Alle inzendingen over individu

muziek van gas onhoorbaar in de keuken. je bent er, geruislozer nog dan de kleine stolp. zelf zit ik in een moeilijke thuiskomst. liever stond ik bij de vijver, de blik gericht op een spiegel zo donker, zo vrolijk stinkend dat ik nu onbedaarlijk hard ga lachen. alles is zo onmiddellijk anders. ook het niets, dat mij zo makkelijk naar je reling…

Wandelend over een verlaten kronkelpaadje Slingerend langs knoestige bomen Loop ik vergezeld door zilver maanlicht Zomaar wat te dagdromen Kijkend omhoog, naar de witte magische bol Voel ik inwendig de lol Om een diepe wens te uiten Een wens die een vorm van creativiteit laat ontspruiten Overvallen door een gevoel zeer frappant Lijkt het alsof…

loop de trap af laptop onder de arm in het stoffige voetspoor van stu denten om voor het eerst herkend te worden her opnieuw vereist een vorig bestaan in semantisch systeem van individu [ ] niet gelijk aan dat wil zeggen anders dan vroeger liep men op straat bananenschil rond [zijn knie en kamde zijn borstkas met behulp van speeksel stond voor…

zo'n puntenslijper op je eigen bureau u weet wel met slinger daar kon ik van dromen hoe mijn potloden scherp werden geslepen tot wapens bijna maar altijd onschuldig want ik doe er niets anders mee dan een versje schrijven in klad…

zo snarig dat ze zong in de muil van de nacht het was haar heldere stem die me lokte naar de oever van die kant waar de zon zich baadt in het water van erbarmen ze was rijper dan menig vrucht die ooit in mijn handen bloeide groener dan twee lentes op een dag maagdelijker dan wat een man zich kan wensen en lieflijker dan het ontwaken…

Ik heb een leven als een luifel zonder dwarsregels ik zwelg in de zon ik verzuip in een zee van ruimte En al het licht dat me tegemoet komt door het raam in de kamer de stoel waarop ik zit scherp afgelijnd ook van licht gemaakt Ik verdrink in de lege kamer want ik ben zelf van licht maar ook zonder licht scherp afgelijnd vlak voor…

Mijn vogel pover mekaniek Baldadig en impertinent Opstijgen hoger hoger Verleid door 't klatergouden omkoopgeld Van de bedriegelijke zon. Totdat de val begint Verstopte leiding losse moeren Fataal, duizlingwekkend En eindelijk, Apotheose van 't verlies. - Eerst door de lege lucht Dan door de bittere weerstand Van klei en steen…

ik wist het maar het kwam beter uit me iets te verbeelden dorre randen van de slaap uitwassen van een droom het wordt heel vaag nu burengerucht geritsel van een muis danig in de war nog meer geritsel struisvogelen in het zand reizen door het landschap het bos is er om te negeren daarom zoek ik schelpen op het strand…

Zij beweerde dat de grond onder haar voeten Zou verschuiven als zij dwaalde En de wereld om haar heen Haar zou verlaten als zij langzaam weer ontwaakte Dus zij droomde over werelden van engelen En speelde tussen wolken Die al druppelend verdwaalden Tussen ver verlaten volkeren Tot de wolken zeeën werden En het water haar gedaante verder…

bijna nooit raak ik aan het gelijk hekkens en tekens in overvloed maar de deuren gaan niet open en bijna nooit heb ik recht hier te zijn ik verdwaal niet in mijn gedichten de beelden die ik mezelf inschep de verdwijnend' woorden zoals ‘liever’ en ‘eerder’ mezelf in het dicht plakkend in de metaforen die zichzelf opsluiten afgesloten van…

We groeiden in onze moeder die vol werd van ons Moeder en kind vormen hun eigen wereldbol We waren nog klein toen onze ogen al veel zagen We liepen vlug vol en leeg opgaande in de wereld Enkel zijnde ontdekten we veel Vingertjes speelden met teentjes alsof ze protolego waren Eens waren we alles doordat we nog niet wisten dat we alleen…

Zijn amandelogen goudomrand geslepen Hadden tussen de rozen reeds begrepen Dat ik een vrouw ben zonder pausen of goden Over het verleden sprak hij en de doden En hoe hij vergeefs zijn lusten dacht te doven Door metergrote kolen te verbouwen in de moestuin Of dat hij graag monteur had willen worden En over de Baby Austins en de Dodge Die…

na zijn goede bedoelingen loopt hij op de klippen van zijn zwijgen met weinig meer dan kreupele woorden trekt hij diep de polders in nooit was de helderheid van de duisternis in zijn verscheurde ziel zo nabij…

steeds keer ik terug naar mijn wortels om te zien hoe het was om niet te vergeten keer ik terug naar de achterkant van de droom die me ten val brengt me uit de slaap houdt ik keer terug in de winter van mijn leven in de schoot van een vertraagde thuisvlucht waar voor het eerst binnen en buiten elkaar bijna raken…

In een dwaalleer kunnen geloven, iets waarvan ik aan de boemel raak. Als een oude hommel overmoedig op vergeet-me-nietjes aanvliegen In de gouden strofe van mijn vlucht het geheim van de dood opbassende, verwar mij alsjeblieft met de zon, chrysanten, huiselijke margrietjes, opengesperde paardenbloemen. Deze opgeblazen droom komt in…

Mijn voetstappen klinken zwak Over de o zo stille gang Klik klak, klik klak Glimlachend zit zij op haar bed Kijkend naar foto's van jaren terug Met naast zich liggend haar krulset Elke dag probeert zij er iets van te maken De tijd verstrijkt toch wel Door wat te breien of te haken Soms zit zij voor het raam Te mijmeren over lang vervlogen…

ik heb nog restafval waar ik vanaf wil er zijn nog puntjes zonder i nog paaltjes zonder parkeerschade tijdelijke voorzieningen, gewoon, voor het geval ik moet empoweren er is haast mee, er zijn plannen om uit te rollen, planten te bewateren, een maaltijd te verteren voortgang te bewaken, het teamproces, goals en objectives een liefde…

Hoe mooi kan het leven zijn maar zo tegenstrijdig net zo goed het zit mee of het zit tegen je ziet wel hoe je het in je leven doet Eigen schuld of pure pech wie zal het zeggen soms lijkt het wel of je alles uit moet leggen De een is de ander niet hoe kijk je er tegen aan en hoe ga je er mee om heeft het een bestaan Toch zit jezelf…

ik moet mijn vlees nog schuwen en mijn hart nog kloppend maken in wat iemand ‘het bestaan’ noemt, herken ik alleen het voorbijgaan en het toekomen, het heden is van provisorische aard, slechts kenbaar als onbetreden smeltwater, achter- gelaten tijdens een reis naar het ruimteloze wormgat waar mijn lijf zich doorheen wurmt, ik moet mijn…

Ik wil wel graven naar poëzie, maar niet te diep. Je weet hoe ik dichter ben bij de gratie van aardoppervlak hemelbodem ook wel genoemd. Daar staan mijn handen nu eenmaal naar. Dus wandelaar en zwartziener, geen delver maar werper van stenen, laatste en eerste. Scherend over aarde, daar nesten mij bouwend als zwaluw, gedicht. -…

Vanmorgen was ik nog een spelend kind in een tuin vol beelden, vanmiddag een jongleur met toverballen op een marktplein, in de schemering een hemellichaam aan een trapeze zonder net, maar met de avond viel ik uit mijn luchtig leven in het vlees terug van een schouwer, zijn twee handen om mijn kop gevouwen, overdenkend hoe het kind dat…

Zo helder is het werkelijk zelden, men ziet het riet wit voor de verte staan iemand klopt aan, vraagt water, het is een verdwaalde jager het antwoord is drinkbaar, zijn kromme weg uitlegbaar in taal in zijn weitas een bloedplas, het water verspreekt zich al pratend in wijn kijk, zegt hij, omstreeks het riet wijzend bij wijze…

Alle balletjes vallen naar beneden ik kan ze niet hoog houden zelfs niet meer vangen alle balletjes vallen naar beneden en het is goed zo…

Ik heb mijn huid beschilderd Met symbolieke plaatjes Zelf gekozen Gevuld met pijn Om te herinneren Wat er was Het met me deed En dat het nooit meer Zo zal zijn Merktekens Uit het verleden De ene klein De andere groot Ik koester ze Al vele jaren Mijn leven lang Tot aan de dood…

In de nacht dan ziet mijn geest gemakkelijk haar verschijning, haar wezen een licht, een baken, uit donkerte verrezen, bij daglicht mis ik haar het meest Niettemin blijf ik dan onbevreesd, want zij heeft vele malen bewezen, -en wordt daarom door mij geprezen- op haar best in de duisternis te zijn geweest Elke nacht brengt weer een nieuwe…

Leven wil ik, levend leven, Leven zonder op te geven, Spijt elk lijfs- en zielsgemis, omdat leven, ‘t moge kloppen op de kin en op de koppen, omdat leven leven is.Want al leefde ik duizend jaren, zonder zien een daagraad klaren door de dikke duisternis van ellende, leed en lijden, Nog zou ik niet graag verscheiden, omdat leven leven is. Omdat…

Ieder afzonderlijk individu. Een individuele regenparaplu voor de grilligheden van het levensklimaat. Een opmaat van de stuntelaar die weldra voor zijn mensdom staat. Een vrouwtje of een mannetje onderweg tijdens zijn bestaan. Somtijds regen na de zonneschijn, maar zo nu en dan een duikelaar na een verwoestende orkaan. Een vrouwtje of…

Mens zijn. De kleine behoefte om van harte bij de anderen betrokken te zijn bij pijn en kleine gein. De pijn voelen om de eenzame momenten die van tijd tot tijd onze levensdag bepalen. Het behalen van een klein succes als onze inspanningen ons in gedeeld geluk van vreugde wederom doen smalen in kleurige verhalen. De mens behoort niet te…

maar een paar nieuwe aanstalten zou wel helpen. Oude opboenen, skeletboom tot pijlen schaven, het is niet meer van deze tijd.Liever zelfbouwpakket bestellen, inclusief talige handleiding en klantaardig beeldmateriaal. Voorfase overslaan is, naar men zegt, optie twee. Deur openen, dikbevolkte stad in gaan, vaste route winkelcentrum. Na een uur…

hoe de avond valt over de schemering van verlangens ontluistert het hart zich in deemoed van valse openbaringen, niets is nog genoegelijk in de sfeer van melancholie de tuindeuren half geopend, het terras wankelt hierdoor zichtbaar in fragmenten van oude woorden, waarden zijn vluchtig en toch blijven de sluizen van de nacht grijpen naar…