Alle inzendingen over GADESLAAN

Dag witte tuin waar zwarte letters groeien Vorm gevend aan het menselijk bestaan Tot Moeder Aarde ronduit is vergaan Charon niet langer heen en weer zal roeien Dag witte tuin waar trieste zinnen bloeien Straks is het met mij- gardenier gedaan Ik zal je nogmaals innig gadeslaan Je tot die tijd met printerinkt besproeien Totdat ik met je opga…

Heer, wees mijn gids, laat mij niet verdwalen Zonder U kan ik geen stap verder gaan Blijf mij altijd in Uw liefde gadeslaan En geef dat ik nooit van U mag afdwalen…

Tot God, de Heer mag ik steeds weer gaan Hij blijft mij trouw en laat mij niet alleen Hij zorgt voor jou en mij, ja, voor iedereen Hij wil ons nu en altijd in liefde gadeslaan.…

Nu, hoog verheven in de hemel, wil God eenvoudigen gadeslaan. Tussen al het sterrengewemel ziet Hij ieder mens in zijn bestaan. Laten wij in alle eenvoud tot Hem gaan en in Gods trouw blijven geloven. Hij laat geen bidder staan. Zijn liefde gaat het al te boven.…

Als we beiden de verste sterren gadeslaan gepriemd op het zwarte canvas van de kosmos wordt de afstand driedimensionaal overbrugd en kom je zwijgend uit het niets vandaan, in elke hand de contouren van ons verhaal,een aubade aan de tijd waarin ik berust en ademhaal.…

Als we beiden de verste sterren gadeslaan gepriemd op het zwarte canvas van de kosmos wordt de afstand driedimensionaal overbrugd en kom je zwijgend uit het niets vandaan, in elke hand de contouren van ons verhaal,een aubade aan de tijd waarin ik berust en ademhaal.…

Nu, hoog verheven in de hemel, wil God eenvoudigen gadeslaan. Tussen al het sterren gewemel ziet Hij ieder mens in zijn bestaan. Laten wij in alle eenvoud tot Hem gaan en in God’s trouw blijven geloven. Hij laat geen bidder staan Zijn liefde gaat het al te boven.…

Nu, hoog verheven in de hemel Wil God eenvoudigen gadeslaan Tussen al het sterrengewemel Ziet Hij ieder mens in zijn bestaan. Laten wij in alle eenvoud tot Hem gaan En in Gods trouw blijven geloven Hij laat geen bidder staan Zijn liefde gaat het al te b…

een baken in de tijd we draaiden de klok terug en bevroren geweld tot ijskristallen, dan zou de oude zon zich uit een verrukkelijke hemel laten vallen in de krimpende schaduwen van de morgendauw omlijst door stille woorden zullen altijd in ieders armen rusten sporen wat ons verlicht en wat zich uitbreid als we de helderste sterren gadeslaan…

onder de loep is het strand een heelal van spiegeltjes en kralen is bij het morgenlicht je haar een kanten spiraal van goud is bij avond je gelaat verlicht als de bijbellezer van Rembrandt, krioelt een druppel van leven in het koekoeksei van je DNA en onder het plaveisel: het vermoeden van strand onder de tijd: het vermoeden van het grote…

Onnozel wierp ik anderdaags een blik 't heelal door 't raam weer gadeslaan en zag de kindjes spelen, aan 't raam een leeuwerik 'k Heb regenboog en noorderlicht geëerd Een schilderij. Maar nimmer nog zo'n dag.…

staat men er zelden echt voor stil maar spatten rimpels en bellen zijn figuren die ontstaan door regen in het gevolg van regen weer worden verstoord door regen en dat in enkele honderdsten van tellen vallende druppels die we op het raakogenblik in slow motion vergroot gadeslaan kaatsen eerst per kolom de lucht weer in om daarna…

Op de tong zeven vlokken in dovend middaglicht smelten zijn tent gebukt naar binnen gaan als de zon slaapziek wegzakt achter de wouden liggend op zijn bladerbed het smeulend vuur van berkebast aanblazend door het rookgat de witblauwe poolster bespieden in heldere blijdschap de hemelse spijker en stralende navel van zijn heelal gadeslaan…

klos wat zijn ze mooi van vorm en kleur in miljoenen variaties en dan die toch aparte geur in ontelbare gradaties onzichtbaar trekken ze in ’t bos geruisloos en doordacht hun sporen slim verscholen onder blad en mos wordt het nieuw geslacht geboren laat de natuur zijn gang maar gaan met het zweten van de zwammen zonder dat wij ’t gadeslaan…

eikenhouten dek als lichtmatroos was contact met passagiers verboden niet alleen om het verschil, de afstand tussen rijk en minder, maar meer nog om de elitaire gasten de verwonding van liefde te besparen waar het zout van de zee gaten vreet waar wit rollende kragen zich verwijderen van het schip om stiekem al die ondeugend schuin staanden te kunnen gadeslaan…

geluk Ik nu weet te vinden Dichterbij dan verwacht Thuis Waar wij ons gezin kunnen zijn Vanaf ons eerste moment Huid op huid Zal, kan en wil ik Nooit meer dezelfde zijn En toch, in de spiegel Ben ik het nog steeds Alleen mijn ogen Tonen mij mijn verandering Want daarin herken ik nu Jouw kijkende blauwe ogen Die mij steeds zullen gadeslaan…

voor ons allen is onbetaalbaar Helende teksten en klanken voor de ziel Geen krachtiger en prachtiger lied ooit geschreven Dan Pastorale, onverslagen, met dat vleugje fragile Ramses, waar je nu bent, zul je je weer verwonderen Zoals je dat altijd over alles hebt gedaan Je zult ongetwijfeld met die grote levensogen Alles daarginder en hier gadeslaan…

Misschien gaat heel ons huidige bestaan Over in een toestand veel te fijn Voor onze ogen, die slechts gadeslaan De wereld is mechanisch vatbaar Voor veranderingen van massale vorm De menigte wordt langzaam topzwaar Als steeds verder schuift de stil geëiste norm.…

Zomer, wie u kon genieten En uw wondren gadeslaan, Wie uw bronwel mild zag vlieten, Wie uw hallel mocht verstaan, Kan de zegen niet omvatten, Die er op zijn paden viel, Heeft geen woorden voor de schatten, Die hij opnam in zijn ziel.…