Alle inzendingen over emoties

Ze luistert naar haar ziel terwijl ze zich verliest in klanken ronddwalend in de lichtende diepte van de nacht. Ze verenigt zich met haar schijnbare zwijgen om het fluisteren van het verborgen leven te horen schommelend in harmonie, heen en weer. Ze versmelt met haar intimiteit om het hart te openen voor de stilte en stopt de draaikolk…

Ik kom hier wel eens vaker maar vroeger zoveel meer toen lachte ik naar de rozen en deed liefde nog niet zeer die boom daar is al oud ik denk dat hij mij nog wel kent van toen ik voor het eerst door liefde werd verlaten en de pijn die dan niet went zo stil als hij kan luisteren naar geheimen en verdriet de bladeren...die fluisteren…

Lichtgevend dansend op een heuvel van duizend maal blijdschap in de vallei van ritmische extase die niet wacht of ondergaat in de avond die niet in een moment afscheid neemt. Waar ik wil blijven op de elektrische golf van een droom die mijn ogen blijft vullen en waar de zwaartekracht zwijgt omdat ik duizend maal niets anders wens.…

Jouw rok zie ik nog waaien in de bonte avonturenwind waar zomer en de herfst elkander raakten tegen de winter keerden je ogen zich tegen het felle leven het geven ging wel, maar het nemen was als aderlaten in een lichaam zonder bloed nog steeds jaag ik in de sneeuw jouw stappen na, dezelfde sneeuw die jou in de dood begroef, soms overstijg…

Voor avontuur bedoeld, was het scheepje getuigd, werd het door passies overspoeld, als vliegende Hollander, een jachtig galjoen, bolde winddruk de zeilen met de kracht van 12 gordiaanse knopen stuurloos op een bevroren kompas, overtuigd in een nauwe wambuis, geankerd en gekapseisd bij onbekende kusten, waar het lot het zwaard in…

de miezerige zomeravond leent zich niet om overnacht het uit te zingen zoals de fado het verdriet het lukt me, jammerlijk genoeg, ook niet de honger uit mijn lijf te schreeuwen wanneer iedereen als jij, nog meegeniet dit wordt dus weer opnieuw een mager liefdeslied…

Verdronken is nu definitief het oude land in jou, niks is wat het leek, van streek jouw bijzondere wereld van de schitterendste kleuren en een ring die bloedt is wat je nog draagt, de wolken en de Regen komt niet tot bedaren meer, alles is laag en komt te dichtbij, weken van ontkennen ten spijt het is over en uit, weet je? Het klagen doet…

Als een wals is deze schone ochtend op me neer gestreken doch het plaatsen van mijn voeten is in tijd gebleven…

Het aarden doet pijn in dat eigen landschap vol haken en ogen vallen en opstaan dan zou hij zo graag zweven boven anderen en zichzelf naar een soort van hemel waar het landen zacht is nog liever blijven zweven alleen maar doorzweven slechts zijdelings op zoek naar een tijdloos doel om die tijd te vullen met wat eeuwigheid zonder…

Tranen Troosten Helen Helpen Aanvaarden Leven Zijn Toekomst Vandaag Hier Nu Binnen Buiten Beleven Geluk Bestaan Jezelf Spelen Lachen Voelen Dansen Liefde Licht Warmte Zee Zon Sterren Maan En zo zal iedere levenscyclus weer opnieuw gaan.…

De stilte van de heide, de witte berken die me bekoren en doen dromen; waar zijn de jaren toch gebleven dat ik er zo graag wandelde, uren niemand zien. Nu ben ik ouder en wil weer andere dingen. Ik kan de heide zelfs niet zien nu, enkel naar de beelden kijken in mijn geest. Waar is de geur naartoe, de kruidengeur van biterheid en zoetheid…

je schonk me grote glazen mooie volrode wijn we dronken en genoten maar gelijk de bodem kwam jouw waarheid de nasmaak was wrang en ontnuchterend maar verhelderend ik loop weer op twee benen…

Nou én? Vandaag is het warm, helder én met heel veel wind. Ik voel me onrustig en opgejaagd als de wind die met grote snelheid door een smalle opening wordt geperst. ‘Nou én?’ zegt mijn hart. Het antwoord komt in de vorm van een sierlijke dans met mijn opgejaagd gemoed…

in augustus is het licht aan zee zo wonderlijk hoe speels ook in een weerkaatsing op het rozenhoedje van het kind dat kleurenwoordjes zingt overstemmend de schreeuw de krijs van een grijze meeuw mijn ogen vinden schoonheid in een droomkasteel van zand de glanzende kokkels tussen een schelpenrand ik zweef, ik weef zoveel lieve…

Alleen het zijn zonder woorden als een dwaling in de wereld de herinnering drijft op een rilling in het bestaan twintig vadem diep onder de opperhuid is het oorverdovend het wit onder de oogleden ruisend in de schelpen de dag is geboren in een onwisse worsteling ergens op een strand de zwaarte drukkend licht smorend om het zwarte…

ik legde je in het afscheid en in het begin vouwde je lijf samen dicht tegen mij aan de warmte deed mij nachten en dagen overslaan nimmer zou ik jou in mijn dromen laten gaan ik geloofde dat de zon mij wakker kraaide en mijn liefde voor jou zacht spinde in mijn heide stille huis werd ik het meisje van zestien en al het innerlijke…

Kijk het eelt in mijn handen Ontstaan met keihard werken Hanterend de slopershamer Bij het afbreken van kerken Moge ik het tot aan mijn dood toe doen Gewraakt zijn hardheid en natte zoen Handen tastend onder mijn witte buis Snikkend toegelaten bij het heilige kruis Bij de gratie van gezegend te zijn Onder de mantel van het geloof De vunzige…

zwart krullen donkere wolken geen zilveren lijntjes boosaardigheid sluipt in als egoïsme opkruipt ademhalen benauwend is huiveringwekkend de stilte die valt als woorden genegeerd worden een deur knalt dicht keukenkastjes klapperen storm op tilt…

Geloof mij, als ik zeg, dat geloof in de mens, ongelofelijk wordt, want geloof in de mens wordt ongelofelijk, als je ziet, hoeveel geloof er nodig is om iemand te geloven die liegt dat ie barst, niet te geloven toch?…

omdat jij jij bent omdat ik ik ben en wij geen samen worden loopt hier ons pad dood ik verlaat de verwarring tussen jou en mij spijt voegt en doet er niets toe deze liefde vloekte bij onze huidige kleur…

De herfst gaat weer komen. Dan onstaan er weer gekleurde bladeren aan de bomen. En in het bos komen weer paddestoelen en veel mos.... Het is een mooi jaargetij. Maar toch maakt de zomer mij het meeste blij!…

'De zeilboot stoot stoer door de golven heen, het is een machtig gezicht, hoe groots dit zicht! Als leven ook zo zou zijn, was ik een gezegend mens maar ik knik met mijn knieën vanwege Mijn dikke buik. Daarnaast ben ik ook eigenlijk bang als een haas. Niks is wat het lijkt, daar ben ik achter gekomen toen ik groot werd, het groot zijn vraagt…

buiten zomert het binnen bevriezen woorden ijzig blijft het stil…

De zon gaat verdwijnen.... de maan gaat schijnen en ik ga heerlijk dromen...…

dwars over land, in gratie, mooier dan de bloemen die zo onderdanig kleine tronen boden ze bleef maar dwalen haar kleine voeten raakten slechts de zoetste grond, verfijnd geurig langs kleuren en de schaduwen van vogels vloog ze, als een ademtocht vol leven en heel even gaf ze ons een glimlach, want heel even bleef ze, als een mijmering…

de kraan lekt secondes stil is het in de kamer, de kraan lekt secondes, akelig stil is het hier. de kraan lekt secondes, het is om te huilen, de kraan lekt secondes, ik ben depressief, de kraan lekt secondes, het lijkt wel een eeuwigheid, de kraan lekt secondes, ik denk aan mijn geliefde, de kraan lekt secondes, ik doe de kraan…

daar zit ze haar handen zoekend in haar schoot dan weer gevouwen het licht van de schemerlamp schaduwt op haar gezicht ze zit daar maar ze wacht meisje, mijn meisje huilt haar hart met droge ogen…

ik voel me alleen ik voel me verloren toch met zoveel mensen om me heen iedereen die me kan storen maar niemand ziet me staan iedereen gaat gewoon z'n eigen weg ik zou net zo goed weg kunnen gaan.…

stille dagen leng ik aan met loze uren eindigheid verraadt zich toch wel door het knarsen van het grind verstand laat los het moedeloze pogen door het kabbelen van de stroom komt vaak de mooiste steen weer boven…

Mijn leventje werd wat saai, zelfs zuur Afgelopen week, werd het een laaiend vuur. De spetterende vlammen, knalden in het rond Mijn hartje veert op, is dit wel gezond? Passie, intens geluk, mijn ogen zijn nu wijd open Eindelijk mezelf zijn, zelfzeker in het felle zonlicht lopen. Dit kersverse, prille leven, bevalt me best en het is reuze…