Alle inzendingen over familie

Niet waar? Een snede vlees op deze snede brood, en, dankend nóg, een stille sluier om de zorgen... De ruste naêrt. Gelijk een aarzelende morgen wacht ons de slaap, bijna nog schoner dan de dood... 't En is niet veel wat ons van vroeger hopen rest; maar draagt ge niet het kind van onze zaligheden, o vrouwe? En hoe ge om onzentwille hebt geleden…

Zachtjes wuif je mee als een veertje in de wind de volwassene verdwenen je bent nu weer kind de muziek neemt je ik weet niet waar naartoe ogen gesloten je lichaam zo moe waar ben je wat zie je wat voel je op dit moment? hoe lang zal het duren voordat je mij niet meer herkent? voorzichtig streel ik je hand je gezicht je haar en…

Een vrouw haakt haar arm in haar man kijkt om naar een etalage daar hangt een winkelmeisje pruiken op de poppen de vrouw geeft hem een tik nog voor hij het ziet het meisje het jurkje het slipje iemand zonder benen speelt muziek wie heeft hem daar neergezet veel te dicht bij de Peruvianen een half orkest verkleed als net echt…

nu nog na al die jaren vader hoor ik voor je inslaapt het wakend wiegen van je wakker hoofd mijn diepe denker mijn zachte reus mijn zoon…

Je sprak geregeld over de oorlog, vaak wat haperend, brokstuksgewijs, nooit een doorlopend of coherent verhaal, eerder een chaotisch verlopende reis. Tijdens ons laatste bezoek, tegen Nieuwjaar, begon je er weer aarzelend over te praten, fles binnen handbereik, ogen gesloten, ik heb je toen opnieuw in de steek gelaten. Ik weet nog dat ik…

Alles Voor De lieve Vrede Heeft me uiteindelijk uitgeput Mezelf Weggevaagd Op zijspoor geschoven Tijd om mezelf te redden Mezelf te laten zien Wat ik vind Wat ik voel Wat ik wil Mijn waarheid leven Mezelf los maken van de ander Mijn waarheid uitspreken Zodat de oorlog In mij kan stoppen…

Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten? Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam. Voor wie ik liefheb, wil ik heten.…

Een welvaartszoeker meldt zich in Ter Apel Doel van zijn onderneming: Asiel en gezinshereniging Nederland is humaan Op kosten van de staat laten wij die persoon terug naar huis toe gaan Heel het gezin, opa’s, oma’s ooms, tantes, aangetrouwden, het halve dorp eigenlijk ja, allen die om je rouwden stralen van geluk, vieren feest eindelijk…

Herinneringen dankbaar en dierbaar ze zijn zij vliegen nooit weg Kijk naar het blauw van het water, het doet mij denken aan de kleur van jouw ogen, je liefdevol portret met de tranen van vreugde en verdriet weerspiegelt even mee Herinneringen licht of vervaagd afgedrukt op een klein stukje hersenvlies. Weet je nog de bevalling, zo moeizaam…

Een vergeelde oude foto iets beschadigd aan de rand wat vervaagd, met wat vouwen hou ik voorzichtig in mijn hand Kijk, daar staat neef Piet en ach, dat is tante Sjaan dat was een hele leuke vrouw getrouwd met mijn oom Daan O, en daar is nicht Marie wat hadden we een lol al die leuke spelletjes niets was haar te dol En die, wie is…

Hij wist dat hij zou worden opgehaald, ziet ze staan, een groepje lachende gezichten, dat druk beweegt en vrolijk zwaait als hij de vliegtruigtrap afdaalt. Op weg naar huis is er druk verkeer, de mensen jakkeren als gestoord, maar het gras, groener dan gedacht, is net gemaaid en geurt zoals het hoort. Thuis gaat alles sneller dan verwacht…

Natuurlijk heb ik eigenschappen van m'n ouders maar ook van hun voorouders zelfs de hele verre Maar het meeste heb ik van mezelf mijn eigen ik, mijn unieke ik!…

Het leven zoekt je Je zoekt het leven Voorbij in het even Het antwoord is de ? De regen glanzend In de nacht Weerkaatsing Je kracht In het voorbij gaan Jupiter helder ginds Daar waar Wij bestaan Zonder politiek Religie Of die goede baan Meander door deze leidse straat Een taal Die ik nooit meer kwijt raken Wil…

Nu stil zijn Kijken luisteren Alles Laten zijn zoals het is Zoals het nu is Alles zien wat nu te zien is Luisteren naar de geluiden Alles opnemen En toch Stil Van binnen Gewoon Zijn…

Woensdagmiddag schoolvrij de wereld was even volmaakt tussen toen en versnipperd heeft alles anders gemaakt in het midden voelde veilig links van mij innemend sterk rechts zijn liefhebben geprezen beiden ook te lezen op één zerk ouder zijn is in veel opzichten de verklaring van herinneringen mijn eigen volgorde daarbij past al lang…

o wat was ik klein het leven was ruig en rauw en je leerde al snel dat het niet altijd leuk was om kind te zijn heel anders dan nou ik had het in m’n broek gedaan en grote broer spoelde me buiten af onder de koude buitenpomp kraan en daarna trok hij mij weer een schone onderbroek aan o wat heb ik dat geweten nooit heb ik het weer in…

Wij woonden vroeger tussen Friese buren Daar was niks mis mee wil ik maar vast zeggen Het huis stond vrij en had vier buitenmuren We konden dus gerust een kaartje leggen Met auke jelles aan de ene kant En hylke tjebbes aan de andere kant Dat ging op zich best goed, niks aan de hand Zolang de zon scheen sprong geen uit de band Toen echter…

De generaties voor me, die waren toch niet meer dan grondstof? Die mengden zich toch met een doel, om mij, de jongste god? En ik zou toch een steen zijn, een vorm en de reden in een? Gewoon, ik, slotakkoord van de tijd? Maar plotseling ben ik zo groot. Het rammelt in mij en het groeit. Er komen nieuwe ruimten bij. Soms ben ik bang. Ik…

Mijn broer, gij leedt Een einde, waar geen mens van weet. Vaak ligt gij naast mij, en ik Begrijp het slecht, en tast en schrik. De weg met iepen liept gij langs. De vogels riepen laat. Iets bangs Vervolgde ons beiden. Toch woudt gij Alleen gaan door de woestenij. Wij sliepen deze nacht weer saam. Uw hart sloeg naast mij. ‘k Sprak…

broers nestgenoten groot of klein dikke en dunne die elkaar soms af en toe het licht in de ogen niet gunnen de lieverds en de klieren die het spel verstieren ach meestal slechts voor even want toch als het er op aankomt staan ze elkaar nooit werkelijk naar het leven want als het echt uitdraait op een gevecht dan… dan blijkt dat wat…

Langs de Eufraat binnen de kloostermuren, staart Bahe, een kind naar de kloosterpoort. Mama heeft gezegd: blijf op me wachten, ik kom terug, echt, ik kom terug. De tijd is een Tantalus kwelling, een wrede god, hangend bij de hellepoort. Aan zijn stokdove despoten-oren gaan kinderlijke smeekzangen verloren. Langs de Eufraat binnen de kloostermuren…

Nu, nu we de kust verlaten hebben en naar de horizon trekken, getrokken op getijden en wind, zeg ik je: maan woont hier, op dit schip, in haar eigen kwartier… Er zijn geen grenzen meer, want wie kan water verkavelen? Mijn handen reiken naar de verten van je ogen, zonder die bodemloze verten verdwaal ik (ook aan land was dat al zo)……

Het nachtwoud draagt mijn stem nu verder dan ooit terug, naar binnen, over de grens, zoekt daar in mij naar geluiden die niet gedragen worden door pijn, verwarring, brandend, geen branding. Vormen - onwezenlijk vlammend voor het kind - wormen zich een weg naar boven, buiten, bedekken de bodem met woordelijke warmte - vuur (als van een…

Verborgen water onder het zand, onaanraakbare sfeer, voelbare wereld waarin weinig beweegt – er is leven tussen lijnen die nog niet volwassen zijn, lijnen die lonken naar mijn beelden, mijn weelde nu ik ouder ben, een kind heeft nog geen woorden om de grens over te gaan. Verborgen water als een bel van tijd onder het gras – zwemmen…

Lijnen wikkelen zich rondom mijn woorden. De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd…

Als het daglicht gaat slapen, waar ligt dan de grens? Zal ik gewoon dromen, zolang de beek blijft stromen? Een berk gloeit na in de sleetse dag, een eik hult zich al in het donker van de nieuw geboren nacht, terwijl laag boven me een maansikkel wolken oogst – liminal eng in de hoek wacht de grens: hoe zal die vallen, uit of…

Overmatig eten Overmatig drank gebruik Overmatig harde muziek Zo hoor Je of zie je elkaar niet Een soort van verdoving Voor de realiteit Dit voel en zie ik veel gebeuren om me heen En dat voelt heel eenzaam voor mij…

Na oud en nieuwjaars feest bij familie Realiseer ik me des te meer dat ik mezelf een plezier doe door meer afstand te nemen Me niet bezig te houden met en te bemoeien met het leven van de ander…

Te schrijven zoals mijn grootouders een telefoongesprek voerden. Ze belden nooit, ze werden een doodenkele keer gebeld en konden tot aan het einde van hun leven niet geloven dat hun stemmen ook elders klonken. Hing de telefoon weer op de plek van de koffiemolen, zei mijn grootmoeder bijvoorbeeld na lage tijd: ze zeggen dat ze komen…

Ik heb me in mijn leven veel zorgen gemaakt Over alles en iedereen en al maar opletten wat de ander nodig heeft en waar ik moet zijn Als kind al Zorgen is oke maar ik ben Mezelf hierin vergeten Kwijt geraakt Ik ben nu 63 jaar en al een poosje op weg om eindelijk voor mezelf te zorgen Mijn eigen pad te lopen…