Alle inzendingen over ziekte

Heel wat kaarsje heb 'k gebrand, het mocht niet baten heel wat gebedjes opgezegd, ' k voel me in de steek gelaten. Hopend op een goed bericht, duimen draaiend tot en met rekenend op m'n eigen inzicht, zei de arts; borst moet afgezet. Heel wat kaarsjes heb 'k gebrand, het mocht niet baten want: ik ben voor de zoveelste keer…

(Vader en Dochter II) Nooit zal er niemand ooit dood gaan. Leven zonder sterven zou zijn als glas zonder wijn Uiteraard is de dood nooit eens imaginair zij is een verbinding werkelijk reëel in ons leven Zelf ben ik niet die vader 'k Verloor door ziekte wel een voornaam deel van mijzelf Er is immer connectie absolute verbinding tussen…

Dood is gevoelloos dus zonder gevoel, snap je wat ik bedoel? Bestraling zorgt voor dood weefsel en dat veroorzaakt pijn, snap je dat ik niet begrijp dat de dood zonder gevoel moet zijn?…

In den beginne Wees op je hoede man Als je vaak plassen moet En als de straal Je wat moedeloos stemt Ga dan met spoed naar de Huisartsengroepspraktijk Gooi het op tafel Wees nimmer geremd Huisarts Enige huivering Pijnlijk zo’n vinger wel Maar u bent dapper En bovendien vent Doch als u hoort van de Indicatorentest Wordt u onzeker…

wat moet je er nou van maken, van de zoveelste snij- partij, wat valt er voor te betitelen weer een lidteken erbij? Geen titel dus. Ik weet: zielig mag ik niet wezen, triest mag ik niet zijn, maar ik moet je ff vertellen, da'k zit te verrekken van de pijn! Geen titel dus. Ze duwden mijn lijf vol dope en ander lekker spul, de…

Dit keer ging het in een rolstoel, ik duwde, jij zat, ik praatte over hoe we altijd liepen in bossen, op paden, nu keken we naar meeuwen die op een hekje, op en af, vliegend naar het water, op het hekje, in het plantsoentje, voorbij bezette bankjes door dronken mannen die vrolijk groetten Op een lege zat ik nu, tussen zwerfafval en steunde…

Wanneer ik soms in stilte mijn kont tegen de krib gooi is dat vanwege pure onmacht! Tegen sommige dingen staan we machteloos.…

P.S.A Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief…

ik speel met je tranen ben onder en boven vergeten weet niet meer hoe ik moet leven kijk naar je ogen het blauw en de ronde bogen van wimpers en wenkbrauw voel ze in tegenbewegen bij het opslaan en dichtgaan ze lijken nat van de regen door de ruiten zie ik de dag zoals die buiten altijd al was een decor waarin dingen verschuiven…

kijk eens wat een lenteweertje juicht de verpleegster als ze de gordijnen opengooit ik heb een hekel aan lentezon waar ik niets aan heb gekooid tussen vier muren is de lente waarvan anderen genieten enkel frustratie van gemis je wilt toch niet echt doodgaan zeggen de schaarse bezoekers die niet beseffen hoe bitter weinig verder leven…

De holenbeer spietst zijn strakke blik. Ruikt verwijdde pupillen. Ik hap naar adem waarmee ik als bezetene energie bespaar. Mijn hart bonkt in zijn ogen blinkt mijn pijn. Uitgebalanceerd. Op het randje slaan stresshormonen op hol. Hij zit me op de hielen; ziet mijn gespannen spiegel: deadline bereikt. Op de top van de pijn…

Je moet creatief zijn en vooral beleefd blijven als ze vragen: "Hoe gaat het nou met Giulia (8, ernstige vorm van epilepsie). En met wat zelfspot en humor antwoord ik dan, Giulia's handje vasthoudend: "Giulia doet het goed op school ze zit bij mij in de klas daar geef ik ook les dagelijks ze is bijster intelligent en ook pragmatisch aangelegd…

Gebroken nachten is echte liefde!…

ik schrok maar zag je ogen herkende nauwelijks je gezicht de tijd had in zacht mededogen de hardste lijnen al gewist in zoekende onzekerheid keek je me aan maar wat wij voelden kreeg nog geen naam ik streelde je hand wat ooit sterk en krachtig was had nu een zachte kant ik merkte dat de twijfels verdwenen in het even dat de…

Voor jou geen zwembad In de tuin, geen Ranzige overdaad Die van wellness Bol staat - Maar eens in De zoveel weken Naar het ziekenhuis Om te worden gespoeld - En als je in de auto Wordt gebeld waar je blijft En je zegt dan dat Je het vergeten bent, Omdat je de verjaardag Van je oma gaat vieren Vandaag, zeg je tegen…

op de prinselijke ruiker rozen die hij liet bezorgen voor haar verjaardag volgde slechts stilte de mededeling "bloemen noch kransen" in de doodsbrief las zij wellicht letterlijk of misschien belandde hij -ongeopend- in de schuif bij de brieven die hij moeizaam spelde in de lange weken ziekenhuisverblijf, wachtend op het eindelijke…

verdriet ontmoet verdriet onze tranen vermengen op schouders die de lasten zullen moeten dragen zo samen maar toch ook alleen ieder zijn eigen treurnis waar geen tijd voor staat noch een recept voor is omarmen zij elkander net zolang totdat het leed gestelpt is al is het maar voor even…

om het te overtuigen hen te genezen van zij die zo keihard knokken tegen daar de wil tot leven overheerst worden grenzen stilletjes aan verlegd nemen ze groene monsters tot zich in de hoop dat zij het mores zullen leren…

Met een gulle grijns op zijn gezicht pakt hij behoedzaam zijn wonder op wielen vast Knakkende hersenbanen deden hem wankelen Zwikkende enkels in een gebroken loopvermogen Rooskleurige toekomstbeelden veranderde op slag in meedogenloze werkelijkheid Het gemis van de vierwieler is niet meer mogelijk Innerlijke smart is nauwelijks…

hij is mijn vriend of toch niet onze dialoog put uit dezelfde bron welt op en verloopt verdroogt stroomafwaarts of bevriest in beweging ik wil zon zand zee en golven de onder bloemen bedolven ogen en lach van een vrouw hij zonden en berouw twijfels en lijden zekerheid in vaste tijden ik licht op hij weerkaatst spiegelt genadeloos…

heel voorzichtig stuur ik je de andere kant op ja niet jou maar datgene dat je bedreigt dan blijven we net zolang lopen totdat het ons uit 't oog verliest zodat ik je bevrijden kan van lopen we samen een rooskleurige toekomst tegemoet…

het is pijn die zigzagt door mijn zijn kleur verlept geur verwaait en levenslijnen dieper etst die rafelt aan geluk vertrouwen breekt en sprankjes hoop weg veegt steeds sneller gaat de stroom langs oevers en dijken die alsmaar hoger lijken een boze droom die kant noch wallen raakt mij buiten zinnen maakt tot medicatie de…

de reis bevalt me niet het doel evenmin je hebt geen van beide gekozen en toch zal je gaan je moet wel de reis doen we mee voor het doel stappen we weg het is jouw ongekozen doel jouw eindpunt en teruggaan is onmogelijk voor jou wij zullen een beetje terug reizen ons enkele memorabele anekdotes herinneren en aan het doel hebben we…

Het is een valluik, Om te spreken over scheurbuik. Wat gaat er dan precies gebeuren, Gaat uw buik dan werkelijk “scheuren“. Wat wordt het medicijngebruik?. Dat valt eigenlijk reuze mee Slik wat extra vitamine C Is er nog wel een beetje hoop, Bij de diagnose buikloop. Naar ik mag hopen, Gaat uw buik niet werkelijk lopen Maar zitten enkel…

De zon haalt de vorst van de daken De mollen bezetten de dijken De wind tracht een geest te bereiken Die los is geraakt van zijn baken Die duivels ziet, monsters en draken Die alles opnieuw moet bekijken Er zullen veel maanden verstrijken Die opgaan aan smerigheid braken Totdat hij volkomen genezen Het leven weer weet te omarmen Verheugd…

mijn kamerheer brengt mij naar bed bestrooit mij met zijn knuffen zelf krijgt hij ze ook heel graag bedelt vroeg in de dag bacillen vliegen daarbij rond zijn mond op mond actief als een van ons een griepje krijgt wordt de ander ook geveld eerst staan bij mij, naast het bed sapjes en partjes fruit als hij dan aan de beurt komt stommel…

Ik had zo graag een lenteliedje willen zingen, zo’n vrolijk luchtig melodietje zo’n sofietje-met-een-rietje-liedje; een deuntje met dat steeds weer nieuw’ geluid van die straatjongen die fluit. Je weet toch wel, zo’n licht en sprankelend riedeltje dat als een rood ballonnetje danst in de wind, aan een touwtje. Maar diep, heel diep…

vol gezonde tegenzin kruipt groen gif door mijn lichaam opzoek naar cellen die roerloos woekeren om mijn adem te ontfutselen het gevecht ga ik aan omdat mijn einde der tijd nog lang niet daar is…

Het aanrecht leeg; drie glazen wat gesmoezeld. Het mandje pillen bovenin de kast. Zijn hoofd slecht opgeruimd; mijn: goeieavond, heb je al gegeten, werd onbegrepen aangehoord, beantwoord met een: goeiemiddag, o ben jij het, waar was je al die tijd. Het afval uit de prullenbak maar in zijn weekdoos uitgezet. Hij zei: bedankt…

Ligt even zurig uitgekotst te midden van pauze op wat komt…