Netgedichten

netgedicht (nr. 49.441):

Aubade

Ooit zullen we samen zijn, al drong
een wervelwind het leven binnen,
weelde gesplitst in de verbindingslijn
sloot zich op in een woord van spijt
de wereld ligt een strobreed van het
spoor wat ons dolend verder leid.

Eerder draaide de klok terug en
het bloed geblust tot ijskristallen,
later zou een oude zon zich uit
de krimpende hemel laten vallen
en in de vertrokken schaduw van de
morgendauw ofschoon je stille
proza nog steeds in mijn armen rust.

Als we beiden de verste sterren gadeslaan
gepriemd op het zwarte canvas van de kosmos
wordt de afstand driedimensionaal overbrugd
en kom je zwijgend uit het niets vandaan, in
elke hand de contouren van ons verhaal,een
aubade aan de tijd waarin ik berust en ademhaal.