Alle inzendingen over lichaam

Mijn lichaam is toch ontspannen ik schrijf alsof het een veertje is licht en gemakkelijk ik probeer te voelen wat ik voel ik baal want ik heb keelpijn dus slikken gaat wat moeilijker en ik heb het gevoel dat mijn neus weer begint er komt geen einde aan…

Voor mij mag de zon altijd schijnen hij laat mijn klachten soms verdwijnen het is z'n heerlijke warmtebron ook al mag ik niet in de volle zon maar het maakt mij vrolijk en blij ik geniet van dit jaargetij de donkere wolk wordt langzaam roze ik krijg via natuurlijke weg een metamorfose!…

Ik dacht de nacht te horen vallen in duister waar het was gebleven zo zorgzaam was de dag en nu verlaten schimpt de schim dwars door ‘t donker heen geen sterrenlicht voorziet in dromen geen akker omgeploegd waar velden dun bezaaid met bloemen de ware trots van slechts de éénvoud zoent hoezeer de rust van binnen stilt de storm de bomen…

Stram en stijf je voelt dat je ouder wordt in je lijf daar is niets op tegen maar je kunt je minder snel bewegen ach, en daar zie ik weer een rimpel erbij gladstijken wordt nu een heel karwei. Maar ouder worden heeft ook zijn charme met je kleinkinderen in je armen en zeker als ze tegen je zeggen oma wat doen die sneetjes in je gezicht ik…

Zee, het zeer wijde gevoel van te klein, bijna overbodig ouder wordende billen waarin nog iets trilt en schommelt lopend naar de rommel die hij heeft gevonden: wier, dooie vis, slijm. Bukt, tot waar het wit wordt tilt de wind haar jurk op: zacht vlees. Kijk naar de zee. -------------------------------------------------…

Sommigen hebben zwart anderen hebben wit sommigen zeggen geel is beter dan rood Maar hoe wordt het na de dood? Is het dan niet allemaal gelijk, de kleur van het stinkend, rottend lijk? Grauw, grijs, met gaten gevuld, al die jaren voor niets over kleur geluld. Het sterft af, groeit ook weer aan. Pas na de dood zal het echt vergaan In feite…

Iemand legde een steen op haar hoofd, maar ze wou dat het een hoed was. Ze droeg hem als een hoge hoed. Zulke hoeden zijn zwaar, ze verplichten. De steen droeg in zich de tijd die haar hals sterkte en rechtte en haar wekte: ze droeg een steen. Het gelukkig moment de steen te ervaren als een bot van de aarde, voornamer…

verward door stralend bruine stoere blikken oneindig verlangend onvermijdelijk binnendringend vallen in haar bodemloze hart zacht dwingende lust kust haar lijf onrust blijft…

Als ik na teveel drukke werkzaamheden op de fiets in natte kou naar huis ben gereden loop ik ietwat rillerig naar hem toe want mijn lijf voelt klam, mijn hoofd zo moe Ik bemin deze dagelijkse redder in nood, altijd klaarstaand als ik mijn lichaam ontbloot .... Verlangend raak ik zijn knoppen aan die na een draai warm vocht laten gaan over…

Waarom ben je zo ver weg van mij? waarom hebben we elkaar nog nooit ontmoet? waarom zit je daar ontzettend mooi en alleen te zijn? waarom ben ik niet bij jou om dat te bevestigen? waarom wordt je niet gestreeld of gekust? waarom zegt niemand: ik hou van je? omdat we elkaar niet kennen; omdat we van elkaars bestaan geen weet hebben; wanneer je…

Blote benen onder ’t kort rokje straalden jeugdig optimisme uit Mannen zagen dit lekker brokje mogelijk als misgelopen bruid Lentebenen, al een beetje bruin oogden smachtend de wereld in Lentetopjes, met een roze kruin kerels droomden van die godin Blanke borstjes in haar bloesje juichten uitdagend bij elke stap Mannen probeerden dat snoesje…

We denken hetzelfde. We praten hetzelfde. we lopen hetzelfde. We eten hetzelfde. We poepen hetzelfde. We plassen hetzelfde. We worden gewassen. We worden aangekleed. Jij bent een Ik honderd en een.…

Hij is een zwijgzaam dier van staal en lucht, zo zul je hem bestijgen en bedwingen: je benen springveer, voeten vogelvlucht, de wind zal samen met je spieren zingen, je hijgt het ritme, achtergrondgerucht, ik maak en breek mijn evenwicht, ik trap mijn val onder mij weg, ik schrijd op jonge wolken door de stad, ik rijd. ------------…

Jij vraagt mij om een arm maar ik heb alleen maar handen om te geven twee stuks, tot op het bot doorleefd ze kunnen have en goed met je delen een luxe, voor wie alleen maar rijkdom heeft ze kunnen grijpen, wassen, strelen de muggen rond je hoofd wegslaan de autosleutels uit je jaszak stelen onwrikbaar aan je zijde staan ze passen in het…

lichaam wees lief voor mij wees bedding voor dit vreemd getwijnde leven wuif naar mij met armen vol schaterende bloemen zodat ik je zonder schroom een bondgenoot kan noemen bolster mijn stoutste dromen in vliezen van handgeschept papier zodat ze spelevaren tot in de bomen als ik de zonnewende vier en haal eindelijk eens de ploeg door…

Ik lach het buiten uit dat in mij wil Het reine deel dat leeft van u, vernielen: Mijn leed, uw beeld staat immers eeuwig stil, Het is van glas & spiegelt onze zielen. & Wat naar binnen wil beweegt te veel, Om door te dringen naar mijn deel in u, Dat in u ik & u in mij tot deel verdeelt Van een onbreekbaar heel, een wij, een kei, Die op de…

Toen er een hand uit de kast stak, niet opdringerig, eerder bijna verlegen, traag kantelend in het bleke licht, nam ik een stoel en moest even gaan zitten. Ik overdacht het bestaan, het ritme ervan, de pitloze weekte, en besloot de hand niet weg te slaan. Sindsdien deel ik de tijd, mijn kast en mijn leegte, en het is waar dat ik voor het eerst…

In de bus naar Soesterberg liet ze het flapje naar voren vallen als een ophaalbrug. De opgezwollen borst keek bevrijd en vrolijk om zich heen met een keihard, lokkende tuit om mijn eeuwige dorst even te tarten, want het gelukkige hummeltje plakte er snel aan vast zoals ik zonder glas mijn biertjes drink. De moeder knikte naar mij, had…

Vergeet de groente vergeet het vergeten vergeet de vergankelijkheid eet wat je ziet weet wat je vergeet vergeet wat je ziet op de wandeling vergeet het licht op de wereld niet eet het licht drink het als wijn tot het stroomt door je bloedsomloop tot al het vergeten weten je uit de vingers bloeit. ---------------------- uit: 'Ontij',…

Mijn spiegel is heus geen leugenaar of zie ik werkelijk alles zo verkeerd Mijn lichaam is rijp voor ’t abattoir dat is wat die spiegel altijd beweert Mijn spiegel ziet, wat niemand ziet een dik en vet meisje dat daar staat Tja wat mijn spiegel mij dan gebiedt is strenger worden in mijn zelfhaat Mijn spiegel ziet een meisje met pijn het…

waarom nog luisteren naar dit ontdane lijf het spreekt alleen maar kwaad heeft je toch in de steek gelaten het denken gaat zijn eigen gang is verre van te stoppen het voelen klopt niet meer alsof niet goed geaard laat niemand je nu nog vertellen dat het zo goed is voor jezelf dichtbij je lijf te blijven je bent het even kwijtgeraakt…

Constant zie ik jou Jij leeft in mij Steeds meer droom ik de dagen in voorbijgaan van tijd, terwijl werkelijk de realiteit een waarheid van wikken en wegen Beschouwt Steeds maar weer die pijn Die leeft in mij Die constante waarde van werk'lijk weten dat echte mog'lijkheden Waarlijk onuitputtelijk zijn zonder dat liefde…

Zijn gezicht die ik niet snel meer vergeet Het moment dat hij het met me deed Zijn agressie en het geweld Angst dat mijn laatste minuten waren geteld De machteloosheid en mijn kwetsbaarheid Niet kunnen verwoorden van de intense strijd Omdat ik al te lang alleen op mijn kamer zat Zijn reden waarom hij me heeft verkracht De macht die bezit over…

Leg toch even, als je durft, je oor te luisteren bij deze kakofonie van miljoenen door elkaar heen schreeuwende moleculen, overal en uit alle tijden lukraak vandaan gegeten, gedronken, geademd. En ondertussen alweer bezig met afscheid te nemen op weg naar een ander lichaam, een riool, een boomblad, een rivier. Vertel mij hoe het kan dat…

Dat bed, dat heerlijke warme bed, mijn zijn, naar mijn gevoegde lijf, dat bed, waarin ik stap als de dag ten einde is, om ’s morgens die heerlijkheid te verlaten, noodgedwongen, omdat er een soort van plicht roept, een plicht die ik liever zou verzaken, omdat dat heerlijke naar mijn lijf gevormde bed als het ware mompelt, blijf toch gewoon hier, dat…

Kijk naar mijn lijf zonder ogen maar met een blik van inzicht ‘esthetisch’ is niets zonder bepaling van waarde ik vraag je besluitloos ten rade te gaan in je hoofd kijk naar het orgaan en luister naar voor- oordeel het geklop van mijn hart En verward zal ik zijn je bijenkoningin.…

de foto van het roze lint dat vastgestikt nog net de tepel zichtbaar laat schokt diep volmaakte borst nu wel verminkt maar waar, dacht ik, wanneer er niets meer is hecht je in hemelsnaam dan nog het lint…

Ze giechelen hun jeugd uit hun blik genepen op mij achter de toonbank. Weg van de steile intrede draai ik mij naar de kaartjes. Mijn hand waggelt omhoog. Voor een verjaardag? ademt de jonge vrouw het proestend uit. Neen antwoord mijn stem. "Moeder " roept het verward kinderachtige. De oudere vrouw komt uit haar leven…

Netwerksamenleving; Uitgangspunt (maatschappelijke) Organisaties bestaan niet in isolement Maar in een (complex) netwerk van organisaties die op de één of andere manier in meer of mindere mate met elkander verbonden zijn…

de bliksem sloeg de wind uit je benen de kracht uit je arm de zin uit het leven je was pas vier groeien was pijn kijken naar afzien van maar binnenin onrust en honger innerlijk ongeschonden verbeten streven surrogaat leven maar iedere avond toch weer naar huis met je krachteloze benen je kromgegroeide arm geen zin meer in leven…