Alle inzendingen over taal

Ik ga nu even door Over de metafoor. Het is in de zaak Een vorm van beeldspraak, Vergelijkend en raak. Het is een waar, En ook weer niet waar.…

toen de woorden prematuur onvoltooid ontsloten noch beschreven alleen maar bedachtzaam en vloeibaar waren liep ik vast tussen twijfel en zekerheid toen ze geschreven stonden een beklemmend besef van de messcherpe markering van bewogenheid naar de onontkoombare stolling in tijd…

Ik las uw versje, lieve vrind! En 'k vond het droevig leég van zin, Maar opgepropt van ijdle wind; En is er nog wat draaglijks in, Dat hebt ge, weinig uitgezonderd, Aan andren schaamtloos afgeplonderd. Al weet gij, hoe men woord op woord Door 't rijm doet op elkander slaan; Al rollen zij geregeld voort, Als ballen in de kegelbaan; Óok…

verkrampt liggen mijn handen op het toetsenbord ik weet ineens geen woorden meer, geen zinnen geen enkel woord van troost schiet me te binnen dat zegt dat de blokkade weldra opgeheven wordt mijn hoofd voelt angstwekkend geesteloos en kil laat zich door geen geluid, geen stem van buitenaf verleiden om slechts één vleugje inspiratie naar binnen…

Laat mij dit schrijven lees mij leeg en vul de woorden met om het even wat ze zijn voor jou en van jou gekregen ik behoud het wit wel dat zich tussen de regels legt ongeschreven en ongelezen het begin dat er altijd al was overgebleven.…

hak een worm in een paar stukken en ze gaan gewoon door als wormen dacht ik opeens daar begon al de taal en dat gaat maar door zo ver weg van dat begin geen weg terug waarom ook…

Ooit dacht ik te vliegen te zweven in oneindigheid maar het lot bedroog mijn dromen Nu vormen de woorden een spel een suggestie om het werkelijke leven te veraangenamen, niet te veranderen de dood wat langer te laten slapen in zijn poortwachtershuisje aan de grens Het spel heeft zijn eigen regels die je beter niet kunt aanpassen anders…

Een woord wat niet bevriest, stuwend dan het bloed, zoek ik wie het vindt mag zich warmen aan alle nog te verbeelden pagina’s. Wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat het de dood ontdooit en waar mensen gaan hun haat verbleekt, tot er zinnen vallen in een vrij decor van herfstbladeren en gestorven zijn in de nerf…

Een tekst in de maak Zonder codes of opmaak. Een voorlopige tekst, Heel relaxt, Enkel de kern van de zaak. Ja dacht de dichter, dat is dat, Magertjes, maar wel lekker plat.…

Natuurlijk moeten we altijd spreken Om ergens begrip voor te kweken. Door te verzwijgen Zul je geen aandacht krijgen, Je kans is verkeken. Spreken is zilver En zwijgen is fout.…

Polemiek is een pennenstrijd met rake woorden dwaasheid. Geleerde heren, Die discussiëren Over de heilige waarheid. Polemiek, Eigen partijpolitiek.…

de mist is opgeklaard zie weer wolken proef letters en voel woorden die onder aarde zich verstoppen voeten lopen op zinnen benzine van komen en gaan vluchtig verdampen letter tjes een gesprek lost op stilte valt breekt aan.…

ik vraag me vaak af waar de taal begon ergens in een diepe verte waar taal waarschijnlijk nog net geen taal was maar ergens ook wel, die overgang denk ik vaak over: van geen betekenis naar betekenis, die kleine stap zien we al bij andere dieren, maar die stap verder naar taal, alleen bij ons, evengoed verlang ik naar het gekwetter…

Ik ben ook maar een vis in die grote vijver van hartenkreten en gedichten maar met z'n allen vormen wij een hele school waartussen het aangenaam zwemmen is…

Ieder persoon kan En wil wat doen Noem het een visioen Noem het situaties belichten Ik Noem het Dichten…

Laatst, on the road, Ontmoette ik een chaoot. Ik zag hem/haar toen Duizend dingen tegelijk doen, Ik schrok me dood Een chaoot, Is eigenlijk een duizendpoot.…

(Eltse grins foarby; De Kast) Een hut van plaggen ruim vijf eeuwen terug op het Friese platteland ~~ ~~ ~~ Binnenkort hoopt hij dan vader te worden Met het scheppen van een band ~~ ~~ ~~ tussen leden van zijn gezin, in hun hut bij een ondergaande zon ~~ ~~ ~~ Toekomst tegemoet Het meisje kijkt om en lacht lief door…

Een wit vlak zit van binnen een leegte of hoe noem je dat. Krampachtig start ik de regendans pauzeer en kijk naar boven.... maar de wolken blijven uit. Dorst naar nieuwe zinnen.…

zilver praten in parken de gele knapenzon toont zijn gespannen lijf aan de meisjes op de kiezelpaden zij draaien hun zinnen als parasollen om en om --------------------------------------- uit: 'Dingen die niet vergaan', 1985.…

Ach, de dood is maar een korte leemte in de levensloop van de levende taal, als de geest haar duivelse masker vallen laat. De Poëzie de winst opeist, haar Muze het laatste woord verbindt in stervenszeeën van beroering, lijst dit als een tijdloze weg in het geweten en de richting wijst. Vanuit die cultuur, de abstractie en objectiviteit…

ik heb het aangeveegd. Elk overbodig woord De letters gesorteerd Klanken gezeefd. De rest weggespoeld Waar woeste woorden woekeren in diepe duisternis. Orde regelt zich gedachten netjes op een rij gevormd met heggenschaar. Grasspriet en zevenblad ertussen uit. Overzichtelijk. Aangeharkt mijn letterperkje Tot…

Met vaart vinden mijn vingers de vakjes met daarin de letters op mijn iPad scherm Steeds als ik een aantal vakjes heb aangetikt stelt zij mij voor een woord dat vaak dan niet precies is wat ik wil En het woord in mijn hoofd was al zo beperkt ... Woorden, wat zijn eigenlijk woorden? Ik probeer gevoelens, gedachten geluiden te vangen,…

nu wat zij zeggen? Babeltaal in Nederland ikke niet verstaan wij leef in die Lui lek land geest is sterve na de dood…

op dit zwijgende papier landt de hand met vastbesloten pen die het zwart op het wit wil zien watervlugge woorden springen van hak op tak achterna gezeten door ongeduldige tekens die punten op de i zetten terwijl het hoofd binnen de lijnen van het verblindende wit uit de band wil springen…

Ik ga nu aandacht besteden Aan over treden. Net als bij een trap Gebruik je bij elke stap Een trede. Maar overtreden Is met voeten treden.…

Ik vraag Luo wat snurken is in het Chinees want we hadden het over snurken in het Engels en toen zei ze iets ik weet niet meer wat maar ongetwijfeld was het Chinees voor snurken en ik dacht meteen die taal leer ik nooit maar dat was daarna na het vallen in de afgrond van een enkel onbegrepen woord…

je kunt met de mooiste woorden proberen het ultieme gedicht te schrijven maar nog voordat je een eerste zin hebt bedacht weet je dat het onbegonnen werk is wat de dichters ook schrijven en hoe goed ze het bedoelen het blijft slechts wegwerppoëzie de één zal het geschrift misschien een poos bewaren in de la van het dressoir terwijl de…

Plezantbomen Er was eens, nog niet zo lang geleden, een groot woordenbos met heel grote plezantbomen. De plezantbomen waren wel 100 meter hoog en staken boven alle andere woordbomen uit. Aan de rand van het bos stonden leukboompjes. Vogels deden zich te goed aan de duizenden leukboombessen. Slapen deden ze liever in de hoge plezantbomen…

Een ouderwetse horlogeveer Had totaal geen veerkracht meer. De horlogemaker keek door de loep En dacht 'versleten troep' Zo ongeveer. Terwijl ik altijd dacht: De rek is uit mijn veerkracht.…

Een wit vel ligt onaangeroerd op tafel en kijkt mij al dagenlang leeg aan. Er is niets wat ik het vel kan toevertrouwen of vertellen. Ik ben leeg en daardoor is het vel leeg. Het vel wil gebruikt worden, met zwart. De pen is vol, maar wacht dat die ter hand genomen wordt om het maagdelijk wit te ontroeren met zijn zwarte inkt-sappen. Wat…