Alle inzendingen over wereld

verfloze vensters zwarte ramen in de nacht bevuilde straten verontreinigde grachten kernwapens slechte gedachten de aarde huilt niemand lacht…

het leven heeft ijzeren knuisten de zon speelt en draait een koperen melodie over de aarde waar mens en dier vechten voor hun leven. De grond beeft en trilt en het schalt uit de zee: het zuchten, slaan en rollen, terwijl ik toekijk en ween, een klein liedje erbij en ik kan er weer een paar uur tegen, voor ik mezelf weer over…

hoe komt het toch dat ik mij nog steeds verbaas over de wereld en mensen ben ik dan een dwaas? ik dacht dat verbazing eigen is aan het kind zijn daarom twijfel ik aan mijn volwassen brein maar mijn medemens bezorgt mij elke dag een raadsel waarnaar ik altijd gissen mag het waarom dingen gebeuren die mijn verbazing wekken doet mij…

verdronken in jouw ogen zie ik regenbogen waar wij onder staan voordat wij verder gaan met ons leven door onze ouders eens gegeven…

De zomer ademt alweer haar laatste adem vurig brandt de koperen bol door geen zoektocht meer ontwikkeling in ieder nieuw kasteel zielsverwant in een vlak overvloedig groen land leuk is gewoon plezant en het zand danst net als ieder in dit leven die dit leven leeft een engel geeft.…

Het klopt toch echt Wij hebben een toekomst Die ons door het diepe Laat ronddraaien in een kolk Soms wordt er gedraaid En komt er iets uit Jouw toekomst wordt bepaald Door het lot der toekomst Waar je wordt gekozen Uit duizenden mensen Die wanhopig kijken Met hun kraaloogjes van sneeuw Je wordt gekozen in een lange baan, De baan…

is 't niet verbazingwekkend? is 't niet razend duister en angstig licht, dit leven? waarin ik sta vol verwondering tot de laatste schemering, tot het laatste licht dooft en ik met stok omhoog wijzend, gebogen de sterren nog tel, gewoon omhoog kijkend de sterren dank, de maan ook en afscheid neem van dit totaal onvolprezen leven…

Bossen groen, lichteters verkruimelen de dag, distilleren glans uit mossen, ontdaan van modder en stof, om de blikken te wassen, gedompeld in stalen schaduwen, van heldere schitteringen in de halo van de aarde, verlost uit de matrix van alle zonnen, spiegelen nieuwe werelden.…

Niet door 't strijden om macht, voor religie of ander mom. Niet van honger of van dorst of door eindeloos winstbejag. Niet door 't vallen van 'de bom' komt de ganse mensheid om. Niet doordat men wouden velt of door CO2 uitstoot. Niet door 't gat in de ozonlaag of omdat het poolijs smelt. Niet aan vuur of watersnood gaat de wereldbevolking…

Niet zelden trekken modderstromen van rottend vuil in kommer en kwel, meestal vrijgekomen, vanaf de hoge naar de lage kant, waar geur en hypokratie hun stinkende stempel drukken op de aangeboren afvalkuilen, waarmee overdaad stand houdt tot aan de marmeren zuilen van de door paal en perk gesterkte zwijgen, tot in de weggeworpen kudden…

zinkend in 't diep de wereld die sliep raakte niet uitgeslapen en verzoop zonder oppervlakte noch bodem te raken…

Niet te knuffelen en eenzame soort, verdwaald tussen de aardse dieren, z’n gram verhaald op hen, die hem geen kwaad kunnen doen en hem niet eens besnuffelen, in aard ver van elkaar afgewend, om zich met de vinger naar eenzelfde toegangspoort te richten.…

De prachtige wereld. Ruik de geur van de openlucht. Adem in.., adem uit..,en zucht.. Kijk in de spiegel, en je ziet al gauw een glimlach. En zeg: 'Wat een mooie dag'. Tel de sterren de dichte en de verre. Blijf kijken naar de lucht. Adem in.., adem uit..,en zucht.. Luister naar de geluiden van buiten, de wind die blaast,vogeltjes die fluiten…

een facelift een pruikie een poes met contactlenzen een hond met een buikie…

Je vraagt je af wat is het doel te zwemmen in kom,het geeft niet in welke richting die ik zwom, mijn kunstjes voor een gebogen ruit, las hoe vertekend de wereld was, na meerdere borrels in dat glas, verscholen onder de schubben van een vis,die niet meer weet hoe laat het is. Uit: "De wijzer slaat door" (pama)…

gisteren liet me lopen de avond en de nacht vliegen voorbij de dageraad doet me hopen morgen wacht op mij de dag kleurt van lichtgrijs naar hemelsblauw de dauwdruppels glinsteren van geluk door de ochtendzon op de bladeren,bloemen en planten en ik weet me van de weeromstuit niet zo gauw te genieten van deze levensbron het is een waar genot…

Oneindig stil, zo verstild, als ik het wil, die stilte spreekt in alle talen, als gespannen snaren, resoneren stiltes over evenaren, als de zwarte tovenaars preken, ontlokken onhoorbare klanken uit de windgitaren, om daarna te zwijgen, dan is het werkelijk doodstil, alleen het hijgen van het verschroeide gras op dichters graven…

Geen groter schrik dan bespied gewaand, geritsel van kleine mensen, die ruimte zoekend als druppels water, hunkerend om hun transparantie niet te missen om uit het stroomverval van het leven te geraken, om in een ogenblik een verloren liefdete achterhalen, gewonnen in een tijd die je werd geschonken, op een andere mannier beklonken,…

ik zal je nooit zien als je bent wereld je bent een vreemde die haast alles heeft prijsgegeven mooie draaiende bol draaiende, draaiende als nooit tevoren en ik ben een grinnikend paard enigszins gestoord, verstoord geraakt de lichtgevende bol maakt me dol maar ook het donker, ik sta hier vreemd voor je shag-rokend…

er is al zoveel over geschreven wat moet ik er nog aan toevoegen? iets wat men niet gelooft, denk ik iets waar men versteld van zal staan, dus niet de gebruikelijke ellende of het bijna net zo gebruikelijke geweld iedereen weet al hoe het met de we- reld is gesteld, en ook niet de liefde want die draait dol, gek (als ze al bestaat)…

De ramen spatten eenzaamheid spiegelen de dood als vanzelfsprekend en zaaien vergif over het ongewenste groen zodat het leven de kans krijgt om weer als maagd te worden herkend maar niet wanneer kleuters hun verleden boetseren in een ongewenste infrastructuur zodat hun jonge leven te vroeg zal worden gerijpt tot het moment dat de herfst…

logische stap is de volgende zin waar je telkens weer op- nieuw aan begint al gaat het niet zoals je wilt, je zet toch door terwijl de wereld... ook al draait de wereld gek, wordt er weer en pion van het bord geveegd, komen ridders om in de vuurlinie, vallen de torens om en raken koningen zwaar in de problemen, je wil…

Wat jij zegt, wat ik zeg en jij en jij en jij het heeft er grondig lak aan alles komt op hetzelfde neer alleen lijkt het allemaal zo verdraaid want uiteindelijk draait de steen rond in een paar onderzoekende handen Het schemert altijd aan de onderkant Al het kostbare bevindt zich luchtig en ongrijpbaar tussen de zuilengalerijen van generaties…

De wereld wachtte; liep achter de feiten aan, overwoekerd door bijgeluiden. Haar noodkreet kaatste tegen de wanden; het einde van een tijdperk inluidend. Uitgeblust, steeds wankeler wordend, was zij onbetwistbaar te moe; haar bestaan was ernstig aangetast. Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig…

langs de rand van het park schijnt de zon, gebroken door takken, schitterend de nevel zilveren snelwegen tussen de bomen, waar elfen dansen in het ochtendlicht en kleine wezens met puntmutsjes wroeten in de aarde op weg naar mijn werk fiets ik door een sprookje zijdelings zie ik stuurse auto's, koninkrijken zonder doel…

de poolkap ontdooit, door smeltend ijs rijst het peil in oceanen vermengd met zoute tranen; miljarden zijn het, bedroefd geplengd machteloos ervaar ik het verlies, en zelfs uit zuidelijke streken waait soms een kille bries tergend langzaam, we doen het rustig aan, helpen wij onze aarde uiteindelijk naar de maan…

Denken denken over de grote wereld gedachtes zonder grens en tijd dan hoor ik mezelf vaak zeggen Ruud je denkt jezelf nog kwijt zo lig ik wat te dromen wat te mijmeren in het groene gras over hoe de wereld vandaag is en hoe hij gisteren was dan denk ik o wat lig ik lekker ach wat lig ik fijn maar wat zou een wereld toch zonder al dat…

op een enkel spoor loop ik door met om mij heen de wereld waar ik loop een enkele reis geeft helemaal niks van al haar geheimen prijs…

dorst kleeft aan kuiten waar bloed gezogen wordt het vergezicht ontbeent rook kringelt uit rieten hoeden ritme stampt stam op steen zinderzweet hangt boven aarde waar donkere silhouetten met de zon ondergaan…

Hij de reus ligt zich in mega zonnen te warmen Mijmerend hoe het die blauwe wereld verder zal vergaan Pijnlijk denkt hij aan milieu, oorlogen,het hongeren der armen Is het nog wel te redden zou hij het maar niet laten gaan Kon hij alles maar in die wereld herstellen Die schitterende wereld waar eens alles bloeide Moest hij het hen nu nog duidelijker…