Alle inzendingen over natuur

ik droomde dat ik wakker werd op deze nieuwe morgen en door mijn raam heel in de vert’ zag ik de zon verborgen verschijnen in het ochtendlicht over een witte aarde ze scheen op mijn ontwaakt gezicht dat kalm naar buiten staarde ik hoorde bomen sprekend stil mij vragen om te zwijgen want dit moment en deze dag zal ik maar één keer krijgen…

ik zie patronen in de regen sluiers weven nattigheid die neerslaan op tapijt dat buiten heet en in zijn kleur van de seizoenen weet druppels rijgen zich tot stromen en ontmoeten zo elkaar al spetterend vertellen ze spontaan van waar ze ooit gescheiden zijn van warme zon en oceaan ze rollen dollend in een meer rust keert weer in onderduiken…

Sereen zacht ademt het meer De koele dampen langs de oevers In het nachtlicht weven de sluiers Een mistgordijn van zilveren rook Langzaam versluieren de sterren Het nachtlicht wordt in vaalheid gedoofd De aarde is nu onderworpen Aan de adem van het koele meer Sereen in mystiek gehuld Laat het koele meer zich dragen Niets laat zich nu nog…

mijn dierbaar zaad, de weg is lang zoek het licht dat door mijn vingers glijdt volg niet mijn armen, proef hun streven ik bedek er ’s winters mee de grond vergeef me dat ook ik nog strijd en zelden in mijn schaduw kijk ook ik laat takken varen heb wonden in mijn bast vanwaar het mos mijn rug op klautert heeft het bos geen toekomst…

schakeringsgewijs schaak jij het grijs zonder te kleuren of te schromen toon jij de bomen volkomen naakt en blaakt wanneer jouw laatste dagen het laatste blad - voldaan de winter binnendragen…

Klaterend zingt de waterval een oeroud lied over ontstaan dat klinkend over keien glijdt door spetters spattend begeleid in ‘n melodieus ten onder gaan Het gezang vloeit golvend voort murmelend malende in stromen dat zonder aarzelen of schromen zich voegt bij ‘t natuurlijk woord De lieflijke akkoorden sterven in het buld’ren van de oceaan…

Een zacht ruisende wind over niet afloopbare velden vlaktes van vergeten helden kraambed van tulp en hyacint aan de kim het gekrulde duin een overzeese achtertuin Ze schouderen in het bed het frisse groen op de flank de zware toppen fier en rank gekleurde hoedjes opgezet bloemenpracht van hart tot rand buigend voor passant en klant Zo…

Ik zat aan 't roer; jouw half blote armen roeiden; Door verre rietkrans zwierf karkietgeroep.- De plantjes zag 'k door 't meer - reusacht'ge loup - Die ginds in licht als van Davinci groeiden. 'K zag, hoe diep onder mij, boven een groep Van avondwolken, die roodvlokkig gloeiden, Blauw op oranje, twee libellen stoeiden, Aëroplanen, scheen…

Vurige Sisyphus, mocht je ooit vrijkomen, ga dan zuidwaarts de kilte in. Zon, sta op, vergeet het vonnis en sla de luiken open. Het is dag. Dag, hoor.…

Kustslag: water dringt de branding binnen. Asfalt, betonnen kering, weert de wolken die regen wel beloven maar niet geven. Flarden grootspraak storten neer in de zeeketel die sist en slurpt. Wie baant zich een weg door de sporaden?…

Een teder zachte windvlaag Bespeeld met eeuwenoude kunde Een fluister lied voor het slapen gaan Op de stralen, die als snaren Zacht ontspringen aan de maan…

Wij hebben ons stilzwijgend, in de loop der jaren de luchten toegeëigend, die van de vogels waren eens in het begin, was het water van de vissen ook daar grepen we in, en zonder compromissen de bomen in het bos, we hebben ze vermoord het evenwicht van groen en blauw, gaandeweg verstoord op alles wat ons te pas komt, leggen we beslag en niemand…

waar voeten langzaam voortbewegen krakende takjes vermijden haast sluipend met schaduwgevoel achtervolgd de ril over rug en hart dat onbedoeld een keer teveel over- slaat scheelkijkend alle richtingen hand als spoorzoeker verdwijnt steeds even af en toe mag de misthoorn even blazen wanneer tot grote schrik geantwoord bijna…

III In grandioos gracelijk evenwicht Zwenkt de aarde om 't eindpunt van haar winterbaan; En, blauwgroen-fosferende karavaan, Trekt voort de Golfstroom, naar de pool gericht; En de optocht van zijn golven zie ik gaan Diep onder vlaggen van koralig licht; 'K zie hoe, rechtlijn'ge zomerdag, hij ligt Op grensloos vlak van nachtlijke oceaan.…

II Er is een poort - Twee kapen van koraal Zuilen omhoog: welvende bliksem spant Van top naar top zijn roodgetakte brand, Plots'ling koraal zelf, groeiend, straal na straal: Dat is de Lichtpoort Equatoriaal; Vlammende wonderboom aan elke kant En tovergroei van bliksem-slingerplant Strepen met rood het zeevlak, blauw als staal. Door die…

I Waar zonnedagen tot koralen stollen, En vlijt van vroom-geduld'ge madreporen* Bouwt, rood in 't blauw, toren naast holle toren, De ontzaggelijke bekers van de atollen*, En, eb en vloed van steeds nieuwe trezoren*, Door 't licht vloeibare paarls*, de golven rollen, En spieg'ling van nachtlijke wereldbollen In 't groene vuur van de…

De dagen van de herfst worden steeds langzamer en langzamer. Mistroostige uren glijden traag in minuten over, minuten worden weer lange uren. Zelfs de zon vertoont vlagen van neerslag en weent om de duisternis van de dag. De herfst verliest haar bladeren aan de winter, vergeefs hunkeren ze nog naar een laatste geborgenheid.…

De oude wind beweent met as de gouden zee daarop traag en treurend drijft de dag weg het sterft het streng en trouw gesprek en een zucht verheft zich tussen de donkere doornen wit schichtig de tred van de maan In de diepte en onder zwijgzaamheid trekken toekomstige handen naar het werk aan waters en aan de wortel.…

Zachte lichtbundels Tekenen zich in het ochtendgloren Op de muren De dag is weer ontwaakt Uit een donkere droom Zachte lichtbundels Schijnen over onze lichamen Het zout van zweetdruppels Glinstert in het licht De nacht laat zich raden Zachte lichtbundels Glijden de morgen in Om ons te ontwaken Uit warme dromen De ochtend kust ons wakker…

Hoor het naderen van de herfst en het ruisen van de bomen Kleuren bladeren in de zon dwarrelen vrolijk door de stad Takken van de beuken zwiepen krakend hout de eeuwen door Stormen razen door het bos regen valt met wilde sprongen Vergaan is weer een zomertij de warme gloed in avondlicht Sranden stil en uitgewaaid de duinen moe ze slapen…

Met hun poten in de vaart Staan de koeien en ze loeien En ze zwaaien met hun staart En ze slurpen met hun mond. En de varkens, hoe ze wroeten met hun snoeten In de vuile moddergrond. En de eendjes zwemmen in het water - Falderalderiere! - Wat gekwek en wat gesnater, Het zijn zulke drukke dieren! En de randen…

Kristalwegen schept de volle maan in vorstnacht In donkerte drijven straten wiggen van harde klaarten hoeken scheiden steenkantscherp kluisduisternis van duizellicht Maanbomen vergaren en dragen schaduwmythos Begerend alle klaarte verlangend alle maanstraalstraten is…

dag na dag stem je toe in een luchtslag en zie hoe wolken welhaast leger stromen dan de goudenregenbomen toch vereniging van najaarsnat met oud lenteblad rustend en route op elfenbankjes en boletenhoed en met bijstand van de heksenkring je betovering van bladeren in herinnering…

Achter mij in de laan hoor 'k paardehoeven klakken: 'K verbeeld me, dat de k en de l zich steeds herhalen; Maar onstandvastig zijn in timbre de vokalen: De à stijgt naar de è, om wel of niet naar de à te zakken. Iets langs schijnt recht voor me uit te vluchten langs de takken; Iets monsterachtigs schijnt de vlucht'ling te achterhalen: Dichter…

Alles verstikkend van zuur vergeven sla ik wonden die ongeneeslijk zijn, injecteer ik groen met druppelend vocht tot een wisse dood het bruin zal verven…

de druppels van de regen die, met een duwtje in de rug van de wind, er nog meer zin in hebben gekregen…

Onhoudbare levensdrang. Vastbesloten naar een hoger plan. Geborgen nog in crêpepapier Ontvouwt de tijd een wonder. Geen aarzeling of angst voor groei. Het leven is bijzonder.…

de golven werpen zichzelf voorover over de boeg van het dan gelijktijdig zich terugtrekkend water toevallend op het strand, ondergaand, een geweldige ruis ontstaat waarvan men niet opkijkt en waaraan men zijn stap niet aanpast gelopen als ik, anderen, hun wandeling even eenvoudig maar heel uitzonderlijk toch anders beschreven: hoe zowel zij…

Saffierblauwe ogen kijken gevoelloos starend in kilte porseleinen gelaatskleur glimt ijspegels in de nacht bevroren lippen glimmend met een laagje verzacht neuriënd haar refrein met volle maan in diepe stilte Kraakhelder is de verschijning in ‘t eeuwige licht over sereen witte vlakte glijdt zij geluidloos rond maakt van water een ijskoude…

ik zie je jagen en vlagen vragend uitdagen kleuren peuren uit wolken die kolken als ik luister besta je uit zuigen en zuchten kreunen en steunen kou om te kleumen ik voel je duwen en trekken bomen verrekken in buigend bewegen het krenken van kronen je dwarrelt luchten die vluchten in verleidelijk dwalen om dan weer een den…