Alle inzendingen over reizen

vroeger zei ik wel eens gekscherend als machinist van de trein ben ik een reiziger door de seizoenen doch naarmate de lengte van de reis besef ik steeds meer dat het leven een reis is door de seizoenen vandaar dat mijn hedendaagse gedichten dieper gaan dan de ogenschijnlijk nuchtere observaties die ik onderweg beschrijf mijn gevoel zegt…

Ik wil best wel mee naar de overkant voor de rust die wordt beloofd , en het licht , ja, vooral dat licht het heeft me altijd erg aangetrokken, en zeker nu, mijn winter duurt al zo lang. Eén kleine bedenking toch, als ik het zo terloops vragen mag, zonder veeleisend te willen overkomen, dat wil ik vermijden, maar hoe zit het met…

Dit wachten heeft een naam. Het is een soort zitten op een bankje, boven op een duin. En dan: turen in de verte, kijken naar de hemel, turen in de verte. Een blik op het horloge getuigt van optimisme over. Er klinkt getoeter. Een schip, een schip met een anker. Oh, teken van. Dit is een test, een toets, een oefening in geduld. Zou…

geen verdienste doch louter tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht bij 't spoor als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok weet ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen de jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben... morgen gaat er immers weer een…

mijn grootvader zaliger maakte verre reizen wenen carthago montenegro moldavia lisboa monaco niets was hem te ver ik was zijn petekind gevraagd dus met mijn verjaardag wat is nou echt merkwaardig hij plukte in zijn rechteroor dacht met de ogen dicht diep door toen sprak hij heel officieel: ze zijn vaak moeilijk te vertalen niet door een…

Tegen de avond een muur ontbloot zijn kale grimas in de wind, er hangt zwaarmoedigheid als een mist over de daken. Daarover schrijdt een vorst een man met breekbaar geluk en om zijn schrale lippen lopen lijnen die verhalen. Onder de zevende hemel zonder kreukels in vogelvlucht ter aarde valt zo’n gedachte altijd goed. De beste…

De pelikaan lonkt naar de vangst van een visser laat de tijd rijpen als het getij over het strand stormwind raast woester dan woest kille lucht waait de schelpen naar een nieuw getij als ooit op een dag vandaag is geworden en later ontluikt tot in het einde van de tijd…

het laddertje onder mijn arm heeft vijf sporten en ik ga er vaak mee op reis soms zet ik het tegen een zonnestraal klim vlug naar een raketwolk en reis zo verder naar de maan ik rust daar in een kratertje van precies vijf sporten diep ik klim ermee de gevel op de dakgoot in en krijg een traplift van de ooievaar naar een land waar…

Van Roozendaal tot Rodeschool te reizen niet op of om te kijken maar doelbewust, recht zo die gaat de weg te vinden en het woord niet aan te kloppen voor een aalmoes niet vragen naar gebaande paden van de Plantage naar het Hoge Land van rooms naar rood, van hot naar her, te weten dat in omgekeerde richting alles zo anders proeft en ziet…

hij werpt zijn schaduw op het spoor schrikt van het koude ijzer en één seconde wijzer maar voor hoelang..?…

zachtjes glijdend op de ijzers bij het afscheid van de nacht een handje vol nog trage mensen worden naar hun doel gebracht wel erg vroeg maar toch niet zinloos gaat de trein gestadig voort steeds maar verderop de dag in tot de morgen is ontspoord…

Ik sta op en ga naar het vliegveld, verlies mezelf in een massa bij Aankomst. Seattle: 9:30, Hanoi: 9:20. Ik kies. En praat met een arrivé. Over het noodweer boven zee, de uiteindelijk voorspoedige vlucht. Ik ben vrolijk als het moet, klaag desgewenst mee. Na een half uur ga ik terug en sta op tijd aan het bed. Waar kom je vandaan? Ik heb…

Verhalen vallen als dichte sneeuw uit de lucht ze bedekken wat is geweest dan waait de lucht bleek door de wolken uiteen gescheurd tegen de stroom naar diepe wateren in peilloze diepten de verbinding verbroken in het woud van mijn gedachten aan de rand van de bron staat de tovenaar van het water ik spin een web van zon…

dit is het triest relaas van iemand zonder onderkomen die bij een spoorweg aangekomen de laatste trein maar heeft genomen naar niemandsland waarvoor slechts enkeltjes bestaan…

Verweerde gezichten handen getaand eeuwen beschaving maken mij stil deze afstand ondraaglijk het maakt niet uit welke weg je neemt als je maar gaat tot je aanspoelt op de oevers van mijn hart…

De taxi wacht, zijn tikker loopt al rond. ik hoor de chauffeur op mijn koffers vitten -dit is de laatste van zijn vele ritten- ook hij heeft blijkbaar een te korte lont toch houdt hij ritueel zijn grote mond als hij een plankgas voetje denkt te witten hopend op luchtig: laat de rest maar zitten geen remming meer, hij wil het volle pond.…

suikerriet moet minstens tweehonderd meter van de weg geplant worden preventie vroeger werden vrouwen en meisjes tussen het riet gesleurd en verkracht wegens verlies van hun eer werden ze daarna door hun broers vermoord zelf was hij in Europa op zoek naar een vrouw maar vond slechts dames- ondergoed in warenhuizen…

sloot van een rivier een spoor trekt over de groene vlakte mensen staan krom tussen gewassen witte vogels steken af wij trekken een lijn met zijn drieen van C. naar A. van koning Toet naar Ramses twee in stukken keren we terug…

Langs de Visspaanstraat loopt ze verloren met reismand en poes. Langs heiligenprenten de rozenkransen de tuinkabouters de waterpomp. Langs de vuilniszakken de waterplassen het vermoeden van ratten. De paadjes zijn effen het hekken knarst niet de gewassen zijn jong. Hier kleven geen bladeren aan de stoep geen salpeter in oude kelderkasten…

iemand zegt ik zie het leven als een reis door de tijd... nee zegt de dichter ik zie het leven als een reis door de seizoenen waarbij oponthoud soms onontbeerlijk is…

De kracht van de verbeelding huist in mijn hoofd zij draagt mij met vleugels op de wind waait mij naar verre landen met gouden torens vreemde klanken nieuwe kleuren en ander licht naar verre kusten woeste zeeën en verstilde stranden met reusachtige bergen drukke steden en kleurrijke straten mijn verbeelding is breekbaar…

In 't kust-pension kwam liefde hem bezoeken. Zij at haar visje en zijn hart werd warm. De zoutpot gaf hij haar met blijde charm' en hij sprak Engels zonder een woord op te zoeken. Zijn lieven thuis geraakten in het duister want in zijn knieën kwam een oud gevoel. Hij schertste wervend naar zijn zondig doel. Zijn nieuwe pak gaf hem 'n ongekende…

we zaten 's avonds aan de Javazee en aten krab, de warmte daalde neer de dag had geen ontstoken ogen meer en luchten geurden kleurrijk, macramé de rijstdamp van dat openlucht diner besloeg ons venster op de maan, die keer bedekte zij de sikkels van het zeer dat om mijn hals hing als een scarabee dit land, het was van mij, ik was getrouwd…

kijk daar staat d'ticket automaat schuddebuikt verkeerde kaartjes voor de trein de kunstenaar rijdt mee rustig weltevree retourtje avond komt in de coupé de conductrice u heb' kaartje kaalheide(L) en u gaat naar leiden? zo ziet men weer d'artiest is onmaatschappelijk niet a-sociaal hij is radicaal maar ook schappelijk betaalt…

jij hebt me achter de rug stevig zit ik op het zadel uit het zwart komen olievlekken op ons af olievlekken met ogen we rijden langs Andijk, Opperdoes aardappelplaatsen langzaam vat de kou me bij de benen…

Victor Hugo heeft er een tijd vertoefd Zeker als ik genoten van de tinten De Sure en de Ourthe ; zilveren linten Oktober heeft daarover flink gesnoefd Is prat gegaan op Goedlands grote bossen Haar heldere sterrenhemels, voortbestaan Van voren in de akkers, eigen graan Notenlikeur, inheemse druiventrossen Het Letzenburg waarvoor zovelen…

Inktzwarte duisternis sluit ons in gevangen tussen twee koplampen ontrolt het smalle pad zich voor onze ogen nachtreizigers onder de sterren er vlucht een dier voor al het licht door de dansende auto de berm ingesmeten de duisternis slokt gulzig alle beelden op alsof er niets bestaat wij zijn slechts het dwaallicht in de verte dat uit…

Toen z’uit Shang Hai per boot eertijds vertrokken naar Europa’s lage landen aan de Noordzee waren we slechts bekend met Chinese thee al waarden ook daar spaanse griep en waterpokken Nu bij herfst ziet men hen echter steevast verkassen gaan geil op trek voor paai zeg bijtjes bloemen om later op hun hom en kuit te kunnen roemen gaan voor zout…

ter hoogte van de Dijksgracht in graffiti op een transformatorkast het hoofd van een opblaasdame in frivool pink…

Starend in de verte verlies ik mijzelf uit het oog. Dwalend speur ik naar iets wat ver lijkt te liggen, echter om mij heen verslingert zit. Graven doe ik, door ademrijke lucht. Mijn ogen als een hand, om vast te grijpen wat zich in de verte ophoudt. Speuren doe ik! Naar dat wat zich daar heimelijk verstopt. Al doende reist mijn tocht…