen…