Alle inzendingen over individu

daar zul je ‘t hebben het is weer zover verder dan het oog reikt in een onbewaakt ogenblik van volmaakte naaktheid helder en roerloos net zo tastbaar als het blauw dat wolken omringt verdronken op een terras wortelend in een lege dorpsschool waarom zo aanmatigend? ik ben het al vergeten en rust nog wat bij een noorderzon…

Beste meneertje Groen als gras Koekeloeren en loeren Je kritiek als lege kas Ik zou nooit Met ik beginnen Ooit Poëzie eren en beminnen Op verbeterd worden door woorden Komt als zonnestralen Verhalen En weer dan opnieuw horen Deze echo Haec libertaris Ergo Leids zoals dit Poetica Nascitur Non Fit Dus jij creëert een gedicht…

Ik heb wel eens iets teruggehoord van een zus of buur, iets van vroeger dat mij bijzonder maakt, ach ja rondgereden door de gewesten word ik niet meer, in een draagstoel achter op papa's bagagedrager met weerhaakjes in mijn huid die het licht weerkaatsen met koninklijke allure nee, kleurloos ben ik niet al heb ik geen franjestaart…

ik stel me een tocht voor langs nissen en spelonken door gewelfde gangen onderkelderde ruimtes met paden en lanen -ingedonkerd en dat ik die ziel en zaligheid noem…

je zult mij niet zo veel horen zeggen tenzij ik in herhaling val dan moet ik het mezelf toch nog opnieuw uitleggen en geraakt het kant noch wal meestal voel je mij wel aan ook als ik mijn blik verdraai, en aan een glimlach bouw, dan weet ik echt wel wat ik zaai, en aan de kracht die daaruit ontspruit geef ik meestal een spontane draai…

Choreografie van angst, het falen een trein net niet te kunnen halen, lege mand vol levensidealen, uitgegleden op de medeklinkers, uiteen gespat in zinneloze verhalen, steeds voor dezelfde droom te moeten betalen, spoorboom die niet open gaat, vandalen op de hoeken van elke straat, talrijk zijn de klinkers met een broos verleden…

het leven wordt getekend door natuurlijke seizoenen daarbinnen, in mij, werkt ook de wet van komen en gaan van telkens vallen, terugtrekken maar het kan ook rijpend zijn of vernieuwd weer opstaan ook al is dit bij ieder bekend toch is het niet zo, leert de ervaring, dat men daar aan went eb en vloed schetsen een verklaring, en dag…

vroege jeugd in de rook van dagdroom als kort verblijf een woord dat rijmt op leven gebruikelijk in de gang van zaken voortgang als koekoeksklok niets vernietigt niets vanwaar deze pauze? een lichaam dat samenvalt met vallende regen daarna groeit het jonge gras ijlt een wolk ontastbaar na…

Als ik zijn geweten was had ik hem in het oor gefluisterd: 'En nu nooit weer, schobbejak!', enzovoorts. Zachtjes, zaken die hem kwelden. Een van z'n laatste dagen hem zijn verdiende rust gegund. Misschien een regenbuitje om de dorst van morgen vast te blussen. Zijn trots ik had hem het blozen van de kaken geslagen. Hem gelaarsd van zijn…

Ik min mijn geld, en 'k wil het sparen, Mijn rust, en 'k zal ze als goud bewaren: Want zocht ik vrienden of een vrouw Ik had voorzeker ras berouw. Hoe ik de zaken ook beschouw. In 't huwelijk vind ik zelden trouw; En waar de trouw zelfs wordt gevonden, Waant ieder eeuwig haar geschonden; En waar men toch elkaar verdenkt, - Waartoe er doekjes…

Waar heb ik het verloren, toen ik omkeek en vele jaren ouder was, vergeleek me toen ik werd geboren, ben ik levend dood of begint het pas geschreven duel in een tweegevecht, lijken beide helften levensecht, door ervaring de waarheid kantelt en verder reikt dan op het toekomstig pad, zocht naar poort in het hof van Eden, maar dat…

blij dat ik hier woon tussen muurloze dromen ben ik wel geschikt voor thuiskomst vroeg je me ooit blij dat ik nu leef sommige tijden duren eindeloos voort met elke stap strekken lange paden zich onherroepbaar uit misschien is dat dodelijk saai of spat er vuur vanaf zolang innerlijke kinderen volgroeide planten water geven…

Voordat ik in het boek kruip en in een adem zal uitlezen wil ik mijn hart laten kreten en dit opschrijven en de wereld toevertrouwen Eerwaarde Pierre Valkering Gij zijt mij; mij zijt gij! Meeraardige Jan Jacob Krediet van den Bos…

zijn brieven tot de laatste millimeter beschreven kleine ansichtkaarten elk stukje wit tot aan de wolkenluchten op de voorzijde volgeschreven zijn 100 jaar slapende zinnen gemiste woorden wekte zij letter voor letter tot leven…

had ik je niet al eerder gevraagd waarom morgen alles anders is terwijl er gisteren nog een man was, er kon geen lach vanaf, die zich ‘werkelijkheid’ noemde en dat er geen reden was om daaraan te twijfelen maar misschien is het beter dat geen mens weet wie ik bedoel, ik val in herhaling en sta op, draag water naar dezelfde rivier mijn…

Hij zegt of hij ernstig is, als iemand aan wie voor altijd is verdwenen, of niet ernstig is te laten willen door wie het meest dichtbij is, nu en steeds weer, als hij jong is of oud is. Niemand zegt: 'Dat is niet makkelijk.' Het is duidelijk dat hij dit niet zomaar zegt. Hij neemt een bad, droogt zich af, zegt niet doen wat hij eerder…

Kunt Gij nog wreder slaan! - mijn God! mijn God! Zie, ik ben sterk en breken zal ik niet, Maar was er één die Gij zó lijden liet, Wijl hij U lief had, boven zielsgenot? En nóg zal ik niet vloeken 't mensbestaan, En 't Leven niet, en Uwe naam niet smaden, Zelfs met dít mateloze Leed beladen, Neem ik het Leven uit Uw handen aan.…

Soms waait er in mijn hoofd een slechte wind, een duivel die duivels najaagt in een ander of een verongelijkte hoogmoed die zichzelf bevoordeelt en vraagt: Houd van mij! .....Bij wie kan ik voorspoed kopen .....(levenslang en met garantie) .....welke opties zijn er .....wat in hemelsnaam moet ik .....en zal ik daar voor doen? .....Ach…

op dagen wanneer het leven voelt als iets dat je misloopt waarop alleen overblijft wat geen hout snijdt op die dagen kom je beter niet uit de verf zweef je door een leeg decor een milde steen des aanstoots slechts…

Mama zei wat kun jij dat goed en zo leerde ze mij braaf te zijn, en nu leer ik mijn kinderen door niet streng te zijn dat ze per ongeluk of expres iets kunnen doen wat niet mag Ik zie hen ontdekken wie ze zijn, wie ze denken te zijn en wensen te zijn en over mijzelf denk ik na: wie ben ik geweest en wat is daarvan gebleven?…

Sprak ik de geest van de doos op het naaktstrand verlegen als een verlaten vogel op de vlucht tussen al die bewegende benen op het zand vond ik de brievenpost opgedronken in een geheime whiskyfles toen ik het ophield en verstokte in mijn ademhaling bij schoonheid die op zichzelf geschreven toch bestond liep ik daar zelf nu in mijn blote…

Ze zit daar maar als een sterke magneet mensen komen en gaan genezen naar huis zeggen ze Ze moet wel een heilige zijn een nieuwe, die onder ons is Ze heeft niets nodig, geeft alles meteen weer terug Mensen die hoop geven ontvangen hoop, mensen vol liefde krijgen nog meer liefde de teleurgestelden vertrekken diep teleurgesteld en agressieve…

Ik zie het wel in het isolatieglas mensen dragen zichzelf op hun rug hun hemden zitten strakker dan hun huid kalkoenkerels steken hun waaier trotser dan heer pauw .....met gebonden handen .....paraderen ze in de lucht .....van hun droogwindige darm- .....bacteriën en ze laten daklozen leven .....van de natte muntjes .....uit…

Zou'n wij geen glaaske mogen drinken? zou'n wij daarom een zat-lap zijn? - De droesmen van de driften stinken nog meer dan moer van zieke wijn. Zou'n wij geen meiske mogen kussen? Zou'n wij daarom een vuil-baard zijn? - Maar wèlke boezem wordt het kussen voor deze lang-verzopen pijn?... Als koningen kwamen we uit de Oosten en hadden…

Kijk haar, ze denkt dat ze alles weet en 's nachts zwemt ze in wolken maar ze weet nog niet eens hoe ver ze kan gaan en in haar dagboek staan dingen waar god te moe van wordt en maar weinig voor de eeuwigheid dat de wolken zo mooi zijn. ----------------------------------- uit: 'Verdwaald ontwaken', 1990.…

en nu op deze winterochtend vallen alle verschillen weg onder een witte deken van sneeuw ik denk aan al de mensen die ik ben geweest herinneringen de dromen die ik navertel zijn ze echt niemand die het weet de wind gaat liggen het huis kraakt niet meer ik open de deur doe haar weer dicht opnieuw valt er sneeuw…

Vertraagd trek ik gekke gezichten tezamen zien ze er normaal uit Ik spoel mijzelf verder en weer terug, vergroot me en bekijk me dicht op de huid: ik zie er levensecht uit wat voor hoed ik ook draag wat mijn wensen daaronder ook zijn In het duister tast ik in mij naar wie ik ben, luisterend naar mijn lichaam dat slecht te verstaan…

Ik leer zien wat belangrijk is door na te doen hoe jij kijkt Ik voel wat jij voelt door na te doen wat jij voelt Als een brabbelende kind volgt mijn kennis mijn lichaam dat jouw bewegingen volgt Hoe dichterbij hoe beter mijn weerspiegeling is maar nooit precies hetzelfde zelfs als het water glad is en dat is weg zodra ik erin duik…

De mist moet zo langzaam opgetrokken zijn, dat toen ik het landschap zag toen het tot mij doordrong dat het er was, ik het onbewust al gezien moet hebben net zoals toen ik verveeld zat te kijken naar de passerende mensen en dacht dat ze net zo terloops mij zagen, een meisje met bungelende benen zomaar een meisje dat ze niet kennen…

Er is niets dat je niet wilt Alleen dat wat niet je nieuwsgierigheid stilt Niet in de lichtste sluimerslaap Of uit de diepste bron gedroomd Een geparfumeerde fantasie vervliegt Of water dat naar ergens stroomt Ver van meningen vanuit vooroordeel Of een korrel zand die in de Sahara woont Of als schelpen waar getijden, in voor en tegenspoed…