Nog tien sextiljoen jaar

Dag witte tuin waar zwarte letters groeien
Vorm gevend aan het menselijk bestaan
Tot Moeder Aarde ronduit is vergaan
Charon niet langer heen en weer zal roeien

Dag witte tuin waar trieste zinnen bloeien
Straks is het met mij- gardenier gedaan
Ik zal je nogmaals innig gadeslaan
Je tot die tijd met printerinkt besproeien

Totdat ik met je opga in het vuur
En ijs, tot levenloos gereduceerd
Bevroren deeltjes; ooit een klompje cellen

Zo zal het zijn, niet langer meer natuur
De kosmos zelf zal sterven, uitgeteerd
Grif afstand nemen van zijn kleimodellen

... afbeelding Mona Deutschmann ...

Schrijver: Anneke Haasnoot, 16 juli 2020

annekehaasnoothotmail.com

Biografie van deze schrijver

Vergaan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 47