Alle inzendingen over ziekte

Je gaf me rozen, voor een goed bericht, ik zag aan je glunderende gezicht dat het boeket je meer deed dan een ander beseffen zou.…

Zomaar wat woorden om niet geheel te hoeven zwijgen, maar wat zeggen ze anders dan dat we je nabij willen zijn? Een blik, een hand vasthouden, we zijn zo machteloos, zien en zien toch niet, horen en horen toch niets dan stilte. Wie zegt dat tijd zo snel gaat? Tijd kruipt als een slak die pas morgen misschien enkele meters verder is dan…

het zonlicht valt op de lege tafel kruimels blijven over gaten glippen ongezien naar binnen in deze rafelige dag buiten kronkel je je een weg door de wei die kleurt in zoveel tinten groen je loopt jezelf voorbij verbeten zoek je de draak het veelkoppige monster dat je pijnlijk uitholt en de dood buigend begroet krassende…

Grote Onbekende Dienaar. Dank je wel voor deze nacht. Mijn onrust heb je meegenomen. Berusting heb je meegebracht. Grote Wonderlijke Dienaar, ik wil je helpen voortbestaan, door je eenvoudigweg te dienen, en daarmee dankbaar dóór te gaan.…

Het zuchten omgeslagen in een schuchtere lach, berichtje wat de dokter gaf, was een soort van positief! Niks gevonden was zijn commentaar, we lieten de lucht ontsnappen naar: dat was geen echt ongerief! Niet helemaal verschoond van een vervolg traject misschien wel logisch ook, is dit een last minder, van beide schouders! Want…

Het is mistig in mijn hoofd, eega zucht al urenlang strakjes wordt zoals beloofd de uitslag kenbaar en ben ik bang! Valt het mee of valt het zwaard dat is wat ons beiden zo onzeker maakt nog een uurtje en zullen we weten of de klieren kunnen stoppen met overuren maken, dus zweten! Het is mistig in mijn hoofd, allerlei scenario…

onbedoeld en pijnlijk trok haar denken samen verduisterde het namen die zij niet vergeten mocht ongevraagd en vrijelijk liet zij woorden open die ongewenst verzopen In klotsend hersenvocht klauwend naar houvast in heldere ogenblikken wat tijd niet kon verwrikken en haar geen soelaas bood werd zij een vreemde gast in haar ouder wordend…

In het ziekenhuis heerst de nacht. Innerlijke rust heeft me toegedekt, onder een zachte warme vacht. Ik zou erg angstig moeten zijn. Mijn rechteroog is blind geworden, maar de nachtzuster zorgt voor mij. De Grote Onbekende houdt de wacht. Hier, waar zoveel zieken slapen, of angstig woelen in hun witte bed. In de buitenwereld heerst koude…

Kun je mij vertellen hoe voelt? Met wanhoop te worden overspoeld? Omdat je niets meer kan onthouden Hoe kun jij dit toch volhouden? Kun je mij vertellen hoe het is? Een leven zonder betekenis Dagen zonder enig doel Verdriet en leegte als gevoel Kun je mij vertellen wie je bent? Zonder te kijken naar de prent Weet je nog wie je kinderen…

Strakjes ben ik niet hyper, niet BEZIG dus straks ben ik actief in radio vorm, niet in de ether, nee joh betweter, straks krijg ik voor de zoveelste keer radioactieve zooi ingespoten zodat ze foute cellen die kanker heten beter kunnen opsporen. Nee, straks ben ik niet hyper maar radioactief, maakt met kiekjes van mijn aangetaste…

Zo langzaamaan voel ik me Dr. WEET-WEL, gaat alles zo supersnel, een Dr. KWEET-NIET is er ook, met " ik weet nog steeds niet" en zo werd hij bij mij, Dr KWEET-NIET. Soms ook, sprak ik hem aan, bij die zelf verzonnen naam, erbij stilstaan deden we niet, ik net zomin als DR. KWEET-NIET. Maar nu ik vaker en nog meer het ziekenhuis…

Als het niet meer is als ooit En alles telkens anders wordt Nooit meer zoals het was Het betrekkelijk lijkt wat er nog is Er is vooral nog het moment Want in kleine stapjes gaan gewoonweg kwijt, herinnering en lijf Alleen nog hier en nu Meer en nog meer hulpeloze vragen Waarop ik het antwoord schuldig blijf Wanneer in jou verloren gaat…

ik deinde neer en op op en neer neer en op op op op op op op op…

hij heeft een bril die weten doet vermoeden en ja, zijn denken is nog lijnrecht maar woorden keurig gewild willekeurig geworden noemt hij slechts, ademt hij uit uit zijn hoofd vol omleidingen ze dansen als ballonnen gewetenloos gevangen gezet in een onbekend land met onbekende wetten buiten bereik van iedere ambassade…

Ditje zit met heur handen in 't haar, 't leven valt haar deze week wat zwaar ze hinkt, ze strompelt ze is uit haar doen, de dokter zegt: kalmpjes aan doen. Maar Ditje is beroerd zo erg, dat hinkend het toilet halen, met recht een BERG te ver is. Want Ditje moet vaker naar de wc en dat komt dan weer van de diarree. Ditje lieverd…

Wolvega Noord, des morgens vroeg 2007 -2010 Ik heb de hel bezocht, Inclusief haar duivels Met ontstoken ogen Die mij spottend jouwden Om mijn zichtbaar onvermogen En die vertelden Dat zelfs de reis Naar gene zijde Ondanks mijn zondeval Ook voorwaar niet lukken zal…

Als moeder moet je foutloos zijn als moeder maak je geen misstap als moeder moet je luisteren, als moeder moet je niet klagen, als moeder ben je een duizendpoot als moeder ben je altijd de wijste, de verstandigste de slimste de liefste de.....de..... Maar o wee als moeder het lef heeft ziek te worden, o wee als ze wat gaat mankeren, o wee, o wee.…

ik was omringd door lange schaduwen van de ondergaande zon zag ze langzaam nader komen uit een nog onbekende bron zij contrasteerden met het dieper wordend rood zwart geeft geen geheimen bloot ik voelde hoe duister won van het laatste streepje aan de horizon de obstakels zijn gebleven heb verlatingsangst dit late uur geen plaats…

Staat de strop reeds opgesteld, moet het schavot zichtbaar zijn? Is wat men in petto heeft ondenkbaar, pure ongein? Waarom ik! Is de beul reeds op de hoogte, heeft ie zijn kap al klaar? Is datum al bekend, ach: roep het maar; Waarom ik? Zal het zwaard uiteindelijk vallen of valt het uiteindelijk mee, zijn de zaailingen elders…

Heel wat kaarsje heb 'k gebrand, het mocht niet baten heel wat gebedjes opgezegd, ' k voel me in de steek gelaten. Hopend op een goed bericht, duimen draaiend tot en met rekenend op m'n eigen inzicht, zei de arts; borst moet afgezet. Heel wat kaarsjes heb 'k gebrand, het mocht niet baten want: ik ben voor de zoveelste keer…

(Vader en Dochter II) Nooit zal er niemand ooit dood gaan. Leven zonder sterven zou zijn als glas zonder wijn Uiteraard is de dood nooit eens imaginair zij is een verbinding werkelijk reëel in ons leven Zelf ben ik niet die vader 'k Verloor door ziekte wel een voornaam deel van mijzelf Er is immer connectie absolute verbinding tussen…

Dood is gevoelloos dus zonder gevoel, snap je wat ik bedoel? Bestraling zorgt voor dood weefsel en dat veroorzaakt pijn, snap je dat ik niet begrijp dat de dood zonder gevoel moet zijn?…

In den beginne Wees op je hoede man Als je vaak plassen moet En als de straal Je wat moedeloos stemt Ga dan met spoed naar de Huisartsengroepspraktijk Gooi het op tafel Wees nimmer geremd Huisarts Enige huivering Pijnlijk zo’n vinger wel Maar u bent dapper En bovendien vent Doch als u hoort van de Indicatorentest Wordt u onzeker…

wat moet je er nou van maken, van de zoveelste snij- partij, wat valt er voor te betitelen weer een lidteken erbij? Geen titel dus. Ik weet: zielig mag ik niet wezen, triest mag ik niet zijn, maar ik moet je ff vertellen, da'k zit te verrekken van de pijn! Geen titel dus. Ze duwden mijn lijf vol dope en ander lekker spul, de…

Dit keer ging het in een rolstoel, ik duwde, jij zat, ik praatte over hoe we altijd liepen in bossen, op paden, nu keken we naar meeuwen die op een hekje, op en af, vliegend naar het water, op het hekje, in het plantsoentje, voorbij bezette bankjes door dronken mannen die vrolijk groetten Op een lege zat ik nu, tussen zwerfafval en steunde…

Wanneer ik soms in stilte mijn kont tegen de krib gooi is dat vanwege pure onmacht! Tegen sommige dingen staan we machteloos.…

P.S.A Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief…

ik speel met je tranen ben onder en boven vergeten weet niet meer hoe ik moet leven kijk naar je ogen het blauw en de ronde bogen van wimpers en wenkbrauw voel ze in tegenbewegen bij het opslaan en dichtgaan ze lijken nat van de regen door de ruiten zie ik de dag zoals die buiten altijd al was een decor waarin dingen verschuiven…

kijk eens wat een lenteweertje juicht de verpleegster als ze de gordijnen opengooit ik heb een hekel aan lentezon waar ik niets aan heb gekooid tussen vier muren is de lente waarvan anderen genieten enkel frustratie van gemis je wilt toch niet echt doodgaan zeggen de schaarse bezoekers die niet beseffen hoe bitter weinig verder leven…

De holenbeer spietst zijn strakke blik. Ruikt verwijdde pupillen. Ik hap naar adem waarmee ik als bezetene energie bespaar. Mijn hart bonkt in zijn ogen blinkt mijn pijn. Uitgebalanceerd. Op het randje slaan stresshormonen op hol. Hij zit me op de hielen; ziet mijn gespannen spiegel: deadline bereikt. Op de top van de pijn…