Alle inzendingen over familie

het huis staat er nog precies zoals zij het achterliet in haar jonge jaren de deur is nog steeds groen van kleur de raamkozijnen creme gordijnen vuilwit haar ouderlijkhuis die deur waarachter zich zoveel heeft afgespeeld even staat ze stil vliegen beelden voorbij en voelt ze zich nog even onbegrepen…

muren absorberen al wat binnenskamers leeft pas als de spiegel breekt geven ze woorden vrij waarbij vertrokken gezichten in niet te lijmen scherven achterblijven…

in koeler groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zucht omdat de lucht niet wilde klaren dan rapen we de vruchten onder de stambomen en planten ze terug in vruchtbaarder grond waar respect de voedingsbodem is voor onvoorwaardelijke liefde op een nevelloze dag in ’t koele groen van nieuwe kweek…

Eentje links, eentje rechts, ‘n grote hand, ‘n kleine hand, ik mijmer en erken, De hoofdprijs heb ik al gewonnen, en ik besef hoe rijk ik ben.…

Mooi gerimpeld, nog niet echt grijs. Ogen die glimmen, oud en wijs. Wijsheid van de jaren, die niet altijd even makkelijk waren. Net mantelpak, wat gouden sieraden. op de salontafel, wat damesbladen. In het midden een pot drop, en voor je een halfvolle theekop. Ze gaat rond met chocola. Dit is nu typisch onze oma.…

Jarenlang droomde ik elke nacht van mijn vader. Pas langzaam drong het door, wat het is, hem te missen, tastbaar, maar toch ook niet. Er niet meer te zijn Maar nu weet ik het. Hij gaat nooit weg, daarom kan ik nu rustig slapen.…

Hij merkt niet meer dat hij zich steeds vergist; Zijn zieke hersens zijn niet meer te spoelen. Geen mens zal weten wat hij nog kan voelen, Hij huilt als hij weer in zijn luier pist. Van binnen botst hij tegen vage mist, Van buiten tegen deuren, tafels, stoelen. Hij snapt niet meer wat anderen bedoelen, Zit naast zijn levensweg als bermtoerist…

Met zwier toverde je ballen uit je woordzak met snoepjes: "Vaatdoekjes van me; PietePeuterige Vliegenpoepjes; mijn allerallerliefste Botervloot. Alsof onze Echte Naam je maar niet te binnen schoot. Je onzuivere Slavenkoor zingzongzaagde van dikke sneden brood, en je Zevende Kikkertje vroor jammerlijk dood. Op één van die avonden nam…

naarmate de jaren verstrijken slaan de ongemakken toe alles positief blijven bekijken al weet je soms niet meer hoe lichaam is aan het veranderen zowel de binnen als de buitenkant steeds afhankelijker van anderen reiken zij liefdevol de helpende hand…

Rimpelig gelaat, vrolijke ogen. Waarin je duidelijk ziet, dat ze je mogen. Je bent altijd welkom, al kom je weinig op bezoek. Want je hebt nooit tijd, en het is niet iets dat moet. Het komt morgen wel, of anders volgende week. Maar dan wel snel, "zijn we maar geweest."…

Als vingers voor het leeslampje het licht voorzichtig betoveren kinderen met grote ogen als schaduwen tot leven komen een kip, een huis, olifanten een konijn met lange oren 'Het is een haas!' kan je dan horen handenwringend om wat komt. Moeder draagt een trotse glimlach want alles is zoals het hoort anijsmelk, mèt honing een koekje…

mijn broertje Erik is altijd hier dan hoor ik fluisterend zijn stem staat hij uren naast mijn bed hij kijkt naar mij, ik kijk naar hem een dood broertje is altijd triest zijn naam gebeiteld in een steen er moet een andere wereld zijn en Erik zweeft daar doorheen is de Dood weer onderweg voor een oude man met grijzend haar hoop ik dat hij…

op de muur van de Spaansche Vloot voorheen de Bo(r)sboom hangt een kennisgeving voor alle afstammelingen van Aechte Bosboom onwetend nog tot op heden Bosboom en Borsboom geheten de vernietigende overwinning van de admiraals Maarten Tromp en Joost Banckert bij Duins in de Baai van Dover op de Armada van admiraal D'Oquendo in de fik door…

Ik heb geen glazen muiltjes en ook geen gouden kroon ik loop gewoon op slippers een oude stoel dat is mijn troon. Ik woon niet in een groot paleis en ook niet in een mooi kasteel 'k zit heel gewoon in een rijtjeshuis en huur betaal ik ook niet veel. Ik heb een tuintje voor en achter en uitzicht op een nieuwe wijk mijn eten is meestal…

het hele jonge kind zo onbevangen dan huilend dan weer met een blijde lach weet ieders tederheid heel warm te vangen grootouders trots maar ook ach ach hun kleinkind heeft met lach en traan uiterste emoties helder vorm gegeven maar groei en leven zullen verder gaan ervaren van verdere emoties ach nog even eten drinken schone luier slapen…

nu ze niet meer wist wie ik was keek ze me beter aan ze wist niet meer waarom ze keek men zag het haar zo aan ze keek en zag iets anders en als ik haar iets vroeg zei ze steevast dat ene ja vanzelf vroeg ze niets er was ook niets meer dat ze vragen moest dan keek ze door het venster alsof er nog een verte was maar tussen dicht…

Vol kinderlijk enthousiasme geboren in het reeds volwassen huis met alleen grote broers en zussen met afstand de benjamin thuis Velen zagen haar als ‘het zonnetje’ alleen zíj zag die zonneschijn niet want aan de binnenkant van die stralen voelde ze best vaak veel verdriet Vooral door het grote verschil in jaren groeiden ze ongemerkt uit…

Veilig onder handen in moeders armen een klein gehuil veel geluid en weinig bewust. Kind zijn is niet waar je voor kiest wel wat je bent en vaak verweten wordt. Neem me zoals ik ben, want jij wilde mij toch ook?…

Mijn ouders zijn gescheiden. Al gescheiden voor 4 jaar. Ze gaan allebei met iemand anders, jah ze horen niet meer bij elkaar. nu is het al weer 4 jaar geleden en doet het afentoe nog steeds pijn maar die dag zou nooit meer komen, die dag dat mijn ouders samen zijn. soms zou ik het wel willen weer heel even bij elkaar dan hoef ik niet te kiezen…

Stoofpeertjes op de pit, sudderend vlees in de pan. Het was een hele zit, t.v. daar wist nog niemand van. Wij pelden noten op de krant en waren heel tevreden. Er was een hele fijne band, ja, 't is al lang geleden. De herinneringen bewaar ik in mijn hart Ze brengen warmte in koude uren. Ook al zetten jullie mij apart, deze herinnering…

Op het station stond ze te roken Alleen en in elkaar gedoken Ze had mijn moeder kunnen zijn Lief en mooi en klein Maar de dood stond in haar ogen Of was het de prozac Ik kan het echt niet helpen Maar ik moest huilen om dat wrak Van een vrouw zo alleen zo zwart Eenzaam en verscholen In die dikke zwarte jas Moest ik toch wel huilen Omdat…

met je mooie blauwe ogen kijk je me aan een glimlach op je gezicht moe, maar voldaan je hebt nog geen besef geen benul van de wereld om je heen jij bent nog zo onschuldig met een eigen wereldje eromheen slapen, spelen, eten is alles wat je nodig hebt en mensen die om je geven nu en heel je leven jij bent mijn kleine broertje 23 jaar…

niet om gevraagd maar daar sta je dan wel met je spillebeentjes de wereld aan je voeten pa en ma die je een zetje geven naar het leven zo godvergeten ongewoon hetzelfde patroon zij vallen weg en ik schuif de nota door…

hij speekt altijd, zij niet, haar zwijgen maakt haar vrij als een vogel in de morgen die met gezang de zon begroet twinkels in besloten ogen roept dat niets echt moet alles heeft te maken met mogen het grommen is voor de beer die 's nachts wakker heeft gelegen van de zorgen om zijn stoere eer en of ze hem reeds heeft vergeven haar niet…

het Slavisch bloed kruipt langzamer dan de luiaard die beschutting vindt in heel langzaam bewegen een zwarte panter jaagt het eind en het begin zijn zoek speuren machteloos naar elkaar we wachten tot de tak breekt of zich buigzaam toont…

Vandaag negentig jaar, de tijd loopt hem voorbij. Het leven valt hem zwaar.. Alles wat hij heeft zijn wij. Wazig kijkt hij in het rond, naar de mensen om zich heen.. Vorig jaar nog kerngezond, en onafhankelijk van iedereen.. Nu niks meer in eigen hand. Alles wordt voor hem gedaan.. De kaars is langzaam opgebrand, wacht stilletjes om uit…

Er waren rozen rode, uitdagende, onstuimige rozen van een zomer En jij in die kamer zo stil, zo wit, zo jong Er was een vogel die ergens postuum voor je zong... En hoe ik ze toen haatte Toen en ook veel later De rozen en de zomers uitdagend, onstuimig en rood Zij kwamen terug Alleen jij bleef dood.…

over het groene gras bij de brug waar ik jouw schittering las zittend rondom jouw bloeiende weelde kleuren mijn gedachten waar je mij een wijze les leerde groen gras niet langer bruin vijver van geluk achter in mijn eigen tuin…

De tafel lag gevuld met goede voornemens. Voor elk wat wils en nog meer van die wijsheden. Jas en das verdwenen in de kast. Je beter voordoen is een vorm van verbergen. Alles moest anders voor de visite. Catharsis. Heiliging. Grote schoonmaak van het eigen zijn. Oh, imago opgepoetst, uitgeschonken, ingeschonken, geproost. Op wie? Aan tafel…

wij schaatsten met vijven machtige tuinderslijven vier broers mijn vader was nog op en top om beurten ieder aan de kop op de gantel holle watering via poeldijk naar de heul naaldwijk 's gravenzande vijf zwierende schouders benen breeduit klappend zwijgend ogen dicht geknepen mijn vader schaatste hij was een schaatsmeneer wij konden op…