Alle inzendingen over literatuur

Over een goed boek -literatuur- gaan een kop koffie, twee niezen en een snottebel, wat vrouwelijke vegen foundation door liggend lezen in een hoek van 90° met c.a. 21 ezelsoren. Tijdens mijn eerste college -scheurkalenders- Leiden, voert hoogleraar Middeleeuwen de reden voor zijn liefde voor hardcovers aan. Na zijn demonstratie…

ze staart naar een punt ver weg hier vandaan stottert woorden in een taal die geen mens kan verstaan ze ziet het licht gefilterd vallen door het getinte glas in lood, het kleurt de man op de kansel in geel en in rood dan zit ze plots op haar bed hoort de stem van haar zusje en haar moeder komt bij haar die geeft haar een kusje ik…

Voorbij dit vers kan ik niet lezen. Ik leef terug naar het begin. De eerste en de laatste zin. Ik weef mijn eigen exegese.…

onzichtbaar ben ik geworden geleidelijk zoals dat heet steeds minder en minder mensen zagen mij nog staan (straks zijn er zelfs geen regels meer behalve dan de witte: een vers van witregels witregellasso's) onzichtbaar ben ik en ik loop door boekhandels en bibliotheken, ongezien pagina's uit werken scheurend (de woorden gaan zich…

een auto rijdt een moedereend bijna zo plat als een dubbeltje veertjes dwarrelen op in het schijnsel van de koplampen van een volgende auto er valt niet veel meer te redden hier hooguit kun je haar aan de kant leggen twee kuikens aan de overkant dribbelen zenuwachtig heen en weer ze waggelen naar hun moeder toe het…

we moeten zijn terugkeer vieren er een feest van maken zijn er voldoende slingers in huis voor als hij straks thuiskomt en zijn driften weer voor even heeft beteugeld confetti, die we omhoog werpen en dan als stuifsneeuw op zijn dronken harses zien neerdalen een bedwelmde man valt om ligt stil, bedolven onder olijke vlokjes sneeuw…

Luister naar de stem die het verhaal vertelt Het verhaal heet Heart of Darkness donker hart van Afrika hallucinerende ritmes van drums in het oerwoud en daar dan de zieke blanke die ongenadig ver heen was gegaan voor wat macht en ivoor maar hij vond z'n psychotische onbewuste en de dood dat vertelde Marlow aan boord van het schip…

urenlang staan in de schurende wind en weten dat sommige woorden lekker allitereren ja, dat vaak zelfs de ergste vergissing gewoonweg weer wordt vergeten als je dan vliegt en vervolgens toch valt kun je er vrede mee hebben…

stond ik in mijn regenjasje afzijdig van de rest, dromend in een plas starend, terwijl anderen schuilden onder afdaken ik zag tientallen bellen in het water en ze spatten allemaal uiteen zou mijn vader de komende dagen eens niet stomdronken thuiskomen? ik dacht: als ik maar heel lang hier blijf staan in de kletterende regen mij niet…

De biograaf graaft zich suf in dode tekst Op zoek naar leven allang geweest Als lijkschouwer van de tijd leest Hij de getuigenis van roem behekst Miskend in ego zoekt hij bijval Voor zichzelf ijdel nooit geleefd Graait, plukt, steelt, schift en zeeft Uit een leven dat nooit het zijne zijn zal Uit gebrek aan talent gebruikt hij de ander…

Er schuilt in al de dingen, die ik zing zo'n wondre zin die weinigen beseffen zullen, in hun stil-leven dat zó effen henenvloeit, zonder droom noch mijmering. 0, zangen van mijn Ziel! ik zeg mijn leven rein uit in uwe gelukzaligheid, omdat elk lied, altoos een nieuwer streven, een breder Passie om mijn slapen leit. Uw zoet geluid, dat om…

Sommige poëzie is met een klein mondje nog kleinere dingen zeggen erwtjes blazen naar de zon net als een kleintje koffie als je omkomt van de dorst…

Al lang beschreven schrijvers de Germanen Als onbehouwen, achterlijk en zot Rond 1500 lachten bij ’t schavot Veroordeelde plus massa zich nog tranen Het Lage Land had vreemde onderdanen Hoe droevig was hun troosteloze lot Geen kleren en verkleumd tot op het bot Dat vroeg gewoon om drinkende kompanen Een land, geplaagd door stormen en door…

ik staar naar het water dat alleen is en net zo koud als de dood trek een jas aan stromend water warm je even kijk omhoog naar de zon laat de vissen zwemmen in je lichaam strek je uit stil kabbelend ik weet niet of mijn gezicht gespiegeld wel met je mee stroomt of hier achterblijft…

Samen toen met Breytenbach op barricade met woorden werd gestreden tegen een zo vilein bewind Vervolgens ver- filmd, leerde de rest van de wereld wat wreedheid is als vanwege slechts een diep-donkere huid 'n beperkt aantal blanken zich ergert zich stoort aan opkomst van gerechtigheid voor gekleurden vanaf de jaren '90 van de vorige eeuw…

ze zat soms stil in haar keuken bezig haar tranen te versnijden in plakken stromende vloeistof kronkelend nog op de snijplank verder snijdend, steeds kleiner fijner snijdend de pijn van zijn mijn blik op haar, haar blik op mij elkaars blikken, elkaars blozen ze glimlachte om de flinterdunne brokjes traan, klevend aan metaal en met…

(bewust gestolen zinnen uit bekende gedichten als een fraaie collage) alles is veel voor wie niet veel verwacht veel liefde ging verloren in de wind en wat de wind wil zullen wij nooit weten het zal lang duren maar de tijd zal komen die tevergeefs om zachte woorden smeekt een taal waarvoor geen teken is in dit heelal verstond ik…

Weet niet precies hoe je moet dichten Het is zeker iets van de hersenen Begrijp tot nu toe van hersenen niet veel delen mijn hersenen mij mee terwijl ze zoeken naar poëzie Je kijkt naar de rimpeling over het water,het water huivert door de wind maar ook door je blik dus schrijf dat dan maar op terwijl de pont naar de overkant…

nu wil ik schuilen in het vermotregende gras, zo klein zijn dat geen mens mij nog ziet en ik zal misschien afdalen gaan slapen bij mierenvolkeren om weer ondergronds te ontwaken door de nauwe gangenstelsels waardoorheen soms het daglicht lekt zal ik ronddolen en gaan leren om te begrijpen dat architectuur ook een optelsom kan zijn…

Het geheim van de dichter mag niemand zien. Hij schrijft met onzichtbare inkt. Maar als je goed leest dan ontdek je misschien dat er tussen de regels iets zingt. Het geheim van de dichter is niet zo groot. Hij verstopt het gewoon waar hij wil. Het vliegt als een vogel of vaart als een boot maar houdt zich verschrikkelijk stil. Het geheim…

ik sleep de zonsondergang tot vlak achter je hoofd je haar lijkt wel van ebbenhout in de waaier van rood licht de lucht trilt en weeft zich teder rond je zachte huid ik raak je aan, je heupen raak verstrikt in je armen zeewater bubbelt als champagne…

dichten is een keuze parkbank of voedselbank maar 's nachts uitzicht op de Melkweg vol sterren zolang het nog gratis is want er komt een tijd dat als je de nota niet betaalt er een testbeeld hangt dat het donkere hemelruim gewoon al die tijd al een scherm bleek te zijn Made in China hoe kan het ook anders? kinderen die sterren…

I het is de ijle lucht die beweegt ja, die bewogen wordt en trilt alsof iemand groter dan wijzelf geluidloos roffelt op een trommel en alles op de vlucht doet slaan in natuurlijke, logische stromen het water dat dan dromen gaat en wind die klimt in de bomen zij is een slang in verzengende hitte wachtend op de sterrenloze nacht: roerloos…

en als de oude dichter staart naar het apostolisch blauw strelen woorden heel bedaard de rimpels van een oude vrouw en uit haar bloeien rouwviolen droevig, feeëriek en zacht terwijl het maanlicht wordt gestolen uit de geopende crypte nacht en nog steeds zal zijn pen zingen van alle triviale dingen in crescendo en herhaling in symfonische…

Nu is het dus dat ik niet meer weet hoe bang zijn was. Ik zal niet langer vijand zijn van zoveel vormen goedheid. Maar vergeet niet wat je was: ogen, haar, een hand om mee te schrijven. En wat moet ik zeggen, de stadsweg waarover je naar huis toe gaat, mijn huis zelfs is zo liefdevol voor mij. Verleggen van dit leven is gewichtig. dat…

ik heb het maanlicht in een zwarte doek gewikkeld en op een plek neergelegd waar het ongestoord kan schitteren om het te vinden moet je door vele donkere kamers gaan chemische processen - en daarna in de dampende vroegte staan men zegt mij dat dit licht in wezen onecht is, slechts een reflectie van het werkelijke licht maar werkelijkheid…

Aangebrand, Dichterschap, Kringloop, Het huwelijk, Zie je ik hou van je, O-derivaat, Oote, Fanfare-corps, Komtocheensklaarklootzak, Schrijvenderwijs, Poëzie is een daad…

omdat ik het te druk had met 't schrijven van gedichten ging ik te vaak voorbij aan wat anderen schreven zo trof ik onlangs de fraaie tekst van Albert Camus waar ik op slag warm van werd... 'op het allerkoudste moment van de winter kwam ik er eindelijk achter dat er in mij een onoverwinnelijke zomer zit'…

misschien heeft hij ook nog wel minuscule tranen geweend die niet zijn gezien en dus ook nooit zijn neergeschreven, onbekend gebleven woorden gefluisterd die teruggaan naar de aller diepste tijd waarin schaduw en licht nog niet van elkaar te onderscheiden waren ik denk dit starend naar zijn beeltenis terwijl zijn gezucht mij beroert…

Bij herhaling blijkt het zelfs goed om te zijn in de werkelijkheid; maar voor een gedicht is het meestal niks. Bronmos markeert wel de plaats waar zich de bron bevindt, maar tevens talloze andere plaatsen waar van een bron allang geen sprake meer is, laat staan van mos. Zo gaat het ook met bronnymfen en vinders van bronnen, met makers…