Alle inzendingen over individu

blij dat ik hier woon tussen muurloze dromen ben ik wel geschikt voor thuiskomst vroeg je me ooit blij dat ik nu leef sommige tijden duren eindeloos voort met elke stap strekken lange paden zich onherroepbaar uit misschien is dat dodelijk saai of spat er vuur vanaf zolang innerlijke kinderen volgroeide planten water geven…

Voordat ik in het boek kruip en in een adem zal uitlezen wil ik mijn hart laten kreten en dit opschrijven en de wereld toevertrouwen Eerwaarde Pierre Valkering Gij zijt mij; mij zijt gij! Meeraardige Jan Jacob Krediet van den Bos…

zijn brieven tot de laatste millimeter beschreven kleine ansichtkaarten elk stukje wit tot aan de wolkenluchten op de voorzijde volgeschreven zijn 100 jaar slapende zinnen gemiste woorden wekte zij letter voor letter tot leven…

had ik je niet al eerder gevraagd waarom morgen alles anders is terwijl er gisteren nog een man was, er kon geen lach vanaf, die zich ‘werkelijkheid’ noemde en dat er geen reden was om daaraan te twijfelen maar misschien is het beter dat geen mens weet wie ik bedoel, ik val in herhaling en sta op, draag water naar dezelfde rivier mijn…

Hij zegt of hij ernstig is, als iemand aan wie voor altijd is verdwenen, of niet ernstig is te laten willen door wie het meest dichtbij is, nu en steeds weer, als hij jong is of oud is. Niemand zegt: 'Dat is niet makkelijk.' Het is duidelijk dat hij dit niet zomaar zegt. Hij neemt een bad, droogt zich af, zegt niet doen wat hij eerder…

Kunt Gij nog wreder slaan! - mijn God! mijn God! Zie, ik ben sterk en breken zal ik niet, Maar was er één die Gij zó lijden liet, Wijl hij U lief had, boven zielsgenot? En nóg zal ik niet vloeken 't mensbestaan, En 't Leven niet, en Uwe naam niet smaden, Zelfs met dít mateloze Leed beladen, Neem ik het Leven uit Uw handen aan.…

Soms waait er in mijn hoofd een slechte wind, een duivel die duivels najaagt in een ander of een verongelijkte hoogmoed die zichzelf bevoordeelt en vraagt: Houd van mij! .....Bij wie kan ik voorspoed kopen .....(levenslang en met garantie) .....welke opties zijn er .....wat in hemelsnaam moet ik .....en zal ik daar voor doen? .....Ach…

op dagen wanneer het leven voelt als iets dat je misloopt waarop alleen overblijft wat geen hout snijdt op die dagen kom je beter niet uit de verf zweef je door een leeg decor een milde steen des aanstoots slechts…

Mama zei wat kun jij dat goed en zo leerde ze mij braaf te zijn, en nu leer ik mijn kinderen door niet streng te zijn dat ze per ongeluk of expres iets kunnen doen wat niet mag Ik zie hen ontdekken wie ze zijn, wie ze denken te zijn en wensen te zijn en over mijzelf denk ik na: wie ben ik geweest en wat is daarvan gebleven?…

Sprak ik de geest van de doos op het naaktstrand verlegen als een verlaten vogel op de vlucht tussen al die bewegende benen op het zand vond ik de brievenpost opgedronken in een geheime whiskyfles toen ik het ophield en verstokte in mijn ademhaling bij schoonheid die op zichzelf geschreven toch bestond liep ik daar zelf nu in mijn blote…

Ze zit daar maar als een sterke magneet mensen komen en gaan genezen naar huis zeggen ze Ze moet wel een heilige zijn een nieuwe, die onder ons is Ze heeft niets nodig, geeft alles meteen weer terug Mensen die hoop geven ontvangen hoop, mensen vol liefde krijgen nog meer liefde de teleurgestelden vertrekken diep teleurgesteld en agressieve…

Ik zie het wel in het isolatieglas mensen dragen zichzelf op hun rug hun hemden zitten strakker dan hun huid kalkoenkerels steken hun waaier trotser dan heer pauw .....met gebonden handen .....paraderen ze in de lucht .....van hun droogwindige darm- .....bacteriën en ze laten daklozen leven .....van de natte muntjes .....uit…

Zou'n wij geen glaaske mogen drinken? zou'n wij daarom een zat-lap zijn? - De droesmen van de driften stinken nog meer dan moer van zieke wijn. Zou'n wij geen meiske mogen kussen? Zou'n wij daarom een vuil-baard zijn? - Maar wèlke boezem wordt het kussen voor deze lang-verzopen pijn?... Als koningen kwamen we uit de Oosten en hadden…

Kijk haar, ze denkt dat ze alles weet en 's nachts zwemt ze in wolken maar ze weet nog niet eens hoe ver ze kan gaan en in haar dagboek staan dingen waar god te moe van wordt en maar weinig voor de eeuwigheid dat de wolken zo mooi zijn. ----------------------------------- uit: 'Verdwaald ontwaken', 1990.…

en nu op deze winterochtend vallen alle verschillen weg onder een witte deken van sneeuw ik denk aan al de mensen die ik ben geweest herinneringen de dromen die ik navertel zijn ze echt niemand die het weet de wind gaat liggen het huis kraakt niet meer ik open de deur doe haar weer dicht opnieuw valt er sneeuw…

Vertraagd trek ik gekke gezichten tezamen zien ze er normaal uit Ik spoel mijzelf verder en weer terug, vergroot me en bekijk me dicht op de huid: ik zie er levensecht uit wat voor hoed ik ook draag wat mijn wensen daaronder ook zijn In het duister tast ik in mij naar wie ik ben, luisterend naar mijn lichaam dat slecht te verstaan…

Ik leer zien wat belangrijk is door na te doen hoe jij kijkt Ik voel wat jij voelt door na te doen wat jij voelt Als een brabbelende kind volgt mijn kennis mijn lichaam dat jouw bewegingen volgt Hoe dichterbij hoe beter mijn weerspiegeling is maar nooit precies hetzelfde zelfs als het water glad is en dat is weg zodra ik erin duik…

De mist moet zo langzaam opgetrokken zijn, dat toen ik het landschap zag toen het tot mij doordrong dat het er was, ik het onbewust al gezien moet hebben net zoals toen ik verveeld zat te kijken naar de passerende mensen en dacht dat ze net zo terloops mij zagen, een meisje met bungelende benen zomaar een meisje dat ze niet kennen…

Er is niets dat je niet wilt Alleen dat wat niet je nieuwsgierigheid stilt Niet in de lichtste sluimerslaap Of uit de diepste bron gedroomd Een geparfumeerde fantasie vervliegt Of water dat naar ergens stroomt Ver van meningen vanuit vooroordeel Of een korrel zand die in de Sahara woont Of als schelpen waar getijden, in voor en tegenspoed…

Wie zoekt niet, met groots allure, een tijdloze mystiek uit ervaring van verdriet en schijn troost haalt uit eigen avonturen? zoekt het in het kleine, verdiep je in de echtheid van de mensen, richt je op hun herontdekte schreden, in onbestaande mogelijkheden, misschien onechte treden beschildert ze met je eigen kleur van aardse…

in zijn eigen kleine waanzin woont de broosheid van het bestaan waar zoutere zoetere en sterkere klanktinten ademen de gaten in de mouwen van zijn fladderende oude jas als de vleugels van een gehavende vlinder zijn zon rouwt in het zwart hij gebaart naar een bloeddoorlopen maan gevallen sterren vindt hij op de straat…

ik zwijg over de woorden niet geuit voor de ingang van de nacht het is de stilte die mij overweldigt ook al schijnt het bed mij toe, zo warm en zacht en beslaan gedachten het zuchtend kussen zij nemen de zwaarte van het zijn of de verleden dag mee naar de onbekende duistere wacht het zal de adem doen sussen, heb ik zo bedacht ik rijg al…

hij is de steen in de vijver die het kind in hem wakker kust ver weg van het rumoer waait de stilte in hem aan hij is een beetje bang nog om te verdwijnen…

alleen binnenmuren vertellen over de stilte in de buitenlucht een oceanografische stem verhaalt met lange halen over wat voorbij gaat zonder enig gerucht en de kunst van het op volle zee verdwalen…

ik ben een kind laat mijn verbeelding gaan laat hem achter als ik voor de oprit naar volwassenheid kom te staan die weg duurt levenslang en eenmaal ingeslagen raak je steeds verder van het kind zijn vandaan het zonder moeten maakt me toch zo bang en toch ik heb hem altijd nog herkend in alles wat ik heb gedaan hij hield zich rustig…

Bij ziekte zoek je weer troost. Bij iemand die je al zo lang vergeten was. Een echte vriend in nood. Van wie je vroeger al zijn belevenissen las. Hij is bij jou en vergeeft je al jouw zonden. En doet als een zaalarts iedere dag zijn ronde. En legt zijn helende handen op je neer. En dan denk je plotseling weer aan zijn lijden aan dat ruwhouten…

Langzaam Als dikke vla Door een trechter Sluipt het van Boven naar benee In mijn rechter Brutaal en ongestoord Heb ik last van muiterij Laat hij mij voelen Dat het over is Gescheiden Hij niet meer bij mij hoort Zo dood en koud Zit ik daar Toch probeer ik heel benauwd Er wat mee te doen Moeizaam kom ik op Sleep me voort Door passanten…

Er was een man die bij elke strofe die hij hoorde van de merel zei schat schat en er kwamen weer nieuwe merels merels En bij elke jongen die hij zag op de fiets of lopend dacht en zei hij beeld beeld En die man ben ik zelf ------------------------ Uit: 'Verzamelde gedichten', 2018.…

Niet langer angst voor de duisternis. De zon straalt ruimhartig over mij uit. Vrolijkheid bedeelt mij eerder dan de droefenis. Een gevoel van geluk tintelt over mijn huid. Niet langer angst voor de duisternis. Een optimist ploetert, maar trekt voort. Een feest is het leven zonder ergernis. Vrij is de geest die zich niet stoort.…

Zomerse warmte uit mijn eenzame jeugdjaren herhaalt zich alsof ik nogmaals moet ondervinden dat ik alleen ben in een drukkende wereld die om handelen vraagt tijdens mijn traagheid ik herhaal mezelf ook in hunkerende heimwee waar het spelen als vanzelfsprekend is alsof we kinderen van de zon zijn nooit last van hoogmoed of eigenwaan altijd…