Alle inzendingen over natuur

Onder de jeneverbes scharrelen de patrijzen in het licht dat zich traag van de dag losmaakt. Er dwarrelen verdorde dennennaalden op mijn kraag terwijl op fluwelen voet een vroege vos mijn pad kruist over de flanken van het bos Mijn achtertuin leunt tegen dit woud waarin de vrije loop van de seizoenen voorziet in het natuurlijk onderhoud…

De laatste magere zonnestralen raken nog even de toppen van de goudgele halmen aan. De wind streelt zacht de pluimen die zich koesteren in het tere zonlicht. Op de achtergrond rolt de branding en speelt met de schelpen die aan de oever liggen. De zon gaat langzaam onder de schemer glijdt over het strand geruisloos is de nacht gevallen…

het vergezicht was niet slechts voor mijn ogen een regen boog zich vloeiend voor de zon de spreeuwen lintten sluiers langs de hemel en zweefden zoals ik geen leven kon de wolken dreven weg in paarse tinten en achter hen azuurde firmament de hemelwind verlichtte avonduren en stilden dichters eeuwig dit moment…

Ik vond je in het weideveld tussen broos geknakte veren had jij je ranke hals gevleid intens gekweld keek je me aan en ik zag leed in het tere van je zwart fluwelen ogen staan Je kreet vibreerde hoge tonen die verijlden in de levensbron naar de einder waar de avondzon het vallend duister leek te kronen Nog eenmaal strekte jij je kop…

Een blauwe lucht, een hoogstaande zon Een diepe zucht, een wens dat het anders kon Frisse zeewind, een langgerekt strand Een eenzaam kind, spelend in het zand Een donkere lucht, hevige regen Iemand die vlucht, zonder te bewegen Een weiland vol schapen, bloemen, rode en gele Een kind met een wapen, nooit meer kunnen spelen Een dikke pak…

De weg naar huis was lang toch fietste ik een snelle gang een diepe zucht Donkere wolken kwamen bijeen waarachter de zon steeds verdween onweer in de lucht De eerste druppels vallen neer droog aankomen, lukt niet meer ik kijk omhoog In de verte hoor ik gedonder het regent, de zon schijnt een wonder een regenboog Ben nu thuis, fiets in…

een kort moment deze morgen houdt wereld haar adem in, stroomt stilte in mij binnen. een kort moment deze morgen word ik boom, wolk, vleugel van wat vliegt een kort moment deze morgen…

Het ruisen van de boom die zo eenzaam tussen straatstenen staat te bestaan is als dat van een schitterende branding die in de vuurrood verdrinkende zon flessen met brieven of met belastingaanslagen het strand op laat rollen. De vorm van de boom met de grillige schoonheid van een kathedraal van zand of van een geniaal schelpensculptuur…

De avond valt niet over bomen Ze ontwaken in het maanlicht Een luguber schouwspel Van stille krachten Fluisterende bladeren Dreigende takken Hier ben ik niet op mijn plaats Nergens flauw straatlicht Geen mens moet hier komen Geketend aan wortels Een leven lang wachten…

bomen groeien ongevraagd gezuiverd van menselijk lawaai en alledaags gewin alleen bewogen door de wind en door de stilte van de stilte…

Een klein riviertje ontstaat... Rustig, kabbelend, prachtig om te zien, bevaart zijn eigen wegen. Maar soms iets te veel misschien..? Zo onschuldig om te zien, de stroming begint te vorderen, maar zo langzaam, dat je het bijna niet merkt... De rivier grijpt zijn kans, hij wordt breder, nog sneller... Maar net iets te snel misschien…

wat doet een mens met het verdriet van bomen? ze raapt het op en droogt het in een boek ruikt natte rozenbottels wrijft ze langs haar broek weemoedig weet ze niet waar dit gevoel vandaan komt het jaargetij verspert het pad met weefsels ze rilt en trekt haar rits iets verder op…

Je takken staan zwaar in de lucht, oud en wijs Je bast geeft een zucht, gebarsten en grijs De wind waait door je laatste herfstbladeren Je leven stroomt door je aderen Je leeftijd loopt in ontelbare jaren Overleefde zoveel gevaren Veel heb je gezien in lange, langzame tijd Je wantrouwde de mensheid Natuur moest wijken rondom jouw voet…

Ik fiets door de duinen langs de plek waar Kelten zwierven in de ochtendnevel aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Bataven vis vingen in een moeras aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Geuzen hun roes uitsliepen na ‘t plunderen aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen…

Zo kleurig en zo bont dwarrelen alle bladeren zachtjes op de grond. In die warme kleuren als een mooi tapijt vervuld met zoete herfstgeuren. Paddestoelen steken hun kopjes uit de grond dwars door die bonte deken. Al dat rood, bruin en geel ik houd ervan zoveel!…

dwarrelend betoog van dansende bladeren geelbruine kleur hun stervensbeeld waar het lied der bomen tot klaagzang vergaan door striemende regen verdriet behelst in tijden van leegte die eenzame nachten waar dagen heersen in duisternis zal het lied van de merel op stormen gedragen in de stilte erna de winter bekoren…

Wij, dorre en dode blaren, Wij komen stil gevloon* En vlechten door uw haren Een goud- en bronzen kroon. Daar, waar wij ritselend vielen, En strooiden herfst-gewaad, Daar sterft iets in uw zielen... Gij, die er over gaat. Wij leggen in uw ogen Traan van weemoedigheid; 'De zomer was een leugen'; Zo zucht ge, wijl ge schreit. Neen,…

Op een hoge golf bedrijft hij zijn acrobatiek tot de zee het wint.…

Het waait, de wind is oost, de herfst is aangebroken. Het zwerk is blauw dan wel bewolkt het bos met zwammen dicht bevolkt. Prachtig zijn ze om te zien, soms ook lekker bovendien. Maar vergis je echter niet, want hun vriendelijk gezicht, verbergt soms net als mensen, barre stank of doodlijk gif. Zoek daarom paddestoelen met verstand…

in golvend stromen uitgevloeid trek jij je traag terug wijl zout op zand verzadigd strand stil na-ebt op haar rug nog rust de kust der dromen tot zij weer samen komen…

Ik hoor de zee zoals ze tussen mijn handen reikt, stroomt met haar uitgestrekte adem door vingers van verlangen. Er is een droge bedding gevuld met overvloedige gedachten gedragen door een golf van zingende stormmeeuwen. Een lied van zuiver spinsel doorbreekt het glas met licht, wiegend in het blauwe schijnsel van water op ruis.…

als lentebloesem over het land heen strijkt komen vlinders met rijk aan kleuren een heerlijk bestaan wordt hun aangereikt met al die verleidelijke geuren aan een rand van een meer zit een zwaan haar toekomst uit te broeden omgeven met een romantische sfeer zal ze haar kuikens voor gevaar gaan behoeden op een bankje langs de waterkant…

ze wil een vijver helder water suggereren neerlegt een spiegel in het groen zodat vogels erin vliegen en wolken reflecteren…

Er zijn sluimerende vulkanen die plots tot uitbarsting komen alles vernietigen op hun pad met kolkende lava-stromen. De driftig onrustige mens die met verbaal geweld explodeert als een vulkaan tiert en zijn naasten kwelt. Beide zijn niet te luwen de natuur gaat zijn gang ze zullen eeuwig vuur blijven spuwen.…

Golven met schuimkoppen op de top rollen speels het strand op en leggen een schelpentapijt in een kleurig patroon op het zand Dan jaagt de wind de golven op en het donderend geraas van het aanstormend water doorbreekt de serene stilte Dreigend verovert de zee het land met een nietsontziende kracht neemt de zee als overwinnaar vele trofeeën…

warme laat-zomer een uitgebloeide struik toont nog opnieuw één bloem met verlangen beziet een oude man het tafereel…

Wij schreven motorblok, carburateur en hoe haal je hem door de keuring heen, gingen lassen, autogeen, electrisch, vlamboog trekken. Wij verbogen geloof, hoop, liefde in het Russisch - hoe onregelmatig is liefde - bestudeerden Kants praktisch vernuft. Wij vonden houtkachels, open vuren en daken met gaten van sterrennacht, in onze onbetreden…

Opeens, met één blik te overbruggen, valt verslonken De straklazuren Roompot tot een kronkelkreek Voor ‘t land van Schouwen als verheerlijkt opgeblonken En stralend aangedreven uit zijn nevelstreek: De witte stranden en de brede berg der duinen Met in zijn laatste plooi het kleine dorp bekneld, De hoeven loofgepluimd binnen haar akkertuinen,…

ik strek mijn ogen naar sprankelende sterren gedachten in mijn hoofd vervlogen laten emoties niet versperren genietend van het maanlicht laat ik mijn hart ontwaken met een prachtig aangezicht doet het naar meer smaken in verbazing verweven begint een onnatuurlijk schouwspel engelen die boven mij zweven zo mooi als een model met liefde…

Ik ben nog op en schrijf nog wat. Het hoeft zo laat niet meer te rijmen. Met wat ik denk nog wel, maar niet in klank. Het is stil in huis en buiten ook. Even nog een luchtje scheppen en genieten van de sterrenpracht. Het is zo stil daar boven, net of daar helemaal niets en niemand is. Maar dat weten we niet zeker. En het zou toch zonde…