Alle inzendingen over emoties

rond de balie heerst onzekerheid de nummers kloppen, maar de tijd holt achteruit op het scherm verschijnt er iets dat correspondeert, getallen met een letter en een grote A erbij: de rij krimpt in tot boze blikken aan een oud begin nog even dan voor het raam verschijnt een blauwe vlek het lijkt op hoop en op een uur dat eerder nog als…

Jaren die vergaan Met een masker op mijn gezicht Niemand had het ooit gedacht Ik voelde mij voor iedereen verplicht Jaren die vergaan Om het goed te doen in andermans ogen Mijn ware gevoelens aan de kant zetten Hoe kom ik aan zo'n vermogen? Jaren die vergaan Met geluk en verdriet Maar het verdriet goed verborgen Zodat een ander die niet…

Janet en Marjan op de thee Een vast ritueel per twee weken Gezellig het breiwerkje mee Al vallen die middag wat steken Marjan op de thee bij Janet Er is al een tijdje verstreken Als één van de twee roept: ‘jij slet!’ Dan volgen er meerdere steken De thee met Janet en Marjan Een waslijst met vele gebreken De vlam slaat allengs in de pan…

ik heb de kieviten gevraagd jouw naam te schrijven de lucht voelt vrij, helder en het liefst met storm want daar hield je van en dan stil tussen rietkragen de grootste vissen vangen aan de wolken hangen tranen licht doorschoten met wat zon ze horen daar al te veel jaren, maar het mooiste jaar dat kon de fijnste weefsels baren…

als een natuurlijk blad vlinderen op de wind in de zwaarste storm het sneeuwklokje dat zich een weg weet te banen door de ondoordringbare aarde als de merel, de klanken, de reikwijdte van haar toverfluit verstaanbaar, vol van waarde de sierlijke schelp een symbool van vertrouwen voor wie haar treft als de rietkragen wuivend in…

Voetstappen helder in de vrieslucht, zon die alles blij maakt en kleurt al is de winter niet voorbij, de regen is nu weg en stemmen lachen. Dit kleine hart is plots weer daar en voelt de weemoed krimpen. Liefde blijkt toch meer dan enkel maar een woord; er is vergeving. Voetstappen helder in de vrieslucht, van ver lonkt de lente en de bloemen…

Al eerder zag ik jou daar staan Gelijk een standbeeld, zo stil met aan je hand een kind Je kijkt me aan, je zachte ogen zo vertrouwd en echt de glimlach om je mond Ik zwaai en roep “Papa!” Ik kan niet naar je toe maar even zijn we één en warm me aan je zijn voor ik mijn ogen open…

It is better to have loved and lost Than never have loved at all Samuel butler Gevoelens als vuurwerk aangestoken En met hartstocht uitgesproken Schieten gelijk pijlen omhoog in de nacht En spatten uiteen in duizenden kleuren Gevoelens van woede uitgebarsten als vulkaan Beuken op mijn trommelvliezen…

De woordenwaterval is gestopt De letters komen niet meer Zij blijven aan de waterkant hangen. Aangespoeld door stapels leugens. Waar mist hangt Is het gevaarlijk beangstigend. De droom van helder licht is weggekwijnd door hartenpijn. De tranen zijn als regendruppels, maar de onzichtbaarheid blijft. De mist streelt mijn weemoed, gaat hard…

een ring van goud verweeft ik hoor Oosters en zie een Jacobsladder naar de hemel stijgen ben je daar? vragen mijn ogen je roept dat de wolken al jouw stappen zijn naar mij en naar de wereld…

afbranden gebeurt natuurlijk kleef- letters blijven beter niet te schrijven nagelaten resten vraag me niet waarom een streepje voor een streepje tegen dan ga ik onbedoeld om mezelf verlegen letterlijk begrepen uitgedrukt en as en als stellen zich niet voor waaien in een storm verwaaide feiten af- danken geldt…

tussen stoffige spinnenwebben en gruizige muizenkeutels hebben wij de knopen doorgehakt om een einde aan het verleden te maken en een begin te vinden herinneringen dwarrelden door het huis van kamer naar kamer rechtstreeks de buitenlucht in morgen zal het laatste restje van toen as worden op de akkers van een vruchtbaar nu…

hoe vaak ik jou ook droomde in dromen en zoet mijn fantasie de werkelijkheid voorspelde ik spelde de zinnen van beminnen in woorden ongehoord tot de klanken voor jou galmend misvormd daar ik hen niet over mijn lippen kon tillen zodat slechts de stilte over onze ruggen kroop en de hoop op later de reis per seconde vertraagde onverteerbaar…

mama hoe jij je vertrouwen legde in de handen van zijn naam hij hielp je zoeken nu het raam niet meer jouw ogen spiegelt vraag ik hem jou weer te vinden…

Als wij, de grote mensen, moe zijn Van het praten met elkaar, Als wij moe zijn van het slapen Met elkaar, het wandelen En handeldrijven met elkaar, Het tafelen en oorlogvoeren Met elkaar, als wij zo moe zijn Van elkaar, van het elkaren Van elkaar, dan zetten wij de kat Op onze schouder, gaan de tuin in En zoeken de kinderstemmen achter…

ze proeft zijn stem klanken liggen ongeopend op haar hart luidkeels smaakt het naar bittere pijn dat geschel besluipt haar zonder argwaan slangerig vindt hij zijn weg draait zijn smekend lijf om haar heen tastende vingers ontvouwen woord na woord het groene monster bijtend in haar enkels het gif tot aan haar lippen…

ingebroken uitgebroken aan jouw spullen gezeten rotzooi op de grond foto's van overleden dierbaren zijn stille getuigen van wie hier ongevraagd binnen is geweest golf van onveiligheid giert door jouw lijf dat extra alert is ondanks de vermoeidheid tevergeefs probeer je de slaap te vinden…

er zal geen leegte blijven in de stilte zal er hoop te vinden zijn rond het aller-diepst verlangen zal misschien een twijfel hangen schaduwen zullen dansen met het overwonnen licht boomtakken zullen kraken toch, de rustende vogel zingt hij zal niet in verwarring raken maar kent de storm die zwicht voor de zon, die zonder schroom…

Dichtbij in woorden toen je ogen ver weg bleven. Het licht niets meer betekende dan een kleurloze foto die over zou blijven. Van een moment dat een verhaal zou kunnen zijn of een belofte van een volgende ontmoeting die ik mocht wensen als je fluwelen stem me weer zou volgen als een tedere windvlaag en een melodie die elke droom wakker maakt…

in duizendvoudig blauw en witte sterren scheen de winter zachter dan een baard vol oude gewetens zonneschijn in koude lijven, huppelend als het kinderhart, dat altijd daar gebleven was de blauwe vis verdronk zijn licht onder gladde waterspiegels waar het uitzicht rozen telde, gold de diepte van die dag en wat er uit mijn ogen sprak zocht…

een gemis een oude ervaring een verleden geleden iets waar je naar uitkeek maar nooit heeft kunnen zijn de pijn op zich vormt de basis van een vergeten herinnering waar je iedere nacht om hebt gebeden tranen tot je bezweek die grote dingen maken me klein het klinkt onbegrijpelijk verschillende dingen door elkaar mengen maar woorden…

in mijn strijd, gaandeweg een bedeling heb ik geen spektakel ontmoet in jouw blauwe ogen, het was mat en zelfs de horizon kiemde naar het verticale het was vreemd, jouw naakte silhouet te mogen aanschouwen in het afgebrokkeld maanlicht, ik streelde de wind en dacht mij rijk aan jouw blanke huid we stierven in het kielzog waar de herfst…

Denk iets dat je goed kent. Zeg: ze kamt haar haar. Herhaal het: zij haar haar kamt. Doe er een spiegel bij. Maak het vertrouwder dan je waarmaakt: de eerste sneeuw/het eerste riet. Hoe ze plotseling haar hoofd naar voren of naar achteren wierp. Zeg dat ze haar haar kamde; zich naar voren of naar achteren werpt. Terwijl het sneeuwde of…

ik draag je altoos warmer in mijn hart en mis de aanraking van handen mijn herinneringen landen in de liefde van vandaag nog zie ik jou, je haren glanzend, als een gouden mist ik wist dat je bijzonder was maar nu mijn tijd jouw adem wist en niet ziet wat de klankkleur is van warme levenbanden blijf ik achter, in belijdenis en laat…

De velden, bossen, dorp en stad Zijn achter mij: de zee Is voor me en lokt en troost mij wat Van wat mij 't land misdeê. Zij ruist, zij lokt ; zij trekt, zij deint, Zij murmelt: mee, kom mee, En als uw voet op 't land u pijnt Wees dan een golf in zee.…

Niemand ziet wat er in een hart gebeurt; we kijken naar de gebaren, horen de woorden zonder echt te weten wat er in een hart gebeurt. Niemand ziet wat er in een hart gebeurt; we merken de tekens, vergissen ons vaak, maar gaan toch verder zonder te weten wat er in een hart gebeurt. Niemand ziet wat er in een hart gebeurt; we herkennen veel…

de oude man zingt mee, tot tranen bewogen raakt zijn hart het mijne: stille nacht zijn kerstlied loutert en mijn lach is echt…

nog in verzonken rust gehuld schuif ik de gordijnen geruisloos open begroet het licht dat geduldig wacht tot ik het stilletjes binnenlaat en ook de merel voor het begroeide raam zeg ik zwijgend gedag terwijl de kamer zich vult met hoe ik vaker zou willen zijn als een huis waar ‘t licht zich nestelt ja vrijuit naar binnen en buiten…

je bent zo Zon – zo Maan – – zo neon Rood – in het blanke licht rank te staan ik geur in je op en stamel mijn stem vast door jouw blozende honingraad wil ik zijn als de stoeiende libellen om dan al zoemend ten ondergaan daar de woeste golven – gelijk aan kerktorens – alle bellen rinkelen doet vraag ik je – bind me in – vorm…

Zij zingt haar klanken zijn verscheurd van overvloed aan verlangen zij zingt. Hij zingt zijn klanken doen melodieën omfloersen met verleden hij zingt. Die klanken doen denken aan vergeten tijden terugkomen in nu herinneringen een klank, een hart verscheurd een verlangen betoond een muziek gehoord en woorden gewijd aan vreugd…