Alle inzendingen over natuur

Vandaag rook ik de lente, voelde ik warmte dat maakte me blij.…

Wie ben jij vlinder in de blauwe lucht een vrij gevoel in vogelvlucht het is alsof ik je aan kan raken jij met je ranke vleugels voor mij ben je een lichtbaken in deze donkere tijd vol onzekerheid oktober 1998…

Hij wacht op haar iedere morgen weer wanneer de zon opkomt schudt hij zijn veren en raakt haar even aan minzaam knikt hij naar het grauwe ganzenpaar dat nieuwsgierig waggelend iets dichterbij komt en de witte reiger strekt statig haar nek maar zwijgt in de lucht wordt al klapwiekend gebeden voor het laatste avondmaal…

Vanzelfsprekend word je hierdoor geneuried, een windstoot slist je naam (verkeerd): de zwelling aan je oog vloeit uit in vergezicht. Hoe je zover gekomen bent. De opgehaalde ladder als een lam been. Al het graaiende beneden mag een ziekte zijn, je wordt toch niet benaderd, hoewel het sap als bloed pulseert en driftig lustberichten doorseint…

Als de bloemen weer voorzichtig gaan bloeien een veulentje zie staan op zijn wankelende pootjes. Lammetjes vrolijk zie dartelen in de groene wei. de vogels hoor fluiten tussen de bloesem in de boom. Voel ik de levensvreugde in mij naar binnen stromen krijg ik weer nieuwe kracht zodat ik kan gaan genieten van iedere nieuwe lentedag.…

Als een violist die met geloken ogen zijn melodie laat suizelen, zo zacht streelt de wind het bedauwde gras. Aardse geuren kruidig gevormd, kronkelen omhoog langs ontluikende bloem omzich te vermengen met lange zilverwitte zonnestralen, die door de morgen schemer, de dag doet ontwaken.…

kolkend en stromend non-stop verversend baant zich het water een weg door de tijd…

zoemende hommels ontvouwende narcissen de lentezon lacht gele waaiertjes zwaaien naar vertrekkende winter Tanka…

je toonde je opnieuw pronkte voor mij op het randje van de lente poseerde, dacht ik wachtte tot ik je ten afscheid nog kon zien mijn koninkje en wintervorst in mijn geliefd domein…

Bloeiende krokusjes een kleurrijk tapijt. Blauwe luchten met witte strepen. Warme zonnestralen het is “lente”…

Zonder een begin van heuvels, voelt de berg geen berg, maar een nevel het dal, is een vreemde, draagt de herinnering het voelt de indringende leegte niet, de schuimkoppen in de rivier het voelt, het breekt vage weerspiegeling het zachte ruisen van de wind de gewijde zwarte grond barst open, gaf met een diepe zucht de levensgeest de…

Zonnige weiden, hoogstaand gras bergen van zand in de verte een waterplas met kikkergeluid. Het geronk van een motor overschaduwt de stilte. Een ooievaar daalt neer tussen bloemen en planten, liefdevolle eenwording genietend van het moment in het nu met aardse pracht en wonderlijke schoonheid, intense beleving met een Goddelijke…

Als een zang die langzaam en machtig wiegt, Uit de verte aansuist en dan weer vervliegt, En op nieuwe wind Me nauwer omwindt, Hoor 'k steeds het geruis van de zee. Waar ik ben.... ik wandel langs zonnestranden, Alleen met het ruisen der baren die branden, Zachte branding die schuimt Naar de guurklare ruimt', Witte ontrolling…

Tui's laten zich horen op zoek naar honing van felrode bloesem Manukabomen lokken bijen met witwasemde nectar raten raken overvol zwarte zwanen in de wetlands vinden overvloed aan vis aalscholvers duiken mee…

Ze floot naar me ik kleurde wat ben dat niet gewend brutaal keek ze me aan haar kopje scheef als of ze zeggen wilde fluit je ook naar mij ze floot nog een keer was de moeite waard ik dacht morgen is ze mij vergeten doet ze net of ze mij niet kent het betekend niets ik verliet het balkon maar zij bleef morgen zie ik haar weer bedacht…

ik raak de plassen het ijsvlies scheurt in waanzinnige vibraties van fantasie en illusies het laatste koppige wintervuur uiteindelijk toch gebroken ijzig wit neigt naar kleurig golvend licht stilte wordt gebroken in luidruchtig vogelgekwetter het immer groene gras krokuskleurig opgefleurd aarzelend hul ik mij in geuren noordenwind…

Terwijl ik knarsetandend schrijf Uit afkeer jegens de natuur, Is zoonlief (4) vol in bedrijf. Natuuurlijk met een vriend, vol vuur, In voor- en achtertuin -de zot- En niet te stoppen, uur na uur. Romantisch hoor, zo'n 'Rijk van God', Slechts ik zie dat hier alles rot.…

met een warme glimlach ziet ze de lente tegemoet overal duiken bloemkopjes vanuit de grond omhoog het is nog fris maar moedertje natuur geeft wat van haar schoonheid prijs met een knipoogje voor wie het zien wil is er het pure genieten…

van drooglegging vrij verslaving gestild aan zee en in bergen daal ik in en gedij…

een bloem een vogel het paradijs de vogel vloog zag de bloem wat te doen? de bloem ging open de vogel zat erop nam het stuifmeel mee vloog naar het paradijs zong een vrolijke wijs zo ontstond de naam…

de zon schijnt helder in een blauwe lucht hoopvol huppelen de eerste zeilplanken over de stevige golven ze vriezen echter snel het water uit de koude heeft immers nog steeds geen schipbreuk geleden er zijn ook optimistische wandelaars met roodblauwe handen en snelle tred om niet te hoeven klappertanden op zoek naar wat warmte stranden…

zie hoe het zonlicht dralend de wereld opkruipt en ons langzaam doet ontwaken terwijl de dampen van de koude grond opstijgen kringelend naar omhoog ruikt het naar ochtendgloren de gouden zon hangt laag 't belooft 'n prachtige dag…

Maart, de maand van het ontbloeien De natuur gaat uit de slaap ontwaken En wil zich van de winter losmaken Het blijft mij altijd bijzonder boeien. Maart, de maand waarin de lente begint Ook de tijd van het frisse groene gras Dat in de winter niet zo mooi meer was Maar nu verandert in een zomerse tint. Maart, de maand waarin de dagen lengen…

drijvend op de woeste golven deinend op de zee slijpt zand mijn ruwe kanten neemt de stroming mij welwillend mee in vele kleuren tref je mij aan kom je mij tegen te pas en te onpas door de golven op het strand geworpen zo'n prachtig stukje geslepen glas…

tastbaar stevig grenzeloos subtiel bergmassief gelijk een spons neem ik deel om uit te vormen in compleetheid…

De kopjes komen voorzichtig boven piepen, net boven het gras, zo groen. Wat een beetje, heel klein beetje zon, toch al niet kan doen!…

de eenvoud van een pot met planten tegen een witgekalkte muur wat zonnevlekken en wat schaduw loom liggen in het Ierse gras…

Na de warme stoffige dagen valt regen in het polderland regenruis weert de geluiden wordt zelf ‘t geluid der stilte Ik luister aan de waterkant Regen slaat stof uit de lucht het land lest gulzig z’n dorst wast het groen, koelt m’n lijf spoelt het rag uit mijn brein rimpelt ‘t water, wiegt ‘t riet De hengel is slechts rekwisiet…

vanuit onherbergzaamheid sijpelt gesmolten sneeuw richting beschaving een stroom dijt uit geweld stort omlaag de rivierbedding ontdekt haar wezen en maakt waar…

de bomen knoppen razendsnel straks barsten de bladeren eruit zo groen als maar wezen kan…