Alle inzendingen over Wim Brands

Ik zie het voor me in gedachten kopje thee in de kamer en suite Zij vlijt zich aan zijn voeten hij zingt voor haar zijn liefdeslied Kinderen liggen lekker te slapen in de bedstee tegen elkaar aan Het zilver glimt is mooi gepoetst In het theekastje waar ze staan Buiten gaan de lantaarns branden paard en wagen komen voorbij Het haardvuur…

er zit een wonderlampje binnen in ons mensenhoofd dat zacht gaat branden als we daar een stroompje laten lopen en als dat licht schijnt gaat ons derde oog voorzichtig open dan straalt een innerlijke zon die alle pijn verdooft er zit een infrarode gloeidraad in ons mensenhart die zacht gaat branden als we daar een stroompje laten lopen een warm…

Ik heb een kaarsje aangestoken dat je nu voor je branden ziet een theelichtje, meer is het niet waaruit een vlammetje is ontloken wakkerend probeert het moedig de hele kamer te verwarmen je in eenvoudigheid te omarmen klein, verlegen maar warmbloedig Ik stak dit kaarsje voor je aan niet omdat ik een god vertrouw maar omdat ik geloof in…

Eenvoudig als een handkus mysterieus als een gebaar een brand van jaren tot peuk geworden sjekkie is ongezond daarmee gekweld alsof gezondheid terminaal nog telt een troosttrek in de schemering is hem ontraden met laatste krachten zuigen aan het leven dat ‘ongezond‘ is waar maar mag hij voor hij sterven gaat als klein gebaar…

Het lijken lang vervlogen dagen dat ik hier op een bankje zat en de jongen van mijn dromen me vroeg hoe lief ik 'm wel had En ik dan, zacht giechelend met schaamrood op mijn wangen niet durfde te bekennen dat ik brandde van verlangen En terwijl ergens een merel een prachtconcert ten beste gaf schoven wij dichter naar elkaar dichter in…

Nu zou ik willen spelen, branden, verdampen tot muziek. Hoe ook mijn energie de toetsen ranselt: Mozart, je naam is nacht, geen licht komt gloren. Mozart, je maan is zwart en stil. Niets hoegenaamd komt mij ter ore.…

dan gaat er van binnen iets branden. dan rommelt het in mijn buik. mijn hart gaat sneller bonzen, alles om mij heen ziet vaag. als mijn ogen zich dan sluiten zie ik jou dicht bij mij. we lopen samen, hand in hand de uren vliegen voorbij. maar dan open ik mijn ogen. en ben jij niet bij mij daarom deze dromen.…

Tegen je warmte, dichtbij Lig ik te overdenken De slaap geen vat op mij En naast mijn gedachten, lig jij Tegen je warmte, dichtbij Voel ik mijn wanhoop branden Ik huil om wat je net zei En naast mijn wanhoop, lig jij Tegen je warmte, dichtbij Overpeins ik mijn verdere leven Ik wilde voor altijd wij En naast mijn leven, lig jij…

Die 't Al kan weten, weet - wanneer Hij 't weten wil - Dat om mijzelve niet mijn tranen branden; Dat ik bij dagen en bij nachten stil Mijn pijnen zou verduren en mijn banden - Verlatenheid van mens en boek en licht Mij niet zou horen kreunen - Verzwaarde niet mijn lot de last daar ge onder zwicht, Mijn lieve!…

Nou zei hij en stak de brand in zijn pijp, jullie hebben het zand en daar zit heel wat in en jullie hebben de wind. Dat is genoeg, praat er verder maar niet meer over. ------------------------------------ Uit: 'De bladen terug', 1987.…

Winter is mij gepasseerd zonder blik waardig te gunnen aan mijn verlangen naar de warme zomer Ik stond alleen, verlangde naar de warmte van samen maar de stilte was enkel wat ik krijgen kon Waar was je toch in die lange nachten vol van verdriet en simp'le eenzaamheid Ik wachtte op je lach die als een zachte kaars kon branden…

we lagen op een luchtbed onder een kruisgewelf het zeil strak klapperend om bogen van glasvezel de slaapzak hield ons bijeen rug aan rug versteend woelend in ons ongemak de olielamp bleef branden ik wacht liever nog even tot jij zuchtend kantelt met een schok en een snik tot ik de vegen mascara van jouw wangen lik…

we lagen op een luchtbed onder een kruisgewelf het zeil strak klapperend om bogen van glasvezel de slaapzak hield ons bijeen rug aan rug versteend woelend in ons ongemak de olielamp bleef branden ik wacht liever nog even tot jij zuchtend kantelt met een schok en een snik tot ik de vegen mascara van jouw wangen lik…

De ochtendbries verwaait de eenzaamheid van de nacht die je het gevoel geeft verdwaald te zijn in het dichte woud buiten jezelf waar krachten strijden met je hart het ochtendgloren betovert de stilte van de vroege ochtend geeft inzicht in de passie die op een dag je hart doordringt om eeuwig te blijven branden een…

Lig dichtbij, ver van missen sintels nagloeiend, het vuur van de vorige avond vurige tongen blaas, stook het op adem als de zachte wind vermijd het toeval vertrouw niet op het lot verstik het nog minder blaas, stook het op aangewakkerde vlammen laat dit laaiend branden voortdurend, waakzaam roodgloeiend als de Liefde…

de laatste uren zoals er veel nog zijn en zullen gaan ze sterven in mijn adem weg zo mijn stappen even klinken hol weerkaatsend om mij zingen in het rusten van de nacht tel ik de kaarsen één voor één zie ze vuren branden rook verkringen als de tijd die smeltend leeft als de nacht die langzaam dag wordt en ons zo momenten geeft…

soms is je blik als een kaarsendoder die mijn liefde onmiddellijk moet smoren mijn liefde als vlammen die likten langs zwartgeblakerd metselwerk tranen vechten zich een weg maar het vuur blijft heftig branden het vuur van nooit gedachte kansen ik heb getracht het te blussen waarom probeer jij het niet niet met water maar met tienduizend…

je smeult kringelt rook in speelse vormen ik blaas zacht jouw vuur iets aan je knispert en vonkt rood ontvlamt daarna in feller branden schroeit bijna mijn handen weer laai je op tussen grijze as verdrijft de koude nacht nog is de vonkenregen in je ogen niet geblust als je lach mij plagend kust…

ik sprokkel je lieve beelden bij elkander en vraag me af of jouw vuur mij nog kan laten branden en jouw stem nog boeit nu de herfst te vroeg in mij is ingetreden nog zie ik zwaluwen als kraamvrouwen hun jongen voeden, ganzen nog tegen de wind in vliegen doch ook heeft onze perenboom te zwaar beladen takken, ik hoorde zo-even al een…

Er branden geen schemerlampen diep in de oceaan, waar allerlei vissen prima gedijen en in duistere bossen vinden de nachtdieren hun vreugde, ik ben één van hen.…

Sirenes schreeuwen moord en brand Wat is er aan de hand als ramptoerisme de weg verspert? Opgelucht haal ik adem: het gaat om niemand die ik ken Het antwoord lezen we vol erbarmen in de ochtendkrant...…

zij klommen op daken om bloemen te rapen tien jaren later de straten stil als de lantarens brandden was elke beweging verbannen zo werd het geleerd door de sociale controle achter gordijnen gecontroleerd geschiedenis was toen een verslag van de oorlog in grote lijnen bevrijding kwam pas door studie en kennis van details dood…

ogen in een rotsvast geloven wierook aan je handen de zon brandde met licht van boven door het glas in lood zelfs de dood roerde zich in de tochtige gewelven op de pilaren keken heiligen minzaam naar de mensenschare zagen hoe de ringen om de vingers gleden in de glans van vertrouwen maar in het klokkenluiden vormden zich…

Een kaars die blijft branden. Een kaars die mijn kaars heeft aangestoken.…

'k Zat bij nen boom te lezen, al in mijnen brevier; de zunne kwam gerezen, gelijk een kole vier; de blijde vogels dronken de dreupels van de mei, de morgenperelen blonken en brandden in de wei, lijk vier: 'k zat bij nen boom te lezen, al in mijnen brevier. 1859-60…

ik was alleen en veilig door een horizon met bergen ik toverde mijn beelden overal ze waren breekbaar en doorzichtig ik leefde heel voorzichtig in mijn glazen huis ik speelde in het rijk der schimmen brandde me aan passie in de hel van binnen mijn tranen zijn voor jou alleen met woorden schiet ik vol in zinnen kan ik jou beminnen…

je balanceerde op de top wereld aan je voeten alle remmen los reikte verder naar de hemel maar het aardse brak je op verloor evenwicht de tijd uit zicht stortte als lawine in het diepste dal zag de hel brandde vingers aan het vuur tot in het laatste uur balancerend op de rand krabbel je omhoog op weg maar nu naar de andere…

zon schildert brand in alle ramen laagstaand laat ze stofjes dansen in de stilte van de tijd zacht komen de herinneringen spreken beelden vanuit schaduw bewegen steen voor steen hun leven van voorheen in de koelte van de kathedraal oogden zij heel theatraal maar dichterbij gekomen heiligen zij altijd onze dromen…

II -de ontmoeting- 1889 het natuurgebied een weiland vol ganzen - afschieten of niet harde beten - in het moeras met knoeten hoe kort het leven het zusje louise neemt met dubbele treden de hoge trap – als een miskraam voor de angstvallige moeder – de wereld in brand turf van kalenberg een brede sloot met wat riet…

Lichtpuntje Langzaam keert het tij boven schuimende wolken een zilvermeeuw krijst Mei Het ei is gelegd in geborgen nestwarmte de lente vliegt uit Juni De zomer ontploft een vlinderhart staat in brand de maan lacht een traan…