Alle inzendingen over emoties

Ik heb een wandeling gemaakt waar ik herinneringen tegenkwam de één wat mooier dan de ander maar die ik in mijn hart meenam Een paadje met afgebrokkelde randen waar ik meer dan eens mijn voet verzwikte omdat ik nooit toegaf aan "niet kunnen" en het elke keer gewoon wéér flikte Waaróm zou ik niet op dat randje lopen ik was toch goed…

Soms hoeft het eventjes niet meer en verlies je de zin van het leven Langzaam stroomt de energie weg en toch blijf je steeds maar geven Dan moet je stoppen en verdergaan mensen en dingen achter je laten Het gevoel terug vinden van ooit het leven zit soms vol met hiaten Zoek evenwicht en rust van binnen wat je ergens op je weg bent verloren…

. overdonderend verstikte zoveel kou het oude blauw van doorgaan dagen tot de zon verdwenen was, verdiepte de avond zich tot warme woorden, kaarslicht en de zachte klank van kleine windgeluiden, buiten in de tuin negenmaal verliep de lamp in blanke traankristallen -negenmaal kleurde er een regenboog van laag naar hoog kroop violet…

laat me zien horen voelen laat me beleven leer mij jou…

Het is niet wat ik dacht: de stilte niet, ook niet het spreken, het verlangen niet, de drukte niet, de zachtheid van de avond. Het is het weer herkennen van de vrede die waait doorheen de herfst en die ons leert hoe we met open handen kunnen leven omdat er telkens nieuwe vreugde groeit. Hoe ademt dankbaarheid doorheen dit uur, beamen van…

een oude vrouw kwam naar me toe ze zei weet je nog hoe het is je jong voelen de wijn onbezonnen ik haalde het meisje van haar af dat net weer zeventien werd gaf haar door aan een jongen met jouw ogen wiens vingers speelden met mijn haren hij vertelde dat hij dood was en vroeg is het normaal ik lachte deze dagen houd ze vast het zijn…

En de nacht werd zoals een uitgedoofde vulkaan duister met een waas van de maan De wind kil vernietigend door dorpen en straten waar de mensen elkaar haten En het is stil zo erg stil niemand waagt zich naar buiten geen vogel hoor je meer fluiten En als de dag geen dag meer wordt en planten uit zullen sterven de kinderen van morgen…

Nodig ben je zondagsdroom tussen de regen onder donkere wolken denk ik aan je het wordt toch niets dan lege ruimte het aantal spiegels blikt hardnekkigheid en achter heimwee groot verlangen ben ik bij je denk ik te kunnen achterhalen, of aanvaarden dat dromen over jou en langzaam ouder worden.…

Achter zwarte klei die open scheurt zwermen meeuwen gulzig krijsend op zoek naar leven uit de grond uit alle zeven hoeken van de liefde zoek ik naar een teken van leven achter de façade van een open wond probeer het teder, boos en stoer onbeholpen, vleiend en begrijpend maar alleen humor ontsteekt de lont als een lach tenslotte openbreekt…

In deze kamer hangen nog steeds de vele uren van denken en herinneringen het weer naar boven halen. Hier werden mijn verhalen geschreven mijn gedachten en de emoties om dan te verwoorden in gedichten. Bijeen geraapte beelden uit mijn leven, van wat ik zag wat er om mij heen gebeurde. Een gedichtenbundel werd geboren. “WAT IK ZIE…

Hoe broos zijn woorden, gefluister boven het rumoer van het ritmisch bewegend denken, verdwijnend in ijlheid, geleidelijk wegdeinend met de voorbij tikkende tijd. Hoe broos zijn de klanken van uitgesproken woorden vertalend de gemoedsrust in de beleving van gedachteloze eigen leven leidende emotie. Ze zijn niet te vergelijken met de…

toen het glas brak aan versteende lippen kleurde bloed de dag in plaats van rode wijn…

Stilte en donkerte heel diep en in mij verscholen het niet kunnen begrijpen kan het ook niet ontwijken. Toch houden zon en regen mijn dromen nog bijeen want er blijft altijd nog hoop op een nieuw begin. Als ik dwaal in donkere momenten is er altijd nog het licht van de maan die me de goede weg zal wijzen.…

Mijn diepste stille ik dat zou je wel willen zien begrijp ik uit jouw stilte terwijl je mij mijn woorden ontneemt alsof we samen vleugellam zijn niet meer alleen, zonder elkaar in de spiegel kunnen kijken het antwoord blijft verzwegen achter vreemde ogen schuilt de wind zwaar op de hand geef ik mijn zwijgen terug aan jouw verstand…

Op weg naar huis omringd door vrienden in gouden regen voelt het als een deken van troost wanneer zachte dauwdruppels rimpelen in het water de smaak van honing op droge lippen als balsem voor de harteklop 'n fluistering laten we dansen wapperende krullen in de wind…

Soms denk ik terug aan Amsterdam de stad waar ik thuiswas Mijn hart en ziel verkocht het vondelpark de gaasterplas De stad waar ik slenterde uit eten ging in oud zuid Het concertgebouw bezocht nachts op de wallen uit snuffelen op de Albert Cuyp Fietsen door de Jordaan Terrasje pakken op de Prinsengracht Het was een deel van mijn bestaan…

woorden, ik schrijf ze van uit mijn dichtershart vaak komen ze uit de diepte gelijk de nerven, geponst in een bloem of bomenblad woorden, van een opgewekte dromer soms weemoedig op zoek naar nog net dát streepje licht in een voorbijgaande zomer woorden, ontstaan langs het bramenpad waar een witte dwarrelvlinder in zwoelheid, en nectarminnend…

Ik wil niet lijden aan dromen, die de gaven van de geest verwart, verbijt de pijn, ik schenk je een dubbelleven in een ander hart, dat jouw realisme tart, om een ontrouw te vermijden. Laten we samen de duivel te grazen nemen, met wie jij in je slaap op wil trekken die in ons midden huist, met genoegen zal ik mij voor de daad…

Soms denk je, Was alles maar anders, Gewoon hoe het vroeger was. Dan dacht je niet hoe moeilijk het ooit kon worden. In je kinderjaren lijkt de toekomst zo mooi, Maar wat een teleurstelling als de werkelijkheid anders is. Wie had dit ooit durven dromen, Dat je weg niet over rozen gaat. Al lijkt je weg zo donker, Ooit komt er voor jou een…

Als kleintje werd ik zeker niet verwend Papa hield het voor bekeken en is weggerend. Jong gehuwd en snel een kindje, ik kon dat nog niet aan Mama wezen, echtgenote en ook een voltijdse baan. Het kind in mezelf was echt erg kwetsbaar, wat droomde ik vaak over Pa 'k Werd niet gespaard maar hield het hoofd rechtop, ja! Nu echter pluk ik de…

Leuk hoe je die Italiaanse schoenen in mijn ogen smeerde als Haarlemmer olie. Ik glunderde als een schaap zonder wolvacht. Debiel dus. Stom naakt. Je toonde me heel vluchtig het beeld van je geile tong in je rechter bovenhoek van je zoenmond. Die eeuwige icoon toont me de liefdesdaad, die ik ondanks alles zielsveel begeer. Dat weet jij, heks…

De avond zoals ik weer naar je kijk en met rode woorden je glimlach fluisterend volg. En je ogen wil vragen wie ik mag zijn als je mij tekent wanneer mijn gedachten blauwe golven zullen blijven en jij ons moment weer verstoppen wil met je fluwelen blik.…

Heel vaak denk ik nog terug... aan de tijd toen mijn kinderen nog klein waren. Die herinneringen wil ik altijd in mijn hart bewaren.... Terugverlangend met een gevoel van heimwee naar die mooie tijd! Ik had het nooit willen missen. Die mooie en ontroerende belevenissen!…

Waar was iedereen toen ik in stilte riep iemand nodig had, niemand die het zag. Ik vocht tegen het gevoel van eenzaam zijn, maar het werd niet begrepen. Het is ook zo moeilijk uit te leggen, als je mond het steeds maar niet kan zeggen. Ze ook niet mochten kijken, diep in je hart omdat het daar heel goed was verpakt. Als geluk wordt overschaduwt…

de kleur van je ogen 't dwarrelendblad de blos op mijn wangen stormachtig de wind vurig je hart op klaarlichte dag was daar ons ontmoeten jouw schaduw raakte de mijne ik kuste die van jou hoor je het ruisen tussen guirlandes van wolkenpracht de fluistering van onze herfstmelodie…

September storm volle maan slechter kun jij het niet treffen kom op het is zo weer voorjaar…

wie wil er nu gelukkig zijn zoals het kind in mij met een broodje op het strand een zeldzaam wit puntje met ham en wit strandzand dat knarst tussen de tanden zoals wringen tussen het eeuwige verlangen en de bizarre werkelijkheid in tedere handen ik wil daar liggen huid tegen huid en alle droeve ogen naar de sterren zenden…

Woorden aaneen geregen zoals parels aan een snoer. Herinneringen van mooie en verdrietige momenten. Door verleden en heden als ketting tot een geregen.…

tak voor tak heb ik alle bomen tussen ons ontdaan van groen maar nog steeds geen bos te zien bladerloos kijken we…

mijn virtuele hoedjes varieer ik eindeloos gekleurd door het moment voor vrolijke dagen versier ik ze met kwikjes en strikjes van al mijn rouwtranen haak ik een ragfijn mutsje zo draag ik verdriet mijn eigen dichterspetje bedekt mijn hoofd in dromen waar de muze woorden weeft…