Alle inzendingen over mystiek

in de open haard knetteren zacht vlammende verhalen zie vele emoties opvliegen in tal van vreemde talen nog speelt jong hout de hoofdrol in het vuur zij laaien heftig op spatten vonkenregens uit hun jeugdig blok verteren snel naar smeulend gloeien in nawoorden die boeien geschiedenis is in rook opgegaan maar hun memoires…

ik voelde klanken op de weg een stuk klavier speelde chaos van papier zonder schrift in dissonanten naderde apocalyps met af en toe een hemels intermezzo tussen treden die ik heb gemist wanklank bleek al lang refrein in dreunende verwarring het tekstuele werd gerapt in stroboscopisch licht op een magisch virtuele set stemmen…

ik omarm de nacht waar immense stilte met mij wacht tot wat licht van mijn muze uit een kiertje van de hemel ontsnapt een streep kleur die aansprekend klinkt waar ik na heel diep graven eindelijk iets van zijn betekenis vind nog heb ik er geen echte woorden voor maar na veel denken associëren en schaven komen de strofen door speelsheid…

Eindeloos wandelen langs parelwitte stranden aan een rimpelloze zee en de zon gaat nooit onder maar komt overal met je mee hier lijkt alles een wonder ieder gezicht sereen en tevree. oneindige palmenpromenade tot aan die witte haven waar engelen je toewuiven zingend op een verlichte kade je leiden naar het Paradijs waar de Zomer eeuwig…

toen mocht zij een wens doen ze dacht zorgvuldig en lang en wenste die ene wens de enige wens waarin al het andere besloten ligt…..…

Verloren zit hij daar, in zichzelf gekeerd van god en iedereen verlaten, wat oh wat deed hij toch verkeerd? Geen mens kijkt nog naar hem om, ook wordt hij niet begroet, je zou meelij met hem krijgen, maar juist dat moet niet. Hij poogde haar zijn wil te leren, manipuleerde aan een stuk, hij zou haar wel laten omkeren zodat alles ging, zoals…

ik heb ze gezien de mensen van hiernaast had niet eens in de gaten dat we gewoon konden praten was verbaasd over de uitstraling die zij hadden het warme directe contact dat ik in hun blikken zag er was niets zweverigs of vreemd buitenaards maar meer geruststellend gemoedelijk en zonder haast zij leefden in een geestelijk concept…

Door alle hedendaagse onrust, temidden van wanen van de dag, stroomt de eeuwigheid van Tao. Hoog boven alle strijd, temidden van de sterren, heerst de stilte van Zen. Leven ontstaat uit sterrenstof. Stof waaruit mensen bestaan. Geest waaruit ik geboren ben.…

hij was geen tovenaar maar bezat de magie om mensen te bevrijden van de remmingen waaraan zij vaak lijden hij stal hun blikken nam ze mee naar onbekende plaatsen liet ze warmte en dan weer strenge kou ervaren zij zaten op het puntje van hun stoel om als eerste zijn emoties te voelen in een hemels evenaren zij ademden mystiek toen…

(Prikkeldraad III, tevens slot) Het leven doorspekt met raadsels Gelardeerd met vleug surrealisme Tijd gaat ons leren of de waarheid voorgoed boven water komt of dat het mysterie zich con- tinueert in een staat van eeuwig zijn De toekomst zal ons leren of 't raadsel zich toch....…

ik ben in het walhalla geweest van mijn eigen god een ruimte waar mensen spiegelden maar niet wat ik zocht zij keken wij spraken in nemen en geven ontsnapten we aan het leven voor even buiten ruimte en tijd een snelle vlucht in vrijheid maar bij het landen voelde ik weer de pijn van altijd gebonden zijn ik zag ze gaan na…

terwijl ik je jonge jaren drink en steeds verder in mijn verleden zink terwijl ik niet meer niet langer meer terwijl het leven me verried en nog meer en nog langer en helemaal niet en later weer en altijd maar weer opnieuw het trachten naar terwijl ik op een bank aan het water en angst me in zijn armen sloot en weer vrede met mezelf…

'k Deed m'n ogen open, voelend dat je er was niet slechts een verschijnsel nee ik zag, je wazig als door glas. 'k Was blij je te zien was al eventjes gelee 'k zie je niet zo vaak meer, maar volgend keer ga 'k met je mee. Dan sla 'k de ruit kapot met blote handen, heus want daar waar jij steeds weer heengaat daar wil 'k zijn samen met…

ware liefde is een daad van oeroude herkenning alsof je eens twee zielen was verenigd in een persoon ruw van elkaar gescheiden elk in eigen helft je leven doorbracht in wanhopig verlangen naar hereniging en dat je dan op een dag een wonderlijke dag dat oeroude afgescheidene ontdekt in de ander en na een lange ballingschap…

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…

Druppels water vallen. Het regent. Druppels water zweven. Het mist. Druppels water bevriezen. Het sneeuwt. Druppels water condenseren. Het gras drinkt dauw. Druppels schitteren in de zon. Water wordt diamant. Druppels veranderen in stoom, in kraters van vulkanen. Zonder water kunnen we niet bestaan. Geen plant. Geen mier. Geen oceaan.…

god zag op de laatste dag van zijn scheppingsavontuur de man naar zijn gelijkenis adam lachte keek om zich heen maar voelde zich toch moederziel alleen de schepper nam zijn rib transponeerde die tot vrouw passie liefde hartstocht volgden de evolutie trouw nog steeds zijn wij op zoek naar de enige volmaakte met wie wij een totale…

De wind van de tijd is gisteren begonnen mijn profiel te slijpen, het restant van mijn gestalte los te weken om het omhulsel een andere naam te geven, het laat mij iets berustend in mij te voelen, het bestrijkt de brede uiterwaarden van vergeten sagen, mijn fascinatie van groene oasis helden waarin ik mij wil herkennen moedig…

het is de pijn die ik altijd voel ook bij anderen een gemis als ingehouden lijden om wat er niet meer is het verlangen om steeds op weg te gaan naar liefde en geluk een levenslang zoeken naar het ontbrekende stuk mystiek verwijs vond jou in het kieren van de hemel jij opende handen vol herkenning in onze bestemming terug…

ik heb geen stappen gedaan om uit te treden ben met het heden naar de toekomst gegaan wist mijn plaats in vaag verwachten zag het spelen van krachten was enkel geest omdat zintuigen ankerden in plaats en tijd voelde me bevrijd door een grenzeloos opengaan de golven achterna die mij in zeeën energie moeiteloos deden vervloeien…

Om te weten hoe het is om gestigmatiseerd te worden, wil ik je wel even in mijn ziel toelaten. Of durf je niet? Net als jou heb ik een dikke kasteelmuur om mijn kwetsbare wezentje gebouwd, maar kom, ik laat de ophaalbrug neer. Let niet op de muizen, die je proberen te verdringen, noch op de waterslangen en haaien in de slotgracht, door…

vanuit het oosten kwamen zij de wijzen zij brachten geschenken van vrede en hoop maar vooral van liefde voor het kleine ongekunstelde voor het alledaagse grootse sluit je ogen spraken ze her- inner je…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

opnieuw vliegt de engel vleugels zwaar beladen met het slijk van aarde klapwiekt hij traag door angsten en pijn dan daalt hij neer vlak voor mijn voeten blijft hij verbijsterd staan en wist de sluier van mijn aangezicht in dat gezegende ene moment ontmoet ik in zijn ogen mijn diepste eenzaamheid en ik schreeuw!…

Die paarse schim daar in de straat. Die als deze dichterbij komt in een zachte lila tint overgaat. Wanneer iets van vreugde over een vage herkenning je lijkt te overkomen. Een droom over een persoonlijke geschiedenis nog niet verteerd; die nog niet volledig in het huidige leven is geïntegreerd. Waaraan nog niet alle idealen van vroeger lijken…

hoor een vaag geluid voel het zacht gebrom dat eeuwig leven heet het is alom ik kijk pas om als het octaafje hoger wordt waar bestaan zich ook laat zien in groei en bloei misschien in het spel van harmonie dissoneren valse tonen schaduw in de melodie het zijn oneffenheden die men moet leren in het zingen van een eigen lied…

in jouw verschijnen lijken alle grenzen ogenblikkelijk te verdwijnen licht schoorvoetend kom je op in een teder en terughoudend bewegen ineens gooi jij je los straalt een openheid in je diepste emoties gevend daar waar nog jouw vitaliteit naar de eigen schulp verwijst bespeel jij de wereld met een mystieke blik in je hemels gezicht…

ik heb zinnen losgelaten als vallend herfstblad hoopte diep van binnen dat er ergens een mooie strofe lag ben gaan zoeken naar patronen in het kleurrijke tapijt maar raakte zo de weg volledig kwijt heb moeten wachten op de laatste sneeuw tot de wereld eindelijk lachte in zijn ontdooiend witte schepperskleed zag toen mijn gedicht…

haar huid was tanig zongebrand de vingers lang pezig gespannen aan haar hand zij lachte een paar tanden bloot kakelde wat woorden leefde op in aandacht waarvan zij genoot toch werkte ze onverstoorbaar door met noten en olijven vroeg ons nog te blijven voor een volgend glas zij was authentiek paste precies in het grieks orakelplaatje…

wat een sterrenhemel uitricht met de mooiste mysterieuze plekjes veroorzaakt hartverwarmende binnenpretjes maar die mooie mysterieuze plekjes hebben goed verscholen trekjes en die liegen zo vaak in het licht!…