Alle inzendingen over natuur

Gisteren vloog de zeemeeuw verzilverd door zonnestralen hoog tegen de blauwe lucht Nu ligt zijn geniale verenpak ontvleesd door soortgenoten in de berm langs de weg Donzige veren bewegen springerig in de wind, dansen in de echo van zijn laatste vlucht…

Voor je neus ligt de horizon Een stille, rustige vlakte, eindeloze natuur Een paradijs, ik wou dat ik daar naar toe kon Zo rustgevend, stil, mooi en puur Als de horizon voor je ligt te lonken Dan vergeet je alles om je heen De sleur, de stress, de eenzaamheid verdronken De schoonheid van de natuur verscheen Het is een droom die als je wakker…

vandaag is helemaal blauw het blauwe blue blauw stil blauw voorafgegaan de lucht op deze lentedag weerkaatst in kabbelend water een mengeling grauw en wit en het blauwe blue blauw nestelt in veren van de kirrende stadsduif op zoek naar een droompaleis niet verdronken of vervlogen maar vederlicht dichtbij…

zwarte spreeuwen krijsen de bomen vol groene bladeren verdampen in grote getale zij weten op de takken telkens te huizen, oorverdovend hun aanwezigheid te vertalen en stilte rondom mij ver weg te sluizen ze hebben lange tijd, ik spreek over jaren hun vaste stek in mijn beperkte horizon hekel bij tijd en wijle het ongevraagd bezoek denk niet…

rust liefde en geluk leven angst ellende en sloop dood wispelturige stilte…

Lente op Funeneiland, waar groen, geel en blauw de kleuren zijn van het land, het koren en het strand. Waar je blonde zachte haren dansten in de wind, waar onder een heuvel een vikingboot, waarin een koning, zijn honden en zijn paarden zijn begraven, met alle eer en door allen bemind. Waar stilte nog bestaat, waar mannen met lange baarden…

Heel bemoedigend natuurlijk al die therapeutische sparren: de een begrijpt je, een ander peinst met je mee, een derde slaat wat takken om je heen maar allemaal met dat sombere smoelwerk. Alles druppelt, druipt, snottert, wasemt, sopt. Hout dat wil verzoenen, helen, meeleeft, meewaait, maar vooral meemiezert. Om de dooie dood geen bouwvakkerspark…

Mmm, even proeven, witfranse crispy Chablis op een smal balkon. Mmm, stil luisteren, parelende vogelzang merel in de beuk. Mmm, even voelen, dieprood gebakken stenen verwarmd door de zon. Mmm, even kijken, priljonge lenteblaadjes duizend kleuren groen. Mmm, even ruiken, tere leliebloesempracht, eeuwige lente. Mmm, even denken…

verkleurend noodlot stroomversnelling genomen voorbij de berenklauw eitjes in een kiezelnest uitgewaaierd voor het neusje van de zalm…

alle kruinen met mijn oren alle takken met mijn ogen alle bomen met mijn voorhoofd alle stammen met mijn namen alle bladeren met mijn adem alle wortels met mijn haren alle bijlen in mijn handen alle scherp geslepen messen alle schoon-gezaagde planken alle zware houten kisten ------------------------------------------ uit: 'Portret…

we hoorden haar golven roken reeds de zilte lucht bovenop de laatste duin lag zij daar beneden onstuimig oneindig met de wind strak om ons hoofd renden we haar tegemoet blij gevoel vrij gevoel ruimte en wind geur en golven…

vroegrijpe jasmijn drapeert zich elegant rond een wild tegenstribbelende wingerd wordt er echter subiet weer afgeslingerd door een klimlustige roos met zwarte band maagden klimmen dartel in palmen juffertjes verschuilen zich in ’t groen lonken naar het ontluikende seizoen terwijl ze meewuiven met de halmen maar als het botert tussen alle…

Dit is het Holland waar ik van hou: het groen tegen het blauw.…

De zon heeft je teder in je fiere kruin gekust, de teergroene blaadjes, vormen het bewijs. Langs je bronsgroene stam kruipen talloze insecten, arme, energieke prooitjes voor de bonte klevers. Amper een week geleden rilden nog je kale takken, sterk en soepel buigend, gegeseld door de wind. Amper een maand geleden, schudde je nog zo…

Langs de weg stond een bloem. "Ach, koolzaad", zei ik. Ik zei zo maar "koolzaad" tegen Miss Brassica napus. En nochtans haar knalgele bloemen bloeiden en bloeiden en bloeiden! Hoe dom van mij Miss Brassica te willen kerkeren in acht letters. NOOIT, NOOIT OF TE NOOIT ZEG IK NOG KOOLZAAD tegen zo'n ongekende schoonheid.…

Als ik een kanarie was dan zong ik slechts voor jou zodat jij bij mijn kooi zat en naar mij kijken zou. Met jouw mooie ogen keek jij dit beessie aan ik zou om jou een lol te doen nog harder zingen gaan. En als jij dan je hand uit stak en kriebelde in mijn nek dat zou ik heerlijk vinden en voelde mij te gek.…

De ijskap smelt het is heet tropisch de aarde warmt teveel op doen we zelf. Maar de eerlijkheid gebied het om te zeggen dat er weinig mensen klagen dat de zon schijnt.…

de romantiek die ons loom het groene lommer biedt , biedt ons soms niets…

Stille koning van de vijver, je mantel van gouden schubben, glanzend in de zon, trekt kringen in het water. Een blauwe reiger spiegelt zich in het zilver van de plas, met lichtgrijze, felle ogen speurt hij langs de oever, en houdt zijn messcherpe dolk gereed voor de fatale stoot. Stille koning van de vijver, je rivalen zijn verjaagd en…

Witte bloesems in 't land van Haspengouw vertellen zonder woorden dat het leven goed is; dat ieder die kan kijken weet dat ondanks zoveel lijden en zinloos geweld er een overvloed van schoonheid wordt geboren elke lente weer opnieuw. Schoonheid die belofte is.…

Kijk voor de vorm eens mee daar zit de zwarte vogel op de roze bloesem of zeg voor de vorm eens nee…

langzaam, heel langzaam sluipt de vurige tijger weg achter de donkere bomen duikt onder in het moeras van de slapende schijn ziet niet de ontwakende zebra die heimelijk omhoog klimt voor nachtelijke toelichting ze draaien om elkaar heen in het avonduurlijke woud zonder elkaar ooit te treffen…

De lente is mooi zij brengt de aarde weer in de plooi. Geluk, vrolijkheid, liefde en vriendelijkheid alles komt weer terug in het leven van de mens. Na een lange donkere periode hangen de winkels weer vol met vrolijke voorjaarsmode. De mens zit weer boordevol energie en is toeschouwer van een leven vol groen en kleur De mens wordt weer…

de lente klapte nog maar nauwelijks open en zie mijn kind daar staan alweer in graskant en op weiland zo luchtig zo doorzichtig pluizenbollen breekbaar teer kom mee mijn kind kom blazen pluisjes in de wind…

in het landschap van de zachte huid ontwaart voor mij nieuw leven de bast van de oude blauwe eik opent zich als een jonge maagd om zonlicht smachtend te verweven met een roep die om bevruchting vraagt en doet niet anders dan wordt opgedragen door de ringen van zijn bestaand verleden maar zich ook opent voor geleedpotigen…

schapenwolkjes dribbelen in de lucht kondigen de komst van lammetjes aan steeds meer blauw verschijnt spontaan door de steeds warmere voorjaarszucht lenteklokjes tingelen nog onbevrucht met harten die verwachtingsvol open gaan ze voelen zich voor even nymfomaan als ze de bijen lokken in hun vlucht maar als alles eenmaal groeit de nieuwe…

hagelwit strooit sleedoorn tere stilte op een achtergrond van schemergroen een vroege wesp vindt al op een prille meeldraad de genade appelbloesem waagt zijn eerste blik koestert nog omzichtig het schuchter rozewit…

vaak ga ik alleen mijn weg het getuigt van moed en kracht soms word ik gedreven door een onweerstaanbare drang in mij en buiten mijn macht ik sluit dan de deur bij mijn dwingende stoelgang…

Ik moet denken en benoemen in de junizon en ik herken de buizerd aan zijn staart ver boven mij, hij weet niet van thermiek en doet niet meer dan wat hij is (maar vliegt!): een zwevende belevende Maar ik moet denken en benoemen, ik sluit mijn ogen even, open ze en vraag me dan al af of ik genoot.…

uit de wonden van een gesnoeide roos komt geen bloed het heeft een andere naam die ik nog vinden moet…