Netgedichten

netgedicht (nr. 6.051):

langs de strijk van wat violen

ik zie de hemel opengaan
wat wolken dwalen langs
het blauw en lossen op

ik voel de zon en wind
waan me weer een kind
op eindeloze vlaktes

muziek waait zacht
langs strijk van wat violen
ik vang met lach je melodie

we dansen hitte van de
poesta's en wijken later uit
naar permafrost van toendra's

nu gaan we lente brengen
in dit koude kikkerland
de zonnewende is op onze hand