Alle inzendingen over kunst

luister hoe het licht ivoren toetsen laat zingen in een gedicht vlinderblauw zich afsteekt tegen wolkengrauw -jij- oh zon van paarlemoer…

achter de ploeg loopt een man golvend worden akkers geruld een sterke os doet zijn werk trekt door oerkracht de voren mensen en dieren wachten op de rijpe maïs van het veld generaties lang zwoegen in de keerkring van tijd Naar het schilderij van Juan Miró…

Geen mes is er aan te pas gekomen Geen beitel guts,fijn of grof schuurpapier Zelfs natuur heeft zo zijn dromen Verwezenlijkt door regen, wind uit zee en zand De meester herkent erin zijn hand: kunstwerk.…

ik heb een netwerk opgebouwd waar menigeen jaloers op is lijnen lopen niet altijd evenwijdig ik ontwerp een splitsing hier en daar perfectionist als ik ben ziet mijn geoefend oog meteen dat sommige knooppunten de zelfkritiek niet zullen doorstaan dat houdt mij scherp en artistiek Voorwaar, ik ben een groot kunstenaar bedenk almaar nieuwe…

Niemand anders dan hij die haar naaktheid verdorstte nu zij liggend op linnen haar eeuwigheid schreef en de dagen zag komen de nachten zag gaan met de mensen die dromend voor haar bleven staan in het licht dat de ramen er lomend vermorsten op schierwitte borsten als hij alleen bleef met de dame die hem door zijn schaamte bedrogen verbloosd…

Als de dood mij vraagt als hij mij te komt halen; " Hoe heb jij je tijd gesponnen?" Zal ik moeten zeggen; " als ik ben gedwongen mijn masker af te leggen de muze heeft gewonnen." Als de dood weer vraagt; "Is het niet overdreven om in het korte leven, zoveel energie aan poëzie te geven?" is mijn antwoord heel beslist: "Zonder deze tocht…

voorgewend van zelf sprekend jeuken pennemessen in zijn rugvacht misantropisch getrapte vallen missen lukraak een beer richt zich op toont hoofdschuddend zijn tanden niemand ziet het scherp van zijn klauwen kalm verzaakt beslist hij het schijntoneel er is wel honing maar het loont de moeite niet…

Jij was de beste vriend van de man van de nachtvracht en dat vrat aan je bijna buiten je macht hield je de deur niet open maar vroeg mij naakt model te staan voor je schildersvrucht, die je in een kist had voor de boekenkast der klassieke dichters vroeg je mij, in een innig standje te poseren ik wat verlegen over mijn kleine geslacht…

zo menige mensenbroeder gaat aan mij voorbij ogenschijnlijk in ontkenning van mijn bestaan in schaduwen van onvrijwillige vergetelheid blikkeren mijn bloemrijke tanden wraakbelust naar weke kelen van evenzovelen kartelmessen spelen in mijn handen met bloedgleuven niemand negeert een unabomber willekeurige woorden willen explosief…

De dichter is een kerkuil wat hij niet verteert braakt hij er door zijn braakballen weer uit; nee! een oelewapper is de dichter niet!…

een lied dobbert mee, gedragen op golven van groene zee, joodse ladino muziek; het verhaal door een meisje gezongen in spaanse taal, met verfraaid hebreeuws; danst en zingt haar lied met gekleurde kralen versierd op het strand; de muziek verspreid door het ottomaanse rijk met klanken, ritme's van vele culturen en flamenco om haar…

Als vogelende fotograaf werd Boven Iran de ene na de andere Met liefde vastgelegd Kleurrijke, haarscherpe luchtfoto's In mooie, grote lijsten met led verlicht Kunstzinnig. Goed bepaald Natuur. Cultuur. Archeologie Kobaltblauwe meren. Uitgestrekte woestijn En besneeuwde bergen Archeologische vindplaatsen Verspreid over Iran. Unieke collectie…

Hij tekende in zijn schildersvest en stond een paar passen achter de rest. Zo tekende hij het model niet alleen maar ook de cursisten om haar heen, kijkend naar de geziene vrouw die schijnbaar tekende door de kou. Door deze pose poseren heden in een bescheiden lijst de kunstenaars uit het verleden. Geïnspireerd door…

Ik zucht; en protesteer tegen onpartijdigheid in hypocriete huizen wanneer de zon opkomt en gaat steken vluchten ze naar het noorden zonder mededogen voor het hert - en - kamp, wie luistert naar het opgejaagde dier? voel je de sfeer van angst en pijn? Ik zucht; protesteer en schreeuw zoek adem voor het leven dat langs wolken…

In de stilte om me heen schrijf ik over het afval: kauwgom dat aan de straat is blijven plakken sporen heeft achtergelaten: eeuwen later nog waarneembaar tussen keien en door regen schoongespoelde straten waar ik over heen gelopen ben: hoe ik daar terecht gekomen ben weet ik niet meer: onder mijn schoenen is het niet blijven plakken…

Liefde zit niet vaak gevangen maar bij haar was het toch raak een vlinder zocht zijn vrijheid en verliet haar naakte lichaam. Warmte maakte zich meester van haar hart en vrij gevoel niets geloofde nog in toeval ook omdat zij er niet van wist. Haar ogen gluren nu naar buiten om de kleur in beelden terug te zien zij zocht haar gedachten…

vederlicht is het veder vederlicht een vederlichte bevalling dit gedicht…

De dag sluit de nacht en de schaduwen op het behang, het carillon laat zijn zuivere klanken horen, zing mee: hoor ze roepen! zing luidkeels mee: tot angst verdwijnt, dans , dans naar het einde van de straat, tot het vredesplein om brood te strooien voor de duiven, laat zien dat de aarde vruchtbaar is ook al vreet pijn diep, littekens…

Verveeld verviel zij in melancholie door de haat van dode dichters, dove bromvliegen cirkelden om haar heen: sterk is de hyena, O, mijn lief, ontwaak, zie de sterren doven boven ravijnen en diepe kloven: de vlammende kaars fonkelt als drakenoog in duistere nacht, zie haar liggen wachten onder de zon in een bed van donzen - sneeuw,…

De dichter verwekt de tekst in stilte, verwerkt de kilte in z’n dicht, verbindt zich met het vrouwelijke, verdekt in alle muzen, hij zingt het voort, belooft haar trouw, verkent de verrukking van haar schoot en lendenen, verdubbelt de hartslag, de uitputting nabij, door kansen die ze hem bood, zonder berouw en altijd vrij. Vervloekt onomwonden…

En zie de vijand van het licht die vertoeft in duisternis, wat kwaakt gij daar met kromme snavel tweeslachtige vogel, zonne der gerechtigheid: zijt gij opnieuw geboren om de machtige der aarde te bekoren? de wind van uw vleugels doen slapende bromvliegen ontwaken, de wesp opgeschrikt zijn gift injecteert in zacht vlees…

een woordschildering -handgeschept- het papier kent geen waardeoordeel…

Kijk ik naar buiten uit het raam zie de zilveren varens van de maan en op het stenen pad de genarcotiseerde kat veroordeeld tot het graf ik huil - schreeuw - verstompd niemand kijkt omhoog naar de vogel die is gevangen in het raam…

Zij zijn als zijden rupsen die geduld spinnen, tot ze vliegen als vlinders naar het licht, voorbij duisternis van drakenogen en de buurvrouw zonder mededogen: voel ik de warme stralen die mij in jouw hart en huid hebben gekerfd…

Gevleugeld vonkje, blozende sprankel Als door een engeltje zacht aangeraakt Voor de verstaander, aandachtig geluisterd Schone kunsten, ontstaan bij haar gratie Door de bevallige Terpsichore ingefluisterd Bevlogen ideeën, zij worden geboren Uit des geestes wonder, de inspiratie…

Er ruist door dennebomen een geur van mooie dromen samen zijn, kaarsen aan schoonheid en gloed doet het hart zo goed kindje in de kribbe om te aanbidden met zang en tamboerijn…

hij staat stil naast me voor een uitbundige zonsondergang de lucht boven het korenveld staat in vuur en vlam hij knijpt de ogen halfdicht en mompelt: ik moet altijd weer genoeg licht vangen om te schilderen ik knik, stomgeslagen we dwalen in een weidse, oneindige blauwe nacht sterren schitteren als citroengele zonnen zo groot dat ik ze bijna…

Donkere wolken, zonsverduistering dagen die geen licht verdragen in de stilte van de nacht ruik je zijn adem proeven lippen zilte zee fluistering in de wind liefde is wijsheid het geduld van een moeder een bloem in de knop een roos die steeds opnieuw weer openbloeit…

De stad is versluierd in een nevel van mist waanzinnig getoeter rijden door plassen ademen longen uitlaatgassen fietsen met een rinkelende bel door een kermis in de hel waar de ziel wordt gepeinigd het hart verbleekt vlucht ik naar de oase van rust door het wiegelied van mozart in slaap gesust ontwaken in hemelse - sferen met hándel…

Druppels glinsteren als ijskristal schaduwen van zwarte waaiers metgezel op reis een bevroren rivier die wacht op zon voorbij naakte bomen met witte uitgestrekte armen in de wind met slechts de liefde in kleuren - klanken in een onstuimige zee droom ik jou zoete kussen sap van mango's en papaja's…