Alle inzendingen over spiritueel

Het is niet de duisternis zelf maar de voortvarendheid waarmee tijd vooruitgang boekt ik kan geen voorstelling maken van een klok zonder tijdsaanduiding en naarmate ik dichterbij de dood kom zoek ik als een bezetene naar tijd omdat ik ronduit bang ben voor de eeuwigheid.…

leven na leven de keus met wie te zijn welke ouders en wat het thema zijn zal in de tussentijd wordt kennis getoond inzicht en wijsheid als hulp voor levensweg de sprong wordt genomen naar een moederschoot de engel van vergetelheid zorgt alles lijkt nieuw…

ik vier het lichtjesfeest met een reis naar boven dans vlammetjes wieg op warmte vloeiend omhoog in ontvouwen voel ik vertrouwen hun handen in groet het is heerlijk ze bij me te houden spiritueel samen doet goed familie en vrienden weer daar bij elkaar dat ervaren is bijna volmaakt ben zachtjes geland toen de lichtjes waren…

Thuis komen van een tijdreis stuurloos rond varen in het niets. Zoals water door vingers heen vloeit ,zo glijdt tijd weg. In stilte zonder woorden maar met de klanken die mij beroeren.…

Ik heb je getatoeëerde engelenvleugels op je zorgzame rug diep gestreeld, even dacht ik ze tot leven te wekken, maar je gromde me teveel. De vlinder boven je sappige billen heb ik maar met rust gelaten, omdat je anders misschien wel een dolk tussen mijn ribben zou steken. Hetzelfde gold voor de Chagall-imitatie op je zeg maar behoorlijke…

Herfst, ik kijk, ik staar puur genot wat ik ervaar de kleuren hypnotiseren het is als mediteren nog nooit was mijn hoofd zo leeg hoe lang geleden dat mijn binnenste zo intens zweeg alles overbodig even uit jezelf stappen hoe weinig heb je nodig om te ontsnappen…

Gisteren was je vleugellam bewegingloos en zwaar moe gestreden blik naar beneden tot je eigen reflectie je de adem benam je keek jezelf recht in de ogen en sprak tegen jezelf waarom niet weg gevlogen? zoek de beweging die vleugels zijn er om te zweven zoek de ruimte en ga leven en je vloog.....…

Poëzie is een emotie begroeten die door gedachten gevonden daar woorden aan heeft verbonden zonder moeten…

Zachtjes loop ik op mijn tenen alles is sereen Ik kijk om me heen heel stil verklaren kan ik niet Maar het maakt me woordloos stille kracht die mij De kracht geeft om het negatieve te negeren…

Ik leefde met een krans om mij heen We gingen samen bubbels blazen Het was al goud wat er scheen Alsof we enkel mooie boeken lazen Onze ontmoeting hield op te bestaan Enkel een gedachte bleef over In een kerkje Jou hand gepakt Alsof het leven In draadloos verlangen Heel even boven Mijzelf uitsteeg In de mooiste gezangen…

ik zag een stukje hemel in Averbode, de abdij, een poort naar hoger leven droomde ik mezelf in het hart en alles werd zwart door zoveel wit. de grandeur van barok en de gedachte aan de rok die je ooit kocht, waarin jij beeldig, waarop ik dolletjes was maar überhaupt veel te duur, vond je. het orgel dreunde hemelen open, mannenstemmen…

Onbeschrijfelijk Mooi De planeet Maar ongelofelijk verwoestend Raadselen dwarrelen De wind Is soms hard En soms zacht Net of zij alle geluiden hoort…

Mediteren is vooral jezelf te leren te respecteren en met name je hersenen te eren dat voedt je geloof in rust, geluk en je jeugdigheid tot in jouw eeuwigheid amen!…

ik voel aan strand de warme energie van het collectief geheugen in grijsblauw doorzichtig schilderen golven ons leven onder oplichtend wit zij kabbelen gedachten fluisteren woorden uit de boeken van bestaan alles is opgeslagen in minuscule flintertjes zand glijdend door de losse hand zacht draagt wind de refreinen van ieders lied…

Moeder Aarde geeft na 4500 jaren één van haar vele mysteriën prijs. Stenen diep begraven, reuzen lang geslapen, rijzen omhoog uit de peilloze diepte van ons collectieve geheugen, herinneren ons aan oude rituelen, dansen bij volle maan en sterren die de weg wijzen, voor wie er oog voor heeft. Groter dan het heilige…

Het zwart Het gat Doodeng Waarom jij Die weet Die voelt Die ziet Ben je de eenoog meester Degene die over leven en dood gaat Wat een massa Wat een bende Schijnorde Schijnwerkelijkheid De meetlat op aarde Wie meet Wie zet Wie speelt…

De kern van mijn brein is gedachteloos met jou en ervaart stilte…

Ze zweeft buiten haar lichaam. Onwezenlijk als een luchtspiegeling die zij aanschouwt. Van alle stoffelijkheid ontdaan stijgt zij uit boven ieder ding en gespeend van de wil, is alles om haar heen in rust, in vrede, is stil.…

Leef liefdevol, zachtaardig Een heksenleven waardig Breng licht waar duister woont Want goedheid wordt beloond Begroet de Zon en laat hem gaan Bij het verschijnen van de Maan Houdt sterren steeds in ere Om wijsheden te leren Begin altijd bij het begin Vanuit de schoot van de Godin Alleen daar huist er vrede Van heden en verleden…

het voelde bevrijdend en als zoete pijn om eindelijk onder gelijken te zijn de hemel was leeg toch gevuld met ons allen geen opzien meer naar of voortdurend aanbidden nooit meer het kijk en licht jaloers vergelijk in het stralende licht vibreerden wij samen namen deel aan het eeuwig geheel waar wij zonder naam naadloos in pasten…

hoe mag ik je noemen wanneer ik zie hoe de bloemen in mijn tuin openlijk je diepe zelf voor mij openbaren waaiend op speelse zomerwinden je wondere werkelijkheid dragen zwoel geurend je passie voor leven uitstrooien leg je naam op mijn lippen zodat ik je als hemelsbrede koestering kan prevelen midden de wereld die ik liefheb ik noem…

Wie zal ons troosten met een hart in leegte? in verlangen nog het meest? als de mensheid neerhurkt om een mateloos verdriet - Hij verbindt ook jou met mij al begrijpen we elkander niet laat staan dit goddelijk feest ik denk wel eens het lijkt me ideaal voor U om met Kerst terug te komen er wordt zoveel gezongen zoveel herleefd behalve…

Een moment voor mezelf, weg uit de drukte van de dag Waar ik lekker rustig worden mag Mijn hoofd leegmaken Even geen hersens laten kraken Concentratie voor mijn ademhaling en mijn eigen lijf Zodat ik de hele dag relaxed blijf Middelvinger en duim op elkaar Dit noem je het mudra gebaar Als herboren kom ik dan uit de stoel Nu vasthouden…

Toch vind ik niet het laatste woord in al de boeken die verschijnen want ieder is toch met zichzelf alleen en moet de weg in 't leven vinden. We zijn verschillend en toch één en kunnen eindeloos wel leren, maar ieder heeft een eigen pad op weg naar zin en vreugdig leven en 't lijden vormt en slijpt de ziel. Een antwoord vormt zich als…

een zwembroek handdoek, net groot genoeg om mijn middel te omvatten water, schoon, wijds beetje zon erbij graag een boei als richtpunt meer hoeft niet laat me door het water glijden en herboren worden minstens een uur…

Afwezig geïnspireerd mijmerend betoverd dromerig leven beeldend herinnerd belangstellend bonzend gekleurd teder terug naar jou…

onvermoed eiland verdwijnt me uit de smoor tegemoet hof van symbolen naar ik vermoed er lopen loze beesten zienderogen in de geest verdwenen koers ik snelvoetig naar mijn kluis groet opgetogen mijn huis alwaar amper later het Zelf alleen is alles leeg één op één Eén is als voor de vloed…

Geloof in de schepping in een leven na de dood geloof – maar je weet het niet zeker - in een verbinding van spiritueel verlangen waarbij de opperste macht zijn gouden troon bestijgt en ons leidt uit het duister van de nacht geloof in existentialisme vermeende contingentie geloof – want je weet het niet zeker - in louter toeval van heel…

Begin twintig kocht ik een retourtje Bussum-Zuid om jouw graf te bezoeken, gewoon omdat ik je wilde bedanken voor al je wijze boeken, die mij hebben verrijkt als een engelenkoor. Het was een snikhete dag en de bos bloemen, die ik in een kiosk had gekocht, begonnen al snel slap te hangen, hoe ik ze ook mijn liefjes bleef noemen, ze waren te…

Hier op de kruising van de gras- en duinweg begeeft mijn motor het. De bomen langs de wei dreigen mij te vermorzelen, adembenemend komen ze naderbij. Mijn geest lijkt van god los. Er gaat een lichtje aan, en nog één, en nog één. Plotseling zoef ik langs een hele rij. Soezend zacht. De laatste boom doet een stap opzij.…