Alle inzendingen over landschap

In het bos stond een boom Met zijn takken wijduit Liet voor het dier Zijn eikels vallen als buit Het dier zo fier verzamelde en verstopte zijn voer Voor de barre wintermaand Hij moest hebben een heleboel Voor zijn knorrende wintermaag Het ene vergeten eikeltje Wachtend op regen en zon Om dan te gaan groeien in het bos Tot een grote volwassen…

1 Er is een helder, overal een schijnen hier. O- ver de zee, lichtend pad zuiver zout in leven. 2 Er is geen ondergaan, enkel een warme hand over velden van muziek. Aan de oever, in het lied van dageraad. 3 Geluk groeit in het woord van zwijgen, stilte in kleuren op het doek van toekomstdromen. Nu is het tijd om haar te begroeten…

Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land met prachtige vergezichten; Ik zie de bloemenvelden en het strand. Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land. Ik rijd op mijn fiets langs het Ouddorpse strand en ga op bezoek bij Goereese nichten. Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land met prachtige vergezichten.…

"Niets kan zachter golven dan een golfterrein" denkt de dame met de grote hoed en de suède handschoenen. De heer die haar galant terzijde staat, kijkt heel even naar haar borsten in de roze crêpe jurk en slaat dan met een forse slag het kleine witte balletje een heel eind verder.…

stil lig ik op mijn rug in het gras boven me ontvouwt zich een panorama waarin ik met een beetje fantasie de besneeuwde toppen van bekende alpenreuzen kan ontdekken achter me doet roodborstman zijn uiterste best om zijn buurman te overtuigen dat het pas verschenen vrouwtje toch echt voor hem bestemd is een kever doet verwoede pogingen om…

Loom telt de boerin haar oogst kijkt uit over het dampend land het zweet in de aarde, constant de zorg om het groeiend gewas Dankbaar om wat is en was keert zij zich krakend om Nog steeds vermoedt zij vaag dezelfde boerderij, achtergelaten tussen de bomen na het avondeten de lezing en het gebed om regen geen antwoord op haar vraag Zij…

Gerimpeld water in de kanaalgeul. Een vlies van pollen, rotte bladeren De wijnfles dobbert langs de kademuur. Dol ben ik op het stille water, de diepte die je vermoedt de plons als je een kassei over de reling gooit. Ik wil duiken in haar duisternis, de bodem strelen een minuut de adem ophouden en dan drogen in de hoogtezon. Een bries sluipt…

Een wolk Fijngestampte druppeltjes Water in zijn dampende zelf Golvend als de zee Deinend onder de zon en Spelend met het morgenlicht Een berg Opeengepakte stukjes aarde De wereld in zijn reusachtige zelf Standvastig als een sterke wil Krachtig onder de lucht en Overvloeiend in het bos Een vuur Regenende gouden vonkjes Stille warmte…

Blakend is je wit gezicht of druipend van de regen trek je aan mensen jong en oud zij voelen 't kraken van jouw hout en de schaduw van jouw stenen Je wieken reiken naar de lucht vangen onze toekomstdromen toch sta je stevig en rotsvast laat je niet imponeren door geld of macht en evenmin de pijn van het verleden Het gaat je niet om…

Levend helder in schimmig blauw stromend door ongeziene velden zoekend naar lager gelegen oorden verplaatsing van geërodeerde elementen voeding voor vruchtbare flora Aan de einder evaporerend met de zee…

fijne sneeuw bedekt mijn ziel en het pure bevriest me fijne sneeuw bedekt mijn gezicht en bevroren tranen worden onzichtbaar fijne sneeuw bedekt het landschap en het pure maakt me gelukkig - even -…

In de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen. Vlokken stillen in hun spel, dragen traagheid, zwermen zich vaarwel, dwarrelen in vaagheid Poedersneeuw verzoet de kou, drift spelend in een strakkend blauw. ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas. Ze liggen rijpend, slootgeschikt en keurig waterpas. Uitgestrekt, wit…

Aan de volle groene rokken verscholen in de zandse zoom van het trotste Veluws land ligt lieflijk aan de waterkant het leven van mijn droom. Waarin ik heldere beken waad die monden in de Neder Rijn en uiterwaarden doelloos dwaal geen tel minuut of uur bepaal, bewust ben van mijn eigen zijn. Vervuild van afwijzend onbegrip -…

De horizon Verbloemt in de rook van de stad De zon Verdwijnt als een kostbare schat Het heelal Rijst op in de nacht Een duizendtal Verlicht de donkerte met al hun pracht De anonimiteit Is zo groot als het kosmische domein De kleinheid Maakt ons tot een zandkorrel in de woestijn De schemering Verfoeit de komst van een nieuwe dag…

de zee lokt met haar ruige beweging wild ademend neemt ze mijn innerlijk tot zich laat me daar mezelf zijn kwetsbaar rilling bij de eerste aanraking laat ik mij golvend meeslepen in de woeste diepte…

bomen ruisen groen stammen kringen statig bos en wuiven met hun takken eens per jaar de bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van stappen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat…

wil je met mij lopen over land en over zee me niet ontlopen ik neem je mee en zie hier lucht asgrauw mijn plezier hier in de kou wil je met mij lopen naar hier ver vandaan en toch blijf ik hopen eventjes te blijven staan…

Ik sta in het land dat ik ben Op een straat vol droge plassen Ze vullen zich met stof Er is niets meer dat kan groeien Al wat dood is doet alsof Alsof het heeft geleefd Alsof het niet meer leeft De lucht voelt leger dan mijn adem Wat prachtig heeft bestaan Raasde veel te snel voorbij Er staat hier slechts één boom De bladeren kleur ik…

Als een sluier hangt de nevel trots over de maagdelijke grond niet van plan op te geven wat de gretige wolk op aarde vond Droevig, neerslachtig geeft de aarde haar bezit al haar prachtige juwelen opgeslokt in oneindig wit…

het zolderraam een schilderij vol zacht wiegende bomen om in weg te dromen met bovenin een wolkenbrij die lacht in blauwe luchten om in weg te vluchten het eendenjong in drassig land van gras, kruiden en water oefent zijn gesnater blauwe reiger in “éénpootstand” verrast kikkers en vissen door ook veel te missen het eksternest…

De wandelaar staat op rijzige gestalte plant zich voort langs ´s heeren wegen lopend naar de einder Achter de horizon ligt de toekomst…

Zacht spreidt de nacht zijn zijden sluier over ‘t zilte water. Ik ruik in ‘t donker de zoute adem van de zee. robE…

Terwijl de golfslag zich op ’t strand verliest Raken lucht en water zich in ’t ijle, Waar de einder zich in nevels hult En schepen zich als stippen voortbewegen, Gedragen door het schuim van eeuwen, Gelaten drijvend op de grote waterplas – Zo boven als zo onder – donker. Dit aquarel in alle tonen grijs Lijkt wel allegorisch voor deze laatste…

De zon gaat stralend op boven ’t wijdse, Wase land zo ver je kijken kan lopen voren naar de einder. ‘l Landschap, af en toe gebed in enkele verloren kreken, afgezoomd door hoge bomen die ruisend zingen in de wind. Je ademt Reinaert ’t allenkant’, zijn vossenstreken diep verankerd in het wezen van de mensen die er wonen – zwijgend en…

Voorbij razen grazende vlekken. Weiland groen, en Friese luchten. Door sloten verdeelde verrigheid, waarheen gedachtengangen vluchten In reine zwaanse taferelen, en schaaps herkauwend stoïcijns In plat, landelijk vervelen. In wind wentelend gepeins.…