Alle inzendingen over natuur

De zomer zal mijn groen wel proeven als de dagen langer worden dan de nachten die geen duister hoeven mijn gegroefde stam draagt bladeren aan de uitgestrekte takken die zwaar gebogen staan ze dragen lasten wijd van rode vruchten spijt uit voorbije lentedagen... het kraken doet mij vragen of de zon mij nog wel lust kan geven, deze zomervlagen…

Water in de zee Mag ik bij je komen Mag ik jouw vissen zien En van ze dromen? Wolken in de lucht Mag ik met jou zweven Mag ik jouw wereld zien En genieten van dit stilleven? Vogel op het land Mag ik je aanraken Mag ik jouw zachtheid voelen En je mijn gelijke maken?…

het blaadje hangt hoog aan een tak wat heen en weer te waaien en samen met het bladerdak draait het zich met groot gemak zodra de wind gaat draaien het blaadje leeft maar één seizoen straks waait 'ie naar benee' dat is gewoon wat blaadjes doen maar nu is 'ie nog lekker groen en waait met alle winden mee…

Op vleugels van wind streek je zachtjes op mij neer zachtjes wiekend zonder geluid, zonlicht spelend op de fluwelen huid Ik stak mijn hand uit naar jou maar jij vloog weer de ruimte in, zonder doel zonder zin. Fladderend voor een dag strijk je overal neer, een illusie, en ik weet; jij komt nooit weer. Vlinder ben je, vluchtig vliegend naar…

Er was eens een heel klein boompje dat zich achter een huisje verborg, maar de tuinman, die het daar geplant had behandelde 't boompje met veel zorg. Als het warm was gaf hij 't boompje water en als 't stormde gaf hij 't boompje steun en het boompje dacht blij, ik kan niet vallen zolang ik tegen dat paaltje aan leun. Zo groeide het boompje…

Er hangt een wiegje in de struiken fijn gevlochten en stevig gebouwd van allerlei kleine stukjes hout de vorm geheel naar oergebruiken Diep verscholen voor vijand en vrind door takken in tederheid omvat gehuld in een hemeltje van blad gesust door het zuchten van de wind Twee lijsters zingen er met hun beidjes een jubelend lied op hun allerbest…

Groene veren van vreemde vogels vliegen voortvarend ver voorbij violet van vlammende violen Koningsvarens vergen vrijheid…

Blauw, licht en stilte tot de horizont. - Vroom luistert 't onbeweeglijk voorjaarsland Naar gouden profetie, die, zon-gezant, De wind herhaalt met nadruklijke mond. Rustig-sterk stapt een zaaier, jong en blond, Helblauwe streep tegen grijs-glinst'rend zand: Beslist gebaar van zegenende hand Sprenkelt nevelend stofgoud op de grond. Ruisen…

de stilte galmend in mijn oren de wind zacht fluisterend door mijn haar de bomen zingen een lied wat alleen ik kan horen dus blijf ik daar zwijgend staan mijn handen op de bast van een berk zoekend naar het echte leven de gouden stralen van de zon beroeren haar ook al is het dan maar even als ik achter een rots, de zon zie verdwijnen…

In een prachtig bos geniet ik van de natuur liggend op het zachte mos kom ik tot rust, hier is het puur Ik hoor de vogels fluiten neem de geluiden in me op de bladeren die zachtjes ruisen hiervan geniet ik volop De natuur het mooiste wat er is om eindeloos in te dwalen voor mij van grote betekenis ik voel hier positieve signalen…

Het jonge haantje probeert stoer te kraaien maar valt bijna om.…

de bomen ze lachen me toe ze kijken me aan alsof ze me wat zeggen willen de bloemen ik ruik hun geur ze dansen in de wind alsof ze me wat zeggen willen het leven kijkt me aan, lacht me toe en zegt me, dat ik leven moet!…

De regendruppels tikken zacht met het vallen van de nacht. Met mijn laatste blik naar buiten hoor ik een windvlaag seinend fluiten. Een zacht en vaag gefluister maakt dat ik nog wat beter luister. Maar tot mijn allergrootste spijt raak ik zijn stem al snel weer kwijt. Want de schoten vuur van regen houden plots zijn woorden tegen. Zou hij…

Het groene lenteblad, eerst bruingebrand door de zon Is afgevallen omdat het niet meer kón Op het asfalt, waar het verkeer langs gleed Vormt het nu een draad van het herfstkleed Dat allerwegen ligt uitgespreid En menig mensenoog verblijdt. De stormen veranderen het kleed van patroon In nuanceringen ongekend schoon Tot zo iets is geen mensenhand…

jaar na jaar na elke vlucht legt ze zich te ruste met een laatste zucht om volgend seizoen weer voor de hemel te kiezen zolang ze nog vliegen wil kan ze niet verliezen zolang ze nog kan en haar leven geeft blijft ze doorgaan totdat ze haar bloem gevonden heeft…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

karpers zoenen aan de vijverpond traag bevaren gouden schubben met open mond de cirkels rond tot malse regen kringen maakt van rimpels die weg deinen een houten bank staat eenzaam leeg als 't paartje is verdronken of schuilt het onder bladerdak al weer met open monden tot mijn bomen kruinen buigen en stille regen mijn verdriet…

De regendruppel biggelt langzaam...langzaam Langs de ruiten van mijn kamerraam Hij neemt nóóit de kortste weg omlaag Maar zigzagt traag...heel traag Totdat hij door een soortgenoot wordt achterhaald En zo, begeleid, op mijn vensterbank daalt. Een nieuwe druppel ga ik volgen Die wordt al gauw door een DIKKERE verzwolgen Wéér een andere wil…

stoeiend en bloeiend in de wei aan de hemel de kroon op je werk erbij je passie: te tooien rijmt met al wat je staat te ontplooien…

ik heb de stilte weder liefgewonnen: een korte poos was ik van haar vervreemd maar nu heb ik opnieuw haar liefgewonnen ik mag weer drinken aan haar klare bronnen en zwerven door haar schaduwbeemd. weer gaan haar dromenlanden voor mij open waar bloeit het kruid van de herinnering door haar zachte geuren omdropen weet ik nauwelijks hoe de tijd…

Een waterjuffer daalt geruisloos met zacht vibrerende vleugelslag gracieus in de warme zomerdag naar een vijver met fijn eendekroos pluizig kleine bollen drijven broos het water gaat rimpelend overstag ze dobberen onder moeders gezag de zorg voor het grut is weergaloos Plots stort een rover met een plons sierlijk zeker uit de hemel…

We groeven in de aarde met onze handen, tastend door talloze lagen naar de oorsprong. Onze vingers bloedden, nagels scheurden, sneden zich een weg door het puin van ons menselijk gemak; konden niet bevroedden dat de bron van leven reeds lang was opgedroogd.…

het maan zilver schittert voor mij waar donker diep de vijver troont schuift de zilveren maan voorbij de koude nacht die sterren toont en rust het water rimpel broos in stilte van het ogenblik en deinen zacht de eenden kroos tot troost voor mijn bezwaarde ik schuift de zilveren maan voorbij en sprankelt nog gevoel van mij…

De stad begint weer uit te botten, plekken teer groen en vroege bloei. En straks, wat verder in de tijd, kastanjes in hun volle pracht. Dan lijkt het feest, de stad, zij lacht, de stad is blij, ik ook.…

Er zal een hevig onweer komen: Wat word de lucht daar zwart en dik! De blaadjes trillen aan de bomen, En ieder bloempje beeft, en schrikt. De zon schuilt weg,'t begint te donderen. De schuwe zwaluw zoekt het riet; Ginds zie ik reeds het weerlicht flonkeren, En stil was die donder niet? O, als het onweer los zal breken, Waar vind het,arm…

Frisse tinten doen diepe duisternis langzaam wijken De nacht van de winter legt stilletjes zijn mantel neer; met een lichte tinteling voelen de bomen in hun stramme stammen botten knoppen en leven roeren. Niets ontsnapt aan het ontwaken. Eerst aarzelend en nog wat schrikachtig laten de bloemen hun kleurentooi zien aan het halfingeslapen…

gedreven door nieuwsgierigheid het onverwachte achter elke glooiing achter die bocht ginds in de verte door monotone stap in trance gegleden geen monnikenkreun of hartsklank, maar ritmisch gebonk van mijn zware schoenen laveren tussen lichaam en geest zoekend naar mijn scherpe kanten gedachten branden op mijn zolen een bezeerde pees die…

Op zee en wolkbank ligt een zelfde tint Van oud lood, dof beslagen, blauwig grauw; Daarboven kalkig wit, waarna het blauw Met langzaam vloeiende overgang begint. Geen horizon, geen streep van schuim, geen wind: Plots'ling lopen er banen, zonder vouw, Vol glans, als op de hals ligt van een pauw, Prachtig-glad lint naast evenwijdig lint.…

Hier kun je de schepping nog erkennen. In veen en veld wel duizend maal. Ze maakten kuilen en vennen. Drenthe heeft ze allemaal! Hier groeit het bos en de heide. Door rond te lopen en gedwaal. De hondsrug de hunze geleiden. Drenthe heeft ze allemaal! Hier tussen Hunebed en wallen. Komt menigeen tot rust. Ze komen hier in grote getalen…

ja, je wil... is wat zwak, biedt nog buien een dak laat de zon in zijn schil wanneer hij dat zo wil, wel wolken ten spijt sluit je hun sneeuwwit habijt; spreidt een grasgroen tapijt voor nieuw leven en niet even breng je de merel van de wijs ontneem je wei de ereprijs, want tussen paas- en pinksterbloem botert…