Alle inzendingen over mystiek

waar komen ze vandaan de paarden die bij volle maan galopperen in weides zonder hek ik ben niet gek heb hun hoofden gezien gestrekt in een meer dan schitterend gaan ben ze gevolgd tot ik het schrikdraad voelde niet verder kon en zij verdwenen aan de horizon nog hoor ik ze snuiven zie hun staarten wuiven ik ben niet gek er zitten…

ik voelde hoe de tijd verschoof hoorde paarden rook de geur van omgeploegde aarde in het schimmige voorbijgaan proefde ik hun angst en pijn zag de aftocht in het bloedige verslagen zijn vanuit mijn ooghoek werd het langzaam stil het zonlicht straalde helder als voorheen ik was moederziel alleen maar de sporen waren warm en vers…

Nooit gevraagd om de strijd. Van binnen naar buiten mensen. Geschreven vaag in tijd. Zonder enige vaste vrome wensen. In Ohrid zit een dichter. Omgekeerde omvang van het niets? We reizen mijn vriend! Verder in dit ruimteschip. Een dichtertje.…

ik weefde pure kleuren uit het scheppingsverhaal geen schakering of diepere nuancering maar heel basaal zweefde boven het vormgeven van het eerste leven hoorde het zingen van immense koren nog ongeboren kinderen er was geen hemelpoort licht leidde mij in warme intensiteit wist en begreep het eerste vibreren op goddelijk niveau…

Kennis is de vijand van ervaring. Een mening is nooit een daad. Discussie leidt niet tot waarheid. Beschrijving is niet zoals het gaat. Dostojewski besefte indringend, gebonden aan zijn executiepaal: 'Ik heb nooit geleefd, ik heb gedacht over het leven... en nu is het te laat'.…

Weerstand tegen het onvolmaakte heden. Verzet tegen een onvoltooid verleden. Weerzin tegen wat nog komt. De lat die steeds maar hoger ligt. Doelen die verdwijnen in de mist. Wachten op verwachtingen. Onvoltooide dromen. Zie! Een duif vliegt door de straat. Luister! Wind suist door de hoge bomen, als muziek die dove oren streelt. Ik…

ik wist het grote huis met vele hoge ramen waar als ik binnentrad de sfeer het ouderwetse van voorbije jaren had omdat de klokken waren vergeten het heden aan te geven zij tikten langzaam het verleden weg zonder dat er iets werd gezegd gebaren uit ervaren van voorheen hadden stilte als decor waarin het middagzonnetje scheen…

het lijkt op onvolkomenheid een speling der natuur jij bent niet gelijk aan tal van anderen uit deze tijd springt eruit in onderscheiden lijk jij iedereen te mijden maar het is geen arrogantie die jij toont je bent jezelf gewoon puur naturel deelt schepping weer een stukje paradijs jouw uniek zijn is de prijs…

Soms weet ik niet meer wat te zeggen, te denken of te vragen, te dromen ook; de dagen zijn zo anders nu, zo vol van licht dat toch geen klaarte brengt, dat doet verstillen. Ineens weet ik dan ook: je hebt niet veel te willen, het leven is een diep geheim dat je verplicht en dat ook verder gaat als vuur en rook en dat je nimmer zomaar uit kan…

Samen lagen we ver achterover in onze stoelen, kijkend naar de lucht, naast me zegt de kleine, kijk: daar is de wolk een draak met fantasie kom je een eind. Kijk zeg ik, als de zon even weg is kijkend naar boven, daar zie ik een hond nee joh, Oma da's mijn draak van zonet. Die is gekrompen, spuugt nu geen vuur ik lach om het kind, kijk verder…

je wolkte wat melk in mijn thee de koekjes liet je niet staan maar nam ze mee dekte ze af met cellofaan om oud worden tegen te gaan je lange vingers rond kop en schotel sierden het porselein door jouw elegant bewegen leken ze nog net iets verfijnder te zijn we hebben samen intens genoten terwijl er bijna geen woord is gesproken…

Orpheus van de dessa; Javaanse jongen met de bamboefluit. Zonder eigen benen in armoede levend op een modderige aardse kluit. Uit bamboehout gesneden, klinkt het wonderlijk tonenspel. Op de fluit wordt magie beleden; de goena - goena van een vooravond spel. De westerling in verwarring op de gordel van smaragd wordt met Javaanse tovenarij…

Het summum van schoon- heid is zij Haar opgebonden los, in staart Gevarieerd in kleur door de stralen van de zon 't Water spiegelt haar contouren Dat mooi figuur voor door een ring Beslist met mooiste rondingen die dus beroeren 't Enigma van haar zijn, basis van haar mysterie Aanwezig slechts door hier beslist niet te zijn Tot in…

Nog voor ik het kan spellen stromen mijn woorden op papier in een opwelling van soms zo maar even zoals een melodie die de tonen op de gevoelige snaar doen beven zo volg ik mijn bron de rest is mij om ’t even omdat ik de poezie min mijn hele hart klopt er in…

ik kende het gevleugelde licht al uit mijn dromen het wijkend zicht dat schemer doet verdwijnen flitst zacht een lieve voorbode van verkeren in het donkerste van de nacht met nooit geziene kleuren die dansen op hypnotiserende muziek in de meerdere dimensionaliteit van ongekende vormen uit een buitenaardse werkelijkheid heb…

ik wist de zon zag zijn licht maar gaf hem geen groet liep langs bomen hoorde de bladeren negeerde hun groen ontmoette mensen ieder was druk met zichzelf wakker te wensen zo leven wij langs elkaar heen zonder in de wereld te zijn als wij dit niet meer missen is ons unieke voorbij…

Ga terug naar jezelf naar de diepte in jezelf maar wees gewaarschuwd over wat je zult vinden rancune en jaloezie teleurstelling en argumenten zoek nog een beetje verder naar de vredesbellen van religie en constateer dat je dat nooit meer kunt geloven wat dan wel? de vogels vliegen het water stroomt onwetend van een horizon…

Zit met opgetrokken knieën in veilige hoekjes turquoise, purper, goud Ik werp een blik naar stadjes in de verte en val in de diepte Spieren spannen aan als ik de toekomst voel iets in mij steigert Op mijn rug aanschouw ik de maan en de sterren een volmaakt gelukkig gevoel overvalt me…

Met het zevende teken van de Zodiac heb je heel bijzondere mensen onder het hemeldak. Mensen die onder het sterrenbeeld van de weegschaal zijn geboren; tot de categorie van de sociaal innemende, harmonieuze mensen behoren. Als diplomaten en scheidsrechters trekken zij vaak onbaatzuchtig een grens, en helpen zij graag hun zwakkere medemens…

Zoals boven, beneden, het universum, de ziel. Zoals we nederigheid knielend beloven; we onbezield de heelheid passeren; de geest van zijn adem beroven. Zoals een leven lang gesloten ogen, gelijk is aan blind geboren. Zo is een bestaan zonder ander, een leven verloren.…

's Nachts fluisteren de mussen, al zingende sussen zij de drang die hen drijft. Al vliegend, broedend hoeden zij over het nest. Fluist'rend in talen die ik niet begrijp in stille verhalen Vermoedend luister ik mee 's Daags fluist'ren de mensen, al dwalende wensen zij de God die hen zoekt. Al zoekend, zwoegend hoeden zij over hun…

"Weet je?" Sprak God al zuchtend "Weet je, soms Soms vermoeit het" Dat ik vind dat je niet bestaat? "Ach soms een beetje maar waar het over gaat: Begrijp je mij?" "Jeetje" Ik zocht al denkend "Beetje soms, jeetje weet ik veel" Precies waar het om draait! Je weet zo veel, kan zo zoveel Zoveel de wereld biedt, maar…

Hij zit met zijn pet Op het bed Rookt een sigaret En in diepste overtuiging Van zijn gelijk Is hij rijk In zijn hart In zijn binnenste Zijn tragiek Het is wereldmuziek Geschreven in de diepe stilte van de kosmos Waar zacht fluweel Op het tranendal Wacht op degene die In de rij van de eeuwigheid Komen zal Geen poort van de hel Maar…

met een mooie kraag van schuim schenk ik jou de zee meer kan ik je niet minnen…

Verdriet is niet alleen toebedeeld aan ons mens- wezens, neen: 'k zag 'n engel echt maar EEN, ze oogde bedroefd, 't was zo triest, dat toen ze me alleen achterliet het regende dat 't goot. Zo komt 't dat verdriet vergoten door onze engelen regelrecht uit de hemel komt.…

De zielenknijper kneep zolang tot er niets meer te knijpen viel. De man zoog, verzon, bedacht en overwon tot er niks meer te verzinnen viel. En zo kwam het: dat de zielenknijper in zijn eigen kuiltje viel. Want de wereld draaide gewoon door.…

De mensen die dansten en zongen en vergaten. De mensen uit de jaren zestig met de bloemen in het haar. De mensen die vrij wilden worden Geen oorlog Geen tirandaden De mensen die vrede wilden Was dat raar? De een overleeft de ander Het muizennest is stil ze hebben hun plek gevonden op naar de volgende ronden wat is er over van hun tijd van…

Soms overvalt me zomaar ineens een dof gevoel van heimwee. Soms heel eventjes zit ik daar dan stil mee. Een plaatje, een praatje, een geluid een opmerking welke ook, 't maakt niet uit. Dan denk ik terug, aan die tijd van toen mijmer: kon ik er maar íets van overdoen... Maar dat krijg je niet, op zeker een tweede keer dus doe ik het…

Hij die gisteren nog twijfelde, maar vandaag in het mortuarium ligt, als hij eerder had geweten zou hij gewacht hebben en zijn gezwicht? Hij twijfelde op de richel, donderde dertien etages naar beneden, daar aangekomen, was er weinig over van die mooie kerel, die twijfelde op die richel. Een uiteengespat gebeuren, wat met stoffer en blik…

Een nimf die door de bossen waart ben ik zeker niet. Een heks die op een bezem zwaait nog minder, zo je ziet. Maar zet me te water en opeens: groeit mijn vin, mijn benen verdwijnen net als ik: onder water met een sierlijke slag. Dat was, wat je gisteren aan de waterkant zag: Ik ben die zeemeermin, eerlijk waar het is alleen een beetje raar…