Alle inzendingen over emoties

ik heb vannacht gedroomd over hele enge wolven die me met huid en haar verslonden toen ik op zoek was naar de maan ze hebben mijn bloed gedronken en geroken aan mijn vlees dat ik die dag nog had gewassen in een algengroene beek het duurde slecht maar even totdat ik was vergaan er een heel klein hoopje overbleef het bewijs van mijn bestaan…

na elke aanval probeert ze met een glimlach haar mondhoeken uit symmetrie stelt gerust laat de grimas verdwijnen een gemeende lach gaat leven zweemt naar haar ogen parallel in opluchting…

Een vlinderdun lint zweeft door de lucht fragiel breekbaar ons verleden goedgezind -diep zuchtend verlangen- toen bruidspaar echtpaar danspaar maatjes onnavolgbaar zou het nog lukken het vlinderdun te plukken jij links ik rechts of samen het midden onkwetsbaar opnieuw elkaar.…

Eén dans, één dans met sproeiende ogen, gloeiende wangen, losse handen. En dan opzij gaan staan. De bleke glimlach voelen, die als een nevel op een avondwei omhoog stijgt. Langzaamaan verkoelen en merken dat de nevel sneeuw geworden is. Dan wijze dingen denken, lachen, liegen, winst maken uit het wezenlijk gemis? Of plotseling weer het feest…

De lijnen, haast onzichtbaar voor de lens, de spanning van het lid een knip-oog te verliezen. De nagel, onbewogen met het licht erin geslopen ik zou je willen houden maar mijn tanden knarsen weer. De schaduw, achter de toppen vingers en het klappen van de zweep ik wil niet meer maar de verslaving trekt van leer.…

zo alledaags zo gewoon zonlicht dat met wolken verstoppertje speelt wonderlijk spel dat nooit verveelt…

Als haat zo diep zit dat alles overwoekerd wordt, zijn alle relatieve vermogens gegarandeerd te kort.…

Mijn herinneringen tekenen tekst op een blanco blad de ongeschreven letters van mijn moeder. Blij met een hof vol bloemen schreef ze woorden in ongedwongen ogentaal, met lettergrepen in een welbegrepen vertrouwd verhaal. De woorden op mijn voorhoofd geschreven: Gods zegen en beware, die beelden zijn mij bijgebleven. Ma, nu duim…

Sodemieter op gefilterde emotie door het cognitieve hersencentra ongevraagd genesteld in frontale hersenkwab -Mijn kop- mag niet voelen een mens gestort in winkelcentra voel niet…… het hongerige kind bommenregen en sssst niet schreeuwen rustig beredeneren apaiseren-kalmeren en beweren dat het allemaal wel gaat 'overgevoelig mevrouw…

In de stalen rivier van jou geest stroomt het water niet meer. Vervuild door de schijnaanpassing die je leven is. Zwemmend met de stroom mee om niet te verzuipen, aangepast aan de golfslag van het water. Maar afgesneden van de oever. Stroomopwaarts zwemmen ging al lang niet meer want verzuipen dreigde, en je wou naar de oever.…

Ik denk terug aan de tijd, dat ik jonger was dan heden een vlotte, aardige meid, kritisch, ontevreden Vanuit een duidelijk gevoel soms ietwat overdreven overtuigd van mijn doel bereid alles te beleven Liep ik over het Stratumsend en ging ietwat bevreesd binnen in een soort ‘tent’ waar ik niet eerder was geweest Met een drive als nooit…

Het is een raar gegeven Maar toen hij zo plotseling stierf Stopte zij spontaan met leven Een soort van coma beperkte haar Uit angst voor wat komen zou Zo verspilde zij jaar na jaar Het was een fikse strijd en het werd haar niet zomaar gegeven Maar eindelijk na jaren kwam zij weer tot leven..…

De stille stoet allang voorbij, een stukje aarde is weggegeven. Triest blijft het getreurgetij op stenen zuilen neergeschreven. Kruisen op het koude kerkhof, chrysanthemen op de graszoden mensen denken nu aan de doden aan pijn, lijden, as en stof Een akker als tranenaarde van tijd en dood ontdaan, maar de eeuwigheidswaarde blijft hier…

Magere Hein gaf mij zijn koude hand en sprak: Kom even bij me staan Hou jij mijn zeis heel even vast 'k Heb nog een lange weg te gaan Hoe zijn mijn kansen? zei ik stoer Heb ik bij jou nog wat krediet Of ligt de dood reeds op de loer En weet ik het alleen nog niet. Toen lachte hij mij vierkant uit Zo'n vragen stel je immers niet De dood…

Ze is er niet meer spreekt hij zacht haar hand rust vertrouwd in de zijne jaren geleden nog maanden te komen heden onzekerheid soms droomt hij haar ogen terug naar toen en kust de gedachte zijn lieve vrouw die hem weer herkent…

deze dag zal anders zijn want wij bestaan uit meer dan handen en voeten – mijn hoofd, het jouwe doen mee, als onze harten kloppen voor twee (of meer, even) jouw buik ademt op en neer en ik kus je navel om erbij te kunnen zijn adem mij, adem jou, adem ons, zucht het leven terug naar waar wij ooit begonnen en breek me (niet weer) zo lief als…

Een voet afgezet, ja verloren, en elders een kindje geboren... zo is er licht en duisternis, zo is er vreugde en pijn. En daaglijks gebeuren die dingen, ze laten je vloeken of zingen, maar mensen, ze moeten erdoor... We kunnen heel veel en heel weinig, we zingen of zijn vaak chagrijnig, maar leven wel ergens voor. De herfst met zijn…

Huil met mij m'n tranen lach met mij m'n lach laat me even inzien het moois van deze dag Neem mijn beide handen houd ze stevig vast zeg me dan vol liefde je bent me niet tot last Geef vandaag je liefde zeg daarbij geen woord maar stel gewoon een daad laat me alleen even weten dat je altijd achter me staat.…

Ik sluit mijn ogen snuif de geur van wilde bloemen en voel de zon op mijn gelaat even voel ik mij terug in Afrika ver weg van hier was ik maar daar hoor ik het gebrul van leeuwen in verte voel ik het hete zand onder blote voeten even visualiseer ik de lange tocht in de woestijn rituelen en gebruiken beleef ik weer de meisjespijn…

Ze trekt mij aan met lieve woorden Ik kom dicht bij haar en onthul Iets persoonlijks wat intiem Ze kruist haar armen voor zich Ze houdt het voorlopig voor gezien Ze stoot mij af door kilte in te bouwen Zo vaak is zij bedrogen uitgekomen Als ze iets meer dan buitenkant liet zien Aantrekken en afstoten lijkt een spel Maar is doodserieuze…

Die man, die vrouw die steeds maar vieren geeft, wat zou ik die eens graag ontmoeten, en zonder hem of haar heel hoofs te groeten zou ik dan vragen wat er echt aan scheelt. Het kan toch niet dat zoveel van die verzen zo bijster slecht zijn dat ze zo laag scoren... of ben ik soms voor wraakzucht van die mens geboren? Och laat me dan maar…

Woorden zijn gevoelens op papier. Je leerde praten om jezelf te kunnen uitdrukken, Maar hoe zou het zijn als we niet zouden kunnen praten. Denk daar maar eens aan. Nooit kunnen zeggen hoe je je voelt, Nooit kunnen zeggen wat je bedoelt. Maar er zitten woorden in mijn hoofd, Woorden die ik aan niemand kwijt kan. Het voelt alsof ik doof ben,…

Het gaat in traag tempo of juist niet, het gaat gestaag, maar als het gaat dan gaat het ook rollators en driepoten in de gang de deur op slot niemand mag eruit. Geeft een gevangenisgevoel. Je zit aan een tafeltje, heel alleen met het hoofd op het blad. Als ik bij je zitten ga en mijn hand op die van jou leg, til je langzaam je hoofd op en…

Kinds geluk. Geboren als roze of lichtblauw mama houdt zoveel van jou oma pampert ietsje terug in tijd ze is weer moeder's kleine meid dank u Altzheimer voor de tweede jeugd is dit geen dubbele levensvreugd kinderlijk blij zingt nu het grootje hoe zachtkens verglijdt mijn bootje..…

Ze zeggen dat ik verder moet, maar ik weet alleen niet hoe. Ze zeggen dat het slijt, maar ben ik daar aan toe? Ik wil nog steeds, nog elke dag, een traantje laten gaan. Want leven zonder jou, kan ik nog lang niet aan. Ik twijfel en ik vraag me af, of dit gevoel ooit went. Of lachen ooit nog kan, nu jij er niet meer bent...…

Zorg voor elkaar en nieuwe solidariteit Dat zijn de pijlers van dit kabinetsbeleid Volgens mij zit de kneep 'm daar nou net, Want met het zorgstelsel van dit kabinet, Raken we vanzelf massaal aan de pillen, En hebben ze ons precies waar ze willen. Volgt er weer een maatregel van JeePee, Dan pak je gewoon een valiumpje of twee. In de portemonnee…

Ik twijfel en ik staar. Mijn hart doet pijn, mijn hoofd doet raar. Vage gedachten die niet kloppen. Ik kan mijn gevoel niet stoppen. Plots wordt het stil. Een stem zegt:'Is dit wat je wil?' Ik zwijg en hou mijn adem in. Maar de stem wil antwoord en haar zin. De stem komt regelrecht vanuit mijn hart. Het zegt:'Ik wil een nieuwe start' Ineens…

Soms, als het ons even teveel wordt, wil je naar een plek waar het leeg is. Ergens waar niets is geen gedachten, geen stemmen helemaal niets. Een plek zonder kleur geen enkele afleiding het is zwart. Ik staar in de leegte mijn hoofd ongevuld niets dringt door. Ik zie niets, ik hoor niets, er is niets...…

het laatste stompje geel geslepen mijn doos caran d’ache is leeg ik kom tekenkleur tekort ook schrijfblauw is niet meer ik schud de potloodvruchten creëer er een regenboog mee zoals je vroeger sneeuw kon schudden roep te vroeg ‘Hosanna’ in den hoge…

Ze vergeet ’t heet dement alles ze leeft bij de dag telkens weer ze wordt opstandig soms en dat komt omdat ze af en toe heel eventjes zich herinnert dat ’t ooit anders was ze dementeert, vegeteert op zichzelf geagiteerd reageert ze maar soms lichten haar ogen op, alleen worden die lichtpuntjes steeds minder.…