Alle inzendingen over natuur

een bloem een vogel het paradijs de vogel vloog zag de bloem wat te doen? de bloem ging open de vogel zat erop nam het stuifmeel mee vloog naar het paradijs zong een vrolijke wijs zo ontstond de naam…

de zon schijnt helder in een blauwe lucht hoopvol huppelen de eerste zeilplanken over de stevige golven ze vriezen echter snel het water uit de koude heeft immers nog steeds geen schipbreuk geleden er zijn ook optimistische wandelaars met roodblauwe handen en snelle tred om niet te hoeven klappertanden op zoek naar wat warmte stranden…

zie hoe het zonlicht dralend de wereld opkruipt en ons langzaam doet ontwaken terwijl de dampen van de koude grond opstijgen kringelend naar omhoog ruikt het naar ochtendgloren de gouden zon hangt laag 't belooft 'n prachtige dag…

Maart, de maand van het ontbloeien De natuur gaat uit de slaap ontwaken En wil zich van de winter losmaken Het blijft mij altijd bijzonder boeien. Maart, de maand waarin de lente begint Ook de tijd van het frisse groene gras Dat in de winter niet zo mooi meer was Maar nu verandert in een zomerse tint. Maart, de maand waarin de dagen lengen…

drijvend op de woeste golven deinend op de zee slijpt zand mijn ruwe kanten neemt de stroming mij welwillend mee in vele kleuren tref je mij aan kom je mij tegen te pas en te onpas door de golven op het strand geworpen zo'n prachtig stukje geslepen glas…

tastbaar stevig grenzeloos subtiel bergmassief gelijk een spons neem ik deel om uit te vormen in compleetheid…

De kopjes komen voorzichtig boven piepen, net boven het gras, zo groen. Wat een beetje, heel klein beetje zon, toch al niet kan doen!…

de eenvoud van een pot met planten tegen een witgekalkte muur wat zonnevlekken en wat schaduw loom liggen in het Ierse gras…

Na de warme stoffige dagen valt regen in het polderland regenruis weert de geluiden wordt zelf ‘t geluid der stilte Ik luister aan de waterkant Regen slaat stof uit de lucht het land lest gulzig z’n dorst wast het groen, koelt m’n lijf spoelt het rag uit mijn brein rimpelt ‘t water, wiegt ‘t riet De hengel is slechts rekwisiet…

vanuit onherbergzaamheid sijpelt gesmolten sneeuw richting beschaving een stroom dijt uit geweld stort omlaag de rivierbedding ontdekt haar wezen en maakt waar…

de bomen knoppen razendsnel straks barsten de bladeren eruit zo groen als maar wezen kan…

ik ben een drijvende wolk zonder vorm zonder rust ik ga altijd mee met de wind waarheen hij wil soms druppel ik schreiend uit andere keren vlok ik wit over de huizen over de weiden over de zeeën overal ga ik heen nergens kom ik aan haastig of rustig ik ben steeds onderweg…

O bladerdak zo dicht..... Regen druppelt op mijn gezicht. 'k Zou hier uren kunnen staan en nooit meer willen hier vandaan Ik voel de rust van de natuur. 'k Zou hier willen blijven tot het laatste uur. In deze stilte, deze sfeer... Maar, 'k moet nu gaan Bij deze stille rust vandaan. En toch kom ik hier weer!…

piepklein groen kooltje met bollende bovenrokjes ..om op te vreten…

gebogen zijn je oude takken als verwrongen staal neigen ze naar de grond je versteende stam schiet prille bladeren voor een nieuw seizoen je meester preekt geduld…

Snelle auto's grote plas vele druppels op regenjas paraplu's vliegen in de wind flinke plassen stampend kind donkere wolken volle maan vroege avond lichten aan kachel hoger winter pret en vanavond vroeg naar bed…

hartverwarmend die getuite mondjes ze geven luchtkusjes krokussen, net boven de koude grond…

belofte van ontluikend groen in allerlei schakeringen ik heb trek het wordt tijd voor prikkelende lente-uitjes…

De lente komt voorzichtig en verlegen met de kleuren van de sneeuwkoninkjes op haar glimlach en groene knopjes in haar haar. Merels groeten haar met gezang. Eendjes op zoek naar een partner verwelkomen haar met een liefdesaanzoek. Wolken maken verwonderd plaats voor glinsterende zonnestralen. En haar gezicht (de zon) wordt alsmaar…

De maan is achter het huis, Nu moet gij met mij komen! Over het bladgeruis Zijn zilvernachtstromen... De tuin ligt blank beneden, Ziet gij het wel? O! alles was tot heden, Het héle leven, maar spel... Kom! en geef mij de hand En laat mij u leiden door lanen, Waar bloemen aan de kant Glinsteren nat van tranen. Kom! en geef mij uw hand…

Nietszeggend spreekt het woord door de sumatraanse regenwouden stemt gematigt de hartewens, tropische regen slaat gekenmerkt de houten trommels. Groeiend omringt regen duizenden verschillende planten. Liefde groeit met prachtig gevormde bladeren, als diepe bloemen in alle kleuren, voelt spiritueel overleven.. nietszeggend en stil falend…

in alle vroegte wakker gezongen worden door hetgeen ik maanden derfde onthaal ik de Lente met heel mijn hart…

Als op een glanzende huid na een nacht vol liefde glinsteren de druppels dauw, doorzichtig als een tule sluier, vederlicht in de vroege morgen. het mistige vocht streelt de droge aarde dat dorstig wacht om gewekt te worden, de nevellucht daalt in alle rust, en zorgt voor nieuw leven.…

de stilte van de nacht belijnt blauw grijze dromen tegen zwarte achtergrond transformeert duistere angsten naar indigo blauw toont plooiend en stippelend golvend en draaiend de zee uit verscholen diepte haar kwetsbare kracht…

De ochtendzon heeft gewekt de vijver in de weide, gelegen aan de bosrand. Het leven in het water hervat vol ijver zijn dagelijks doen onder het oppervlak, beschenen door zachtrossige gloed. Levendige stekelbaarzen schieten verwoed van plant naar plant. Trage zeelten glijden bedachtzaam door het slijk van de bodem. De grote treurwilg buigt zich…

De slaperige stad lijkt nu zo klein zo triest en zo verlaten, de nacht hangt als een klef gordijn boven het asfalt van de straten. Die stad heeft moeite met het ontwaken dus sluimert zij zachtjes voort, tot het verkeer op drift gaat raken dan is die sluimering verstoord maar pas als de laatste flarden ochtendmist in het niets zijn weggedreven…

het is even rustig nu zand stuift niet op onder mijn voeten de zee geurt sterk en zuiver de wind ruikt naar regen hier en daar ligt aangespoelde rommel ik raad naar de geheimen van het grijze water de wolken rollen open tot zilveren gedachten waar ze zich al die tijd schuilhielden een koestering van verbeelding een verwijzing naar…

De nauwkeurigheid waarmee ze vorm gegeven zijn doet niets af aan de korte tijd die zij kunnen schitteren…

Ze lachte weer, toen ze de zee zag, het zand, waar rupsbanden hun sporen hadden achtergelaten, wat een aanblik opleverde alsof we op een vreemde planeet liepen, en de mooie luchten, boven een messcherp in het heldere blauw getrokken horizon. Eindelijk, de zee! Ik geef het toe, we zijn er aan verslaafd. We waren er een poosje niet meer geweest…

winters wit hangt ons ongelooflijk de keel uit op naar lentegroen…