Netgedichten

netgedicht (nr. 21.199):

Kosmische wind

Hemellichamen als methane ogen
in en door de melkweg verhuld
vertekend gezicht op aarde,
in bast en borst geschonken
gericht op ingewreven zonden
gewichten zonder waarde,tussen
innig zwart en het weelderig blonde.
De maan die zich afzijdig houdt en noopt
tot wanhoop, blijven aan elkaar verbonden
wat in aangezicht tot pokdaligheid drijft
niets te verwonden, alles is verzonden
met vergulde letters de toekomst herschrijft
in een zuivere maagd die de liefde
voor de eerste keer bedrijft,door
kreeft en stier wordt haar
eerbaarheid niet geschonden.

Zich het licht in schone korst laat kerven,
van hand tot hand door de ruimte te zwerven
in een verwachtingloos niets wat achterblijft en
afstand heeft genomen van werelds blaam
verkiest ieder kwartier een andere ethische baan
en leeft voort in het speeksel der planeten
zonder te bederven, wacht een onomkeerbaar lot
gewone stervelingen, om in de schoot
van de grote beer wat uit te rusten
verijst de schoonheid van ontastbare nevelringen
een sprinkplank naar ontembare reine kusten,
worden bakens door de eeuwen gepolijst en
is alleen de mensheid die vergrijsd.