Het verloren schaapje
Met lood in de schoenen die daardoor als
dieplood wegen strompelt ze voorwaarts
het hoofd zwaar van de zorgen zeker
wetend dat er geen brood is morgen
ze zakt temet door haar benen die zwaar
aanvoelen ze moet nog even door
maar waarvoor?
Om thuis te moeten zeggen dat ze naar
bed toe kunnen gaan dat er niets te eten
is ze kan het niet langer aan
die hongerige toetjes van de kleintjes.
En dan ineens gebeurd het wonder waar ze
lang op had gewacht waar ze alleen nog maar
van droomde ze komt aan bij de voordeur
erachter klinkt gejoel, geschater.
De kinderen spelen en zijn uitgelaten
bij haar klop op de deur, zwaait die open
en alles baadt volop in licht eten staat er
op de tafel die daardoor bijna onder het gewicht
in elkaar zakt.
Erachter ziet zij dan haar Vader en haar Moeder
staan met aan elke hand een kind
die als bij toverslag op haar afkomen
en willen zeggen wat er daar allemaal gebeurde
maar oogcontact maken woorden overbodig
Zij slaat haar blik neer, zegt zachtjes dank je wel
en duwt haar hoofd in moeders armen beiden staan
snikkend tussen de lachende kinderen weten niets
te zeggen, maar woorden zijn hier overbodig
Ze zakt in de enige stoel die de kamer rijk is
en valt in slaap.
Zie ook: http://www.dijkdichters.nl
Schrijver: an terlouw, 23 mei 2007
Geplaatst in de categorie: familie