Alle inzendingen over natuur

Rood, rijk en sappig beneem je mij de adem. Je volheid leidt mijn lippenspel voor mijn tong je kern ontmoet. Je smaakt naar vrijheid, wilde zachtheid, vocht van drang en van natuur die mijn lust en leven voedt. Je geeft je hele wezen in een tel van jou en mij versmeltend, verzengend, in een stonde van genot. Zo heb ik jou gevonden,…

De nachtwakers sigaret gooit vonken in de zweterige dondernacht. Hijgend loopt zijn hond voorop. Angstig om naderend gerommel uit de grijze doorgezakte hemel draait hij meelijwekkend z'n kop. De weerhaan op de klokketoren zet zich piepend naar de wind, een kat vlucht weg, een deur klapt dicht en in de verte huilt een kind, op de daken regengetrommel…

Tussen het oranje en het grijs in een ouverture van stilte schaduwmomenten van een eerste meeuw met de weidsheid van zwangere luchten neemt de spanning af de leegte en de kilte dag jij was nog niet geboren ik wachtte al op jou in slapeloos zuchten langzaam wordt het duidelijk wat al zo lang zat te zeuren maar verbleekt toch weer bij…

de nacht bevrijdt de dag maar als de zee de zon omhelst keert zij terug in zijn armen…

een plataan schilfert stuk naakte bast blootgelegd kwetsbare groeipijn oud vel valt in stukken af maakt plaats voor nieuw omhulsel…

Vlak bij op een rozenbed heeft zich een vlinder neergezet, dit viel op door een pracht contrast en hield zo mijn blik een poosje vast. Daar midden op een witte roos zat een wezentje zo teer en broos, het had een lijfje rank en klein de vleugeltjes als kristal zo fijn en wat een wonderlijk schouwspel bood zij waren als karneool zo rood en daar…

Donkere wolken pakken zich samen, iedereen verschuilt zich achter de ramen. De hemel scheurt open en loost al zijn water de aarde ontvangt en zit met de kater.…

in deze wereld zie je nog sterren helder en zacht soms dichtbij dan weer veraf in deze wereld kijk ik de maan diep in haar ogen soms zijn ze open dan weer gesloten in deze wereld is de zon onze belangrijkste bron geeft ze ons een warme lach maar tegelijk een tikkende bom in deze wereld drijven wolken af en aan valt er regen uit…

De ochtendzon wijst naar groen in bomen, wijst naar gras. Zij lacht door nevelvelden en zingt met vogels. Zij reist van dal tot hoogte in gezelschap van de wolken. Haar taal niet te vertalen. Haar wegen niet te volgen. Tot haar dromen, van een zoen. In die zachte ochtendzon.…

Als lood hangt broeierigheid tussen de bomen lome zang hoort men gedempt nader komen van een jonge schone en door kleurige veer omlijst in portret van ree en hert zo teer. Een middag om zacht in het struweel te rusten dromend van lippen die vannacht nog kusten als perziken geplukt in frisse ochtenddauw of vlinders om zoete bloem, de nectar…

ga verder dichter schep de woorden wek de vele dove oren met uw natuurlijke akkoorden u dient haar die al het leven draagt en telkens geeft om dan te laten vieren feest gelijk de dieren om u heen bezing ze onbevreesd ook de steen de wolken en rivieren laat aardse pracht uw ogenblikken hier verlichten zodat verwondering de barsten…

Twee paarden stonden onbewogen 't was hun manier van doen het waren boerenpaarden heel potig in het groen…

Bleke zon, een woud van kleuren, Stilte, die je haast nergens vindt, gezonde lucht, bouquet van geuren, stil genieten, als een kind. ’t Vee, vredig grazend in de wei, In struiken, tonen van een merel, Een natuur, zo toomloos en vrij. Zo is de rust in een vrije wereld. Over het weidse polderland Ontvouwend, als imménse ruimte, Boven nevels…

Na duister in het prille ochtendgloren als stilte van de nacht nog hoorbaar klinkt schuchter in naaldhout de eerste vogel zingt geen menselijke verstoring is te horen vormt zich als sluier de nevel over ’t veld stil verhullend wat zich afspeelt op de heide als verhelderend licht het zicht verspreidde en ieder door het schouwspel staat versteld…

ik knoop een net van schimmeldraden neem de ezel mee, hij zal mijn lasten zonder lusten dragen. nauwelijks onderweg balkt hij ezelbrij te laat zie ik de grote steen, en jawel, zelfs een ezel stapt eroverheen mijn teen, mijn teen, zijn muil grinnikt dit dier is mij tot last ik vouw zijn lippen en plak ze vast met mokkende ezel loop ik verder…

zwoel de nacht mist in de vroege morgen voetstappen op het pad een glimlach verborgen in donkere kijkers eigen weg volgend af en toe struikelend boomwortels zorgen voor oneffenheid langzaam krult de zon door wolkenflarden laat zien wat werd verborgen in betovering van al wat moeder aarde schenkt aan schoonheid elke vroege morgen…

Dit moeiteloos hangen in het toegeknepen licht versterkt plots het verlangen naar een klank of een gedicht Ik laat ze zwierig zweven en dagdroom nog even na over dit hemelse gegeven voordat ik buigen ga In een stilte en die buiging samen in de serene rust verpak ik dankbetuiging en voel mij oker gekust.…

Schuimend zonlicht golft tot aan de horizon. Witte stapelwolken drijven door het blauw. Een snoer van meeuwen en strandlopertjes kringelt langs de branding, waar de hemel zich spiegelt in het natte zand. Wij stappen voort over het strand, over stroompjes en knisperende schelpjes, een snelvervagend spoor achterlatend.…

Krakend in de warme zon, overhangend het houten bruggetje kabbelend beekwater... Op de leuning ervan een schichtig nerveus gekwetter van musjes, bestrijdend elkaars plaats… schijnbaar redenloos… Vlak boven de spiegel van het water, de juffer ze zoekt weer een landingsplek voor één seconde…. ‘t Kikkertje zojuist volgroeid springt van lelieblad…

Als ik naar de bomen kijk met hun groene bladerentooi besef ik wat zijn ze toch mooi de toppen hemelwaarts gericht afstekend tegen de blauwe lucht blijft het een schitterend gezicht met hun gratie en schoonheid de takken wijd gespreid bomen altijd in beweging dansend op de onzichtbare wind en als je wilt schuilen je de rust eronder vindt…

't Verleden In welke vorm dan ook Vindt en krijgt Haar tijd in 't Heden d'Ooievaar In mijn jaren van de Laag're school Had het erg Moeilijk Niet alleen Zij. Meerdere beesten Leden echt Door hebzucht Van ons Als mensen Die veel biotopen Echt voorgoed Hels ruï- neren De uiver OP THERMIEK. ZWEVENDE Op een on- zichtbare…

Toverbloemen zijn bedoeld om in gemoed ze om te woelen in een bos ze te versmaden op te vreten - zo U wilt Niet door bezoedelende klauwen die het schone onbehouwen zullen stropen - als een stroper die de tover vilt nadien Nee - Goede smaak valt er gelijk met berenhonger van uw ogen uwer ogen die op steeltjes meer dan toverbloemen…

De winter vult zijn landschap Met de witte schoonheid van de hemel Een ongekende vriendschap Met Hem, heel waardevol De gouden zon stijgt langzaam De warmte voel je op je gezicht De lente kondigt zich aan Overal zie je Zijn aangezicht De zomer met Zijn warme ochtendglorie Geeft dat er een nieuwe dag begint Een nieuwe dag vol harmonie…

loodzwaar de stilte rondom ergens zweeft de weergalm van een dichtgeslagen deur de storm lijkt voorbij maar dreigend de lucht in haar roerloosheid gevangen in het vacuüm van verwachting gerommel in de verte als snelle stappen op de trap nadert de ontknoping in natuurgeweld met bonkend hart gewapend voor de confrontatie wars…

de nacht inketswart strymjende streamende rein fjoerflikkerjende donder balstjurrich mei geweld letter: sjucht it ferbaasde himmelwetter mei kleare berneeachen en omearmet de stilmte fan de iere moarn Vertaling: onweer de nacht inktzwart striemende stromende regen vuurflikkerend onweer onstuimig met geweld later: ziet…

Wat staat daar zo schuchter te doen, half verdoken in 't plantsoen tussen klaproos en margrietje, tussen climatis en pioen. groei hoger, toe, want niemand ziet je, klein, bescheiden vergeet-me-nietje. Andere kleuren lijken grauw naast jouw wondermooie blauw. Van zo'n hemelsblauw verschiet je en een naam als die van jou klinkt haast als een…

de regen dreint en drenst toont koppig pruilend zijn gezicht maar zie mijn tuin straalt lichtend op en lacht…

Wolken in water Aarde raakt hemel en heel even ziet Vergankelijk later Niet alleen beeltenis Maar ook reflectie werkelijkheid ziet Wat mogelijk is Een omgekeerde realiteit het beeld in bestaan al kwijt…

De lucht zindert van hitte en de atmosfeer is broeiend vol…

de nacht knikkebolt nog wat na haar heupen schetsend in het laatste licht wiegend naar raaklijnen van morgen lauwwarm serveert de zon haar eerste stralen met verf op haar tong signeert ze wolken aan de kim ze maakt oogcontact met landschap en slaat haar armen om de wereld…