Netgedichten

netgedicht (nr. 29.600):

Bommen en bedevaart

bleek is zijn verschijning
als een gravure in glas
de open handen
ijsblauw perkament
zijn vlassig haar verdraagt de winter niet
hij rilt,
ziet de mens in vrije val
schrijft bedroefd een laatste woord
zijn ogen naar boven gericht
het licht, zo schrijnend wit
hoelang nog
zullen engelen zingen
van vrede op aarde
terwijl zijn kinderen worden vermoord